Κι αν δεν; Κι αν δεν προσχωρήσουν στον ρεαλισμό οι δανειστές; Κι αν αγνοήσουν την προειδοποίηση Τσίπρα, ότι ούτε ένας βουλευτής δεν θα ψήφιζε όσα προτείνουν; Κι αν δεν υπάρξει τελικώς συμφωνία, με όλα τα παρεπόμενα για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Κι αν δεν επικρατήσει πνεύμα συμβιβασμού ή, ακόμα χειρότερα, αν αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κανένα πνεύμα συμβιβασμού από κάποιες ισχυρές φράξιες των δανειστών; Και υπάρχει μόνο πνεύμα και πολιτική ταπείνωσης της κυβέρνησης και συνέχισης του εξανδραποδισμού; Τόσο απίθανο το έχετε;
Όλα παίζουν. Και τούτα και κείνα. Γιατί μπορεί να είναι πολύ κοντά μια συμφωνία. Αλλά δεν μπορεί κανείς και να αποκλείσει ένα "ατύχημα". Ή μια σκόπιμη μετωπική από κύκλους και συμφέροντα, που έχουν εμμονή με την τιμωρία της Ελλάδας. Και θεωρούν ότι το πιο αποτελεσματικό μάθημα για όλους τους ανυπάκουους της Ευρώπης θα είναι, πολιτικά μιλώντας, μια φωτογραφία του Τσίπρα να φιλάει το χέρι, ή άλλο..
μέρος του σώματος, του Σόιμπλε. Ή το κεφάλι του κρεμασμένο έξω από το Eurogroup. Και τα δυο θα τους ικανοποιούσαν εξίσου.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Και δεν χρειάζεται σοφία για να πει κανείς ότι βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Αν όμως ψάχνετε κάποια παραμυθία, τότε σκεφτείτε ότι έτσι γίνεται σε κάθε δύσκολη διαπραγμάτευση. Όσο πιο κοντά έρχονται οι υπογραφές, τόσο πιο μακριά πηγαίνουν οι απαιτήσεις. Παίζουν δηλαδή οι πιο ισχυροί με τα νεύρα των πιο αδύναμων. Πάρτε τώρα αυτά που σας δίνουμε, γιατί η εναλλακτική θα είναι η πλήρης καταστροφή σας. Έτσι εξάλλου δεν φτάσαμε στην αθλιότητα του καθεστώτος των Μνημονίων;
Καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν; Αν δεν, λοιπόν, τρία πράγματα: Ψυχραιμία, ψυχραιμία και ψυχραιμία. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει και δεν θα κάνει πίσω από τις κόκκινες γραμμές της. Τελεία - παύλα. Και με αυτό το δεδομένο, πρέπει να έχει στις δύσκολες στιγμές μαζί της μια ψύχραιμη κοινωνία. Διότι ακόμα κι αν υποτεθεί ότι η συγκεκριμένη διαπραγματευτική διαδικασία ναυαγεί, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα ναυαγεί και η χώρα. Υπάρχουν πάντα περιθώρια -είδατε τι έγινε με τη δόση στο ΔΝΤ- για να μη φτάσουν τα πράγματα στο απρόβλεπτο.
Στο εσωτερικό υπάρχει η διέξοδος της δημοκρατίας - η προσφυγή στον λαό, που θα αλλάξει ριζικά πολλά δεδομένα. Ο νοών νοείτω...
Και στον διεθνή χώρο υπάρχει η διπλωματία της κολούμπρας που θα πιάσει μεγάλες δυνάμεις και μεγάλες αγορές. Τουτέστιν, ψυχραιμία. Προς όλους. Έχουμε δρόμο ακόμα. Κι αυτοί θα μας στριμώχνουν τόσο περισσότερο να διαλέξουμε ανάμεσα στις αλυσίδες και στο πατατράκ όσο περισσότερο φοβόμαστε το πατατράκ...
(Αυγή)