Η Ιταλία είχε δημόσιο χρέος 120% ως προς το ΑΕΠ, ήδη διπλάσιο από αυτό που προέβλεπε το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ο δε κεντρικός τραπεζίτης της χώρας αναγνώριζε την αδυναμία της Ιταλίας να προσαρμοστεί στη δημοσιονομική πειθαρχία.
Ο Ισπανός με το «βάρος» της πρόσφατης τότε εκλογικής του νίκης και την έπαρση του συνεχιστή.. μιας θαλασσοκράτειρας αυτοκρατορίας, δεν συμφώνησε: η ισπανική εμμονή υποχρέωσε την ανέτοιμη Ιταλία να συμμετάσχει στο βιαστικό αυτό εγχείρημα αφού προηγουμένως «μαγείρεψε» τις εθνικές στατιστικές της.
Η εφημερίδα «Financial Times» στις 26/6/2013 (με δέκα περίπου χρόνια καθυστέρηση) κατονόμασε τους τρεις «σεφ» της δημιουργικής αυτής λογιστικής: ο Μάριο Ντράγκι με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών τότε και νυν πρόεδρος της ΕΚΤ, ο κ. Βιτόριο Λα Βία (προστατευόμενος του κ. Ντράγκι την εποχή εκείνη στο ιταλικό υπουργείο Οικονομικών: βλ. βιογραφικό του) και η Μαρία Καννάτα (στέλεχος του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών: βλ. βιογραφικό της), μέλος της επιτροπής για τη μετάβαση στο ευρώ και της διαχείρισης του ιταλικού χρέους).
Η Γερμανία επίσης, πίστευε ότι η Ιταλία δεν ήταν έτοιμη για την είσοδό της στο ευρώ, όμως η Γαλλία χρειαζόταν ένα συνεταίρο ώστε να ενδυναμωθεί η «μαλακιά εκδοχή» του ευρώ έναντι της Γερμανίας και να εξισορροπηθεί το γερμανικό αίτημα περί αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας.
- διαβάστε τη συνέχεια της ανάλυσης του Μιχάλη Κονιόρδου ΕΔΩ