Ο νέος υπουργός καλύπτει με επάρκεια τα κριτήρια της θέσεως του, όντας βαθύς γνώστης των εικαστικών τεχνών, του θεάτρου, της λογοτεχνίας, της ιστορίας και του πολιτισμού μας.
Έχει απόλυτη συνείδηση του ρόλου του υπουργείου του και των φορέων που αυτό εποπτεύει και επιπλέον δεν εμπλέκεται ιδιοτελώς σε κανέναν από τους χώρους ευθύνης του, γεγονός που μου επιτρέπει να ελπίζω πως θα μεριμνήσει και για τα εκτός φάσματος αντικείμενα που για δεκαετίες παραμένουν φτωχοί συγγενείς της οδού Μπουμπουλίνας.
Η επιλογή του Στάθη Λιβαθινού για την θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αποδεικνύει.. πως ο νέος υπουργός αντιλαμβάνεται πλήρως τον ρόλο ενός θεσμού όπως το Εθνικό Θέατρο. Προτάσει την ποιότητα και την εμβάθυνση της θεατρικής τέχνης στοχεύοντας στην δημιουργία σχολής και παραδόσεως. Στόχοι που όταν αγνοούνται παραμορφώνουν το εθνικό σε συνοικιακό.
Την επιλογή του διευθυντή ακολούθησε αυτή του Θανάση Παπαγεωργίου για την θέση του Προέδρου του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου. Επιλογή δικαίωσης για τον άνθρωπο που για σαράντα και πλέον χρόνια αφοσιώθηκε με πίστη προσήλυτου στην τέχνη του, υπηρετώντας πρωτίστως το Νεοελληνικό θεατρικό έργο.
Τούτων δοθέντων θα έλεγε κανείς πως αυτοδικαίως δικαιώνεται και η επιλογή του υπουργού Πολιτισμού να εκπαραθυρώσει τον Σωτήρη Χατζάκη.
Μακάρι να ήταν έτσι αλλά δεν είναι.
Η «βίαιη» επέμβαση σε έναν θεσμό καταλύει την ουσία αυτού του ίδιου του θεσμού και τον υποτιμά. Ίσως περισσότερο και από τον πρώην πλέον διευθυντή του. Παραμορφώνει αυτή την φορά το εθνικό σε καθεστωτικό, τουτέστιν αποκρουστικό.
Παρά ταύτα συνεχίζω να πιστεύω στον Νίκο Ξυδάκη, και να ελπίζω. Ακόμα κι άν οι πόροι του υπουργείου του συρρικνώνονται από χρόνο σε χρόνο, οι δυνατότητες παραμένουν μεγάλες. Εξάλλου η πνευματική δημιουργία ευδοκιμεί, παραδόξως για πολλούς, σε άνυδρα και φτωχά εδάφη. Παρόμοια με αυτά της Μυκόνου από όπου ο νέος μας υπουργός Πολιτισμού έλκει την καταγωγή του.
Μανώλης Βελιτζανίδης -εκδότης
(anoixtoparathyro)
