Αλήθειες να λέμε παιδιά, το εθνικό μας σπορ δεν είναι το μπάσκετ. Ναι, έχουμε κατακτήσει δυο ευρωπαϊκούς τίτλους με την εθνική, έξη ευρωλίγκες με τον Παναθηναϊκό, άλλες τρεις με τον Ολυμπιακό, κύπελλα Κόρατς και Κυπελλούχων με Άρη, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ, ναι, έχουμε γράψει ιστορία σε παγκόσμια πρωταθλήματα και συναφείς διοργανώσεις, ναι, έχουμε στείλει παίχτες στο ΝΒΑ και προπονητές ανά τας Ευρώπας (και Ασία, αν δεν με απατά η μνήμη μου), αλλά το άθλημα το εθνικό δεν είναι η καλαθοσφαίριση. Η τρομολαγνεία είναι και μάλιστα μακράν που λένε στα ιπποδρόμια!
Διότι ο Έλλην και η Ελληνίς καταναλώνουν τρόμο σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν να τελειώνει ο κόσμος εντός ολίγου και πρέπει να μπουκώσουν με φρίκη, με αγωνία, με φόβο, με άγχος και στρες. Τον ντουνιά ολόκληρο έχω γυρίσει, άλλον λαό δεν βρήκα σαν τον δικό μας που να γουστάρει τρόμο τόσο πολύ. Συμβαίνει κι αλλού, δεν είμαι αόμματος. Πάντοτε τάιζαν τρόμο τους πολίτες οι..
κρατούντες, αλλά από την 11η Σεπτεμβρίου και εντεύθεν κοντεύουν οι homo sapiens να γίνουν σαν τα χηνάρια του φουά γκρά. Ο τρόμος έγινε αγαθό πρώτης ανάγκης ανά την υφήλιο και στον σερβίρουν όπου σταθείς κι όπου βρεθείς. Για να τον καταπιείς, θέλεις δεν θέλεις. Αυτά συμβαίνουν όταν το «τέλος της ιστορίας» ακολουθείται από το «τέλος της ειρωνείας» και ψάχνει ο Φουκουγιάμα χρονοντούλαπο να κρυφτεί.
Σαν την Ελλάδα όμως, πουθενά. Από το Καστελόριζο και δώθε, από τους δικούς μας Διδύμους Πύργους δηλαδή, δεν βγαίνει η ημέρα δίχως μερικά βυτία τρόμο. Όπου και να κοιτάξεις τα τρομοκρατικά μηνύματα πέφτουν βροχή: Η Ελλάδα καταστρέφεται από στιγμή σε στιγμή, εντός ολίγου θα γίνουμε όλοι τροφή για τα ψάρια, πριν δύσει ο ήλιος θα χρεοκοπήσουμε και πριν ανατείλει θα πνιγούμε, the torture never stops που έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Frank Zappa. Τρομολαγνεία το πρωί στις εφημερίδες, τρομολαγνεία το μεσημέρι στα ραδιόφωνα, τρομολαγνεία το βράδυ στα δελτία τα τηλεοπτικά, τρομολαγνεία όλη τη μέρα στο ίντερνετ, στις ιστοσελίδες και στα social media, τρομολαγεία παντού. Στου μωρού το μπιμπερό αν ψάξω, είμαι σίγουρος ότι πιο πολύ τρόμο θα περιλαμβάνει παρά γάλα…
Βεβαίως, όπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτά τα πράγματα, δεν είναι μόνο η προσφορά είναι και η ζήτηση. Για κάποιο λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω (υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι και δεν φοράνε όλοι άσπρες μπλούζες…), όσο τρόμο μας δίνουν, τόσο τρόμο καταναλώνουμε. Τίποτα δεν πετάμε, άδεια γυρνάνε στην πηγή τα τρομοκοντέινερ. Σαν να μην μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τρομολαγνεία, σαν να είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του βίου μας, ένα πράγμα σαν τον αέρα που αναπνέουμε ή το νερό που πίνουμε.
Και αυτό το εκμεταλλεύονται με πάθος οι πολιτικοί μας. Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Μπορεί να προτείνουν διαφορετικές λύσεις, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς δεν διαφέρουν και πολύ στην ρητορική της κινδυνολογίας. Απλώς η αντιπολίτευση τα ρίχνει όλα στους εσωτερικούς δαίμονες και η κυβέρνηση στους εξωτερικούς εχθρούς. Κατά τ’ άλλα ισορροπούμε στην κόψη του ξυραφιού, είμαστε στο χείλος του γκρεμού, η δαμόκλειος σπάθη επικρέμεται άνωθεν των κεφαλών μας και πάει λέγοντας. Διότι άμα ο άλλος σπεύδει να αγοράσει, για ποιο λόγο εσύ να μην πουλάς. Σε τιμές χονδρικής παρακαλώ, γιατί σκέφτεσαι τις ανάγκες του κοσμάκη…
Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
Σχόλιο αναγνώστη:
Να προσθέσω πως όχι μόνο «...όσο τρόμο μας δίνουν, τόσο τρόμο καταναλώνουμε ...», αλλά, κατά τη γνώμη μου κινδυνεύουμε από... τρομοπενία! Έχουμε τόση λαιμαργία για κατανάλωση τρόμου, που δεν μας αρκεί όση και να μας «σερβίρουν»...
