Το άκουσα λοιπόν το νέο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου «Θα περάσει κι αυτό» σε στίχους και μουσική του ίδιου. Δε συνηθίζω να γράφω... επί παντός του επιστητού. Διάβασα όμως φίλους, συναδέλφους, γνωστούς κι αγνώστους, σχόλια και κομμάτια στα λεγόμενα σόσιαλ μίντια και… ανατρίχιασα.
Καλύτερη βέβαια … διαφήμιση δεν θα μπορούσε να έχει η νέα σου δουλειά Νίκο μου. Όχι, δεν έχουμε καμιά προσωπική γνωριμία. Δεν γνωριζόμαστε με τον Πορτοκάλογλου αν εξαιρέσει κανείς μια συνέντευξη που του έκανα πριν από περίπου δυο δεκαετίες. Τότε που έγραφε το «Χωρίς αμορτισέρ» για το «Βαλκανιζατέρ» του Σωτήρη Γκορίτσα (βασισμένο στο βιβλίο του Σάκη Τότλη «Ο Συνδυασμός Έδεσσα - Ζυρίχη») και δεν ενοχλούσε κανέναν… Αριστερό. Τον ακούω όμως και τον ακολουθώ μουσικά από τότε που ήταν ένας από τους «Φατμέ» οπότε μπορώ και να τον αποκαλώ στον ενικό…
Έμεινα λοιπόν… άφωνος (κι εγώ μένω … Κάνιγγος) όταν διάβασα ιδιαίτερα κάποιους κοντινούς μου ανθρώπους να εξαπολύουν μια απίθανη (αν μη τι άλλο) επίθεση εναντίον του για το νέο του τραγούδι.
Πρόκειται για απίστευτες αηδίες είπα αρχικά. Καλά, μας κάνουν πλάκα ορισμένες και ορισμένοι, σκέφτηκα. Προφανώς τρολάρουν, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Τελικά άρχισα να..
αντιλαμβάνομαι (χρειάζομαι το χρόνο μου, δεν είμαι και καμιάς ιδιαίτερης ευφυΐας) ότι όλοι αυτοί… σοβαρολογούν. Ή μάλλον επιχειρούν να δείξουν ότι κάνουν σοβαρή κριτική. Ναι αλλά… επί ποίου; Επί της μουσικής, του στυλ, της σύνθεσης, της στιχουργικής ικανότητας; Όχι καλέ...
Επικεντρώνονται στους στίχους όχι όμως για να τους αξιολογήσουν… ποιητικά ή μουσικολογικά. Αλλά ιδεολογικά. Ναι. Δεν τους αρέσει ότι ο τραγουδοποιός Νίκος Πορτοκάλογλου κατά την άποψή τους παίρνει πολιτική θέση, τη συγκεκριμένη στιγμή. Και μάλιστα δεν τους αρέσει που κατά την άποψή τους, επιλέγει να πάρει συγκεκριμένη θέση. Τον κατηγορούν λοιπόν ως… μνημονιακό, ότι κουνά το δάχτυλο στον λαό, τον χαρακτηρίζει τεμπέλη, μέχρι και ότι ήταν συνοδοιπόρος του Θόδωρου Πάγκαλου του καταλογίζουν.
Δεν θέλω να υπεισέλθω σε… επεξήγηση του τίτλου «Θα περάσει κι αυτό» και των άλλων στίχων του τραγουδιού. Καθένας, άλλωστε ακούει μουσική, τραγούδια και κάνει τις δικές του… αναλύσεις. Ταξιδεύει στο δικό του φαντασιακό επίπεδο. Αισθάνεται διαφορετικές προσλαμβάνουσες... Ο ίδιος ο τραγουδοποιός γράφει ότι είναι «αφιερωμένο από καρδιάς σε όλους μας με την ευχή να θυμόμαστε πιο συχνά ότι και "εμείς" και οι "άλλοι" είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι...» Πολύ κακό αυτό Νίκο...
Πώς κάνεις ένα τέτοιο αμάρτημα; Διότιι κατά πως φαίνεται ορισμένες και ορισμένοι δεν ανέχονται και το «εμείς» και το οι «άλλοι». Δεν μπορείς εσύ να τραγουδάς «διχασμένη μου πατρίδα / διχασμένη μου καρδιά / μεσ' τα ερείπια σε είδα / να μετράμε τη ζημιά / θα περάσει κι αυτό / θα περάσει η ζωή / θα περάσεις κι εσύ / θα περάσω κι εγώ»...
Δεν μπορεί να γράφεις και να μελοποιείς τέτοιες στιγμές στίχους όπως «είναι η πόλη μου καμένη, ειν' η χώρα μου μισή, νικητές και νικημένοι, όλοι χάσαμε μαζί…» γιατί κάποιοι αμέσως σε κατατάσσουν δίπλα στον Πάγκαλο. Ωιμέ! Πώς τολμάς να τραγουδήσεις, τη σήμερον ημέρα κάτι τέτοιο; Ποιος σου δίνει το δικαίωμα μικρέ και ανόητε δημιουργέ (όχι πολιτευτή) να τραγουδάς «πέφτει γύρω μου σκοτάδι / ή εγώ είμαι τυφλός / κι όποιος βγαίνει απ' το κοπάδι /εφιάλτης και εχθρός…» Αίσχος. Ντροπή, δωσίλογε… Δεν το κατάλαβες; Βγήκες από το «κοπάδι» και είσαι πλέον «εφιάλτης κι εχθρός»…
Και σ’ αυτό ακριβώς θέλω να εστιάσω. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς κυριαρχεί η αντίληψη Μπους: «ή μαζί μας ή εχθροί μας». Κι αυτό έχει περάσει και στη νοοτροπία μιας μεγάλης μερίδας Αριστερών. Αν δε συμφωνείς μαζί τους σε στέλνουν στο πι και φι στο πυρ το εξώτερον. Αν τολμήσεις να αρθρώσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που οι ίδιοι πρεσβεύουν, είναι έτοιμοι να σε κάνουν «πακέτο» για «νεο - γκουλάγκ». Με το μπαρδόν συντρόφια...
Σε διαγράφουν απ’ τα τεφτέρια τους σε χρόνο dt. Σε καταγγέλλουν ως μνημονιακό, Μερκελιστή, φιλαράκι του Σόιμπλε και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Συντρόφισσες και σύντροφοι, ντρέπομαι ειλικρινά αλλά… ομολογώ και είμαι έτοιμος να υποστώ όλες τις πιθανές συνέπειες...
Αυτή η νοοτροπία δεν απέχει καθόλου από τον φασισμό και αδυνατώ να την... ασπαστώ. Αδυνατώ να πράξω ότι αυτοί που καταδικάζω. Και εξακολουθώ «από πείσμα και τρέλα να ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να ’βρω νερό / γιατί ανήκω εδώ»...
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αλλά, όπως και άλλα κομμάτια του εδώ και χρονιά, το νέο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου μου αρέσει. Όχι μόνο μουσικά. Αφού εκεί το πάτε. Αλλά και… πολιτικά. Με εκφράζει. Λιθοβολήστε με...
Παραμένω, χρόνια τώρα, «χωρίς αμορτισέρ» κι αφού πολλοί έχετε κάνει μια σειρά από… συνδυασμούς (η επεξήγηση της λέξης «κομπίνα» στο «Βαλκανιζατέρ») επιτρέψτε μου (αν και κατά πως φαίνεται σας είναι δύσκολο) να παραμείνω αμετανόητα «ύποπτος» και να συνεχίσω να πιστεύω ότι «θα περάσει κι αυτό»…
- efsyn