Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Νιώσατε ποτέ ότι σας δουλεύουν; Ότι σας κοροϊδεύουν, ότι σας κάνουν πλάκα στα μούτρα σας μέσα; Ότι σας τρολάρουν για να το πω πιο μοντέρνα, αν και το τρολάρισμα ντελαπάρει και λίγο στην επικράτεια του μεταμοντέρνου. Ενώ εδώ μιλάμε για δούλεμα χοντρό, άνευ φερετζέ. Μιλάμε για κοροϊδία τύπου Πάγκαλου, απ’ αυτές που σε πιάνουν απ’ το λαιμό και σε σφίγγουν και δεν σ’ αφήνουν ως την ώρα που θα γίνεις μπλε. Ή μπορντό, εξαρτάται από τον άνθρωπο. Μιλάμε για το καινούργιο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου που φέρει τον τίτλο «Θα περάσει κι αυτό». Και είναι το χειρότερο δούλεμα που έχουμε υποστεί τα τελευταία έτη.
"Χειρότερο κι από εκείνα του Γιακουμάτου;", θα με ρωτήσετε. Χειρότερο κι από εκείνα του Σίμου..
Κεδίκογλου ή της Σοφίας Βούλτεψη; Πολύ χειρότερο, θα σας απαντήσω. Πάρα πολύ χειρότερο. Ούτως ή άλλως, οι περισσότεροι πολιτικοί δουλειά τους το έχουν το δούλεμα. Μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους είναι και δεν φταίνε αυτοί αν εμείς το χάβουμε σαν χάνοι. Εμείς φταίμε. Ενώ εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έργο τέχνης, με ένα άσμα δημοφιλούς, δημοφιλέστατου τραγουδοποιού. Με μια εξομολόγηση ψυχής, «αφιερωμένη από καρδιάς σε όλους μας» όπως λέει και ο ίδιος στο γιουτούμπι.
Ο οποίος τραγουδοποιός έρχεται να δικαιώσει τον Θόδωρο Πάγκαλο φόρα παρτίδα! Αν αυτό δεν είναι δούλεμα, αν αυτό δεν είναι κοροϊδία, τότε καλύτερα να επιστρέψουμε όλοι και όλες στα θρανία μπας και μάθουμε επιτέλους ελληνικά.
Να τα βάλω στη σειρά, να μη χάσουμε τη μπάλα. Το τραγούδι έσκασε μύτη χθες και διακινήθηκε ανά τα social media μέσω κοινοποιήσεων και ριτουί γνωστών δημοσιογράφων. Από εκεί το είδα κι εγώ και σκέφτηκα κάτσε ρε παιδί να το ακούσω, αφού φαίνεται να κινεί τόσο πολύ το ενδιαφέρον των συναδέλφων. Στο κάτω κάτω της γραφής για την κρίση γράφει ο άνθρωπος, την κρίση την τρώμε στη μούρη εδώ και πέντε χρόνια, θύματα έχουμε θρηνήσει, κόσμος έχει τραβήξει κουπί και συνεχίζει να υποφέρει, ο διάολος μας έχει πάρει, μπορεί να εμπνεύσθηκε ο καλλιτέχνης και να του βγήκε κάτι ζόρικο. Το άκουσα λοιπόν. Και κόντεψα να μείνω στον τόπο.
Διότι οι στίχοι υπογράφονται από τον Πορτοκάλογλου, αλλά είναι σαν να τους έχει σκαρώσει ο Πάγκαλος με τα χεράκια του. Διότι μόνο ο κύριος Θόδωρος, ο τύπος που έχει πει (και έχει υπερασπιστεί) ανερυθριάστως το «μαζί τα φάγαμε», θα μπορούσε να γράψει το τετράστιχο:
Είναι η πόλη μου καμένη
είν' η χώρα μου μισή
νικητές και νικημένοι
όλοι χάσαμε μαζί
Ορίστε; Όλοι χάσαμε μαζί; Όλοι μα όλοι; Όλοι εντελώς; Ο γάτουλας που οδηγάει τη λίμο και εξακολουθεί να βγάζει ένα σκασμό λεφτά και κατοικεί σε μεζονέτα στα βόρεια προάστια και αναρωτιέται αν το βράδυ θα το περάσει στην Πάολα ή στον Ρέμο, έχασε μαζί με τη δόλια μάνα που μένει στο υπόγειο και περπατάει την Αλεξάνδρας πάνω κάτω γιατί δεν έχει δραχμή για το λεωφορείο και τρέμει το φυλλοκάρδι της τη νύχτα με το μαγκάλι και το γαμημένο το μονοξείδιο;
Αυτός που απολύθηκε και του χρωστάνε και δέκα μισθά, έχασε μαζί με αυτόν που τον απέλυσε και γελάει πίσω απ’ την πλάτη του; Αυτός που παρακαλάει για μια σταγόνα απ’ τα τόσο απαραίτητα φάρμακά του, έχασε μαζί με εκείνον που νοσηλεύεται μονόκλινο σε ιδιωτικό θεραπευτήριο; Συγγνώμη, σε ποια χώρα ακριβώς αναφέρεται ο Πορτοκάλογλου, σε ποιόν τόπο και σε ποιόν χρόνο; Του έχει εξηγήσει κανείς ότι ψόφησε η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη και ότι ο Άκης αντικρίζει τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα; Βγήκε καθόλου απ’ το σπίτι του να δει πως τη βγάζει ο κόσμος ή βλέπει μόνο τηλεόραση; Καταλαβαίνει το μέγεθος της ανθρώπινης τραγωδίας που συντελέσθηκε στην Ελλάδα τα τελευταία πέντε έτη ή το μόνο που τον νοιάζει είναι (όπως πάλι λέει ο ίδιος) «να θυμόμαστε πιο συχνά ότι και "εμείς" και οι "άλλοι" είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι.» Μάλιστα κύριέ Πορτοκάλογλου, μάλιστα, συνταξιδιώτες στο ίδιο καράβι. Άλλος καμαρωτός στην πρώτη θέση κι άλλος αλυσοδεμένος στο μπαλαούρο…
Υ.Γ.: Δεν συζητώ καν για την μοιρολατρία στίχων όπως
Διχασμένη μου πατρίδα
διχασμένη μου καρδιά
μεσ' τα ερείπια σε είδα
να μετράμε τη ζημιά
Θα περάσει κι αυτό
θα περάσει η ζωή
θα περάσεις κι εσύ
θα περάσω κι εγώ
Εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με θεολογία τετάρτης κατηγορίας. Διότι οι σοβαροί θεολόγοι δεν θα καταδέχονταν ποτέ να εκφραστούν ως θείτσες που κάνουν το σταυρό τους σε κάθε ευκαιρία. Και θα υπενθύμιζαν ότι ο Ιησούς Χριστός, ο υιός του Θεού που γοήτευσε τις μάζες κηρύσσοντας τη θρησκεία της αγάπης και επιμένοντας ότι, άμα φάμε μια γερή φάπα στο ένα μάγουλο, πρέπει να γυρνάμε και το άλλο, κάποια στιγμή αγανάκτησε κι αυτός. Και πήρε το φραγγέλιο στο χέρι για να διώξει τους εμπόρους από το Ναό. Φαντασθείτε τον, λέω εγώ, εκεί μπροστά στη βεβήλωση των θείων από τους κάθε λογής ξεφτίλες, απλώς να σιγοτραγουδούσε «θα περάσει κι αυτό»!
