Ζητήστε το στα περίπτερα και διαβάστε μεταξύ άλλων:
** «Η λαϊκή εντολή, ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική επιλογή του “εθνικού”», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η Αριστερά στην Ελλάδα είχε πάντοτε συνομιλία με τον πατριωτικό λόγο, αλλά δεν τον εργαλειοποίησε μόνο, τον προβληματοποίησε κιόλας. Τόσο δύσκολο ήταν να δει ο ΣΥΡΙΖΑ πως η «πατριωτική στροφή» του ήταν ιδανική για να βρεθεί σφιχταγκαλιασμένος με μια ρητορική που δεν είναι της Αριστεράς αλλά του Πάνου Καμμένου;
** «Το λουκέτο της ΕΡΤ, τα ψέματα και οι υποσχέσεις», ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου. Να τo δούμε και να μην το πιστέψουμε. Η ΕΡΤ θα επιστρέψει εκεί όπου σήμερα εκπέμπει το μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ, δύο χρόνια μετά το λουκέτο της 11ης Ιουνίου 2013. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διαψεύδοντας τις προσδοκίες, δεν άνοιξε άμεσα την ΕΡΤ, παρά το γεγονός ότι φάνταζε η πιο εύκολη ιστορία… Καθώς η αναμονή είναι μεγάλη, ας θυμηθούμε πώς συνέβη η επιχείρηση κατεδάφισης του μεγαλύτερου..
και ισχυρότερου ΜΜΕ της χώρας, ώστε ύστερα να εξετάσουμε τις τελικές αποφάσεις της κυβέρνησης.
** «Πού την πάνε την Πρόεδρο;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Σταδιακά μετά τις εκλογές, τo νέο πολιτικό σκηνικό της κυβερνώσας Αριστεράς έχει αρχίσει να παγιώνεται, με τις αντιθέσεις και τους αλληλοσπαραγμούς του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πυρ ομαδόν – μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ– σε συγκεκριμένα πρόσωπα της κυβέρνησης, με πιο χαρακτηριστική την επίθεση στη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μπορεί οι διαφωνίες στον ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται ότι περιστρέφονται γύρω από το δίλημμα ρήξη ή συμβιβασμός με τους εταίρους, στην πραγματικότητα όμως το ερώτημα που χωρίζει την ήρα από το στάρι είναι άλλο: ρήξη ή συμβιβασμός με την ολιγαρχία του πλούτου, μ” αυτούς που διαχρονικά κάνουν κουμάντο σε αυτήν τη χώρα;
** «Καλό Πάσχα και μηκέτι αμαρτάνετε», άρθρο του Old Boy. O Kατρούγκαλος, ο Βορίδης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Πλεύρης, η δημοσιογραφία και ο Σλοβάκος φορολογούμενος…
** «Ο λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους», άρθρο του Ερίκ Τουσσαίν. Η επιτροπή ελέγχου θα πρέπει να προσδιορίσει ποιο μέρος του χρέους που έχει προκύψει από συμφωνίες της ελληνικής κυβέρνησης, πριν και μετά την παρέμβαση της τρόικας, είναι αθέμιτο, παράνομο, απεχθές και μη βιώσιμο. Καθώς και τις ευθύνες όσων άντλησαν κέρδη από αυτό, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
** «O ιδεολογικός κίνδυνος της Βενεζουέλας, οι ΗΠΑ και η ευρωπαϊκή Αριστερά», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Είναι αλήθεια ότι, για κάθε κατηγορία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το Καράκας έχει μια σειρά από ισχυρά αντεπιχειρήματα – κάποιες φορές αρκετά σοβαρά και κάποιες λιγότερο. Η κατάσταση είναι, ως συνήθως, περίπλοκη. Ίσως το βασικότερο πρόβλημα της Βενεζουέλας δεν εντοπίζεται στην ίδια τη χώρα, αλλά στις ψευδαισθήσεις ενός «υπαρκτού παράδεισου» στις οποίες στηρίζει εδώ και χρόνια τις αναλύσεις της ένα μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, προσπαθώντας να ξεχάσει τις δικές της αποτυχίες…
** «Τι δεν πρέπει να ξεχνάμε για τη Χρυσή Αυγή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και τουΑυγουστίνου Ζενάκου. Η επικείμενη δίκη της νεοναζιστικής οργάνωσης έχει περισσότερες πλευρές από την απλή επιμονή να καταδικαστούν οι δράστες και οι ιθύνοντες για τα εγκλήματά τους. Κυρίως, όμως, ο στόχος της τιμωρίας των χρυσαυγιτών δεν πρέπει να ξεπλύνει τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος για τον εκφασισμό της ελληνικής δημοκρατίας, ούτε να οδηγήσει στην αποδοχή αντιθεσμικών πρακτικών και αντιδημοκρατικών στρεβλώσεων.
