Μια φορά κι έναν καιρό παραγγέλναμε απ’ το Amazon το “Wire”. Την αστυνομική σειρά του HBO, που μας γνώριζε μια άλλη, πιο ζοφερή και πιο σκοτεινή, πλευρά του αμερικάνικου ονείρου. Ένα σήριαλ που διαδραματιζόταν στην Βαλτιμόρη και είχε και ελληνικό ενδιαφέρον, μιας και το σενάριο σε κάποια επεισόδια τα υπέγραφε η γόνιμη πένα του Τζωρτζ Πελεκάνος. Άσε που σε έναν ολόκληρο κύκλο επεισοδίων, τον δεύτερο αν δεν κάνω λάθος, ο ήρωας είχε το προσωνύμιο «The Greek» και ακουγόταν στο background τραγούδι του Καζαντζίδη.
Αλλά ας αφήσουμε τις γραφικότητες. Το “Wire” χάλασε κόσμο σε όλη την υφήλιο όχι γιατί διέθετε ελληνική χροιά, αλλά διότι μίλαγε τη γλώσσα της αλήθειας. Εκεί που τα διάφορα CSI και NCIS τσιτώνουν το παραμύθι της αποχαύνωσης για τους τηλεοπτικούς καναπέδες, η σειρά του HBO δεν μάσαγε τα λόγια της. Τόλμησε να δείξει σε όλο της το τραγικό μεγαλείο την αποσύνθεση της.. αμερικανικής μεγαλούπολης, την συντριβή του κοινωνικού ιστού, την ισοπέδωση των νέων από την κατάρα των ναρκωτικών και των όπλων. Το θάνατο της ευκαιρίας για όλους…
Τα βλέπαμε όλα αυτά και αναρωτιόμασταν πώς διάολο κράταγε ακόμη Βαλτιμόρη και δεν είχε εκραγεί. Ιδίως από τη στιγμή που φτάνανε τα μηνύματα σε όσους παρακολουθούσαν τα διεθνή πρακτορεία, ότι η κατάσταση συνέχιζε να πηγαίνει κατά διαόλου. Όχι μόνο στη Βαλτιμόρη, αλλά και σε γειτονικές πόλεις της Ανατολικής Ακτής. Εκεί όπου κάποτε χτύπαγε η καρδιά της βιομηχανικής Αμερικής και πλέον σαπίζουν τα σιλό, τα ντεπό και τα εργοστάσια. Εκεί όπου τα φαντάσματα της ελπίδας δεν είναι αρκετά για να ξεγελάσουν τους νεόφτωχους και τους λούμπεν.
Ιδίως εκείνους τους νεόφτωχους και λούμπεν που το χρώμα του δέρματός τους είναι λίγο πιο σκούρο απ’ τους υπόλοιπους. Αυτοί ειδικά, εισπράττουν εκτός από τα βάσανα της ζωής και την αστυνομική βία. Την θεσμοθετημένη αστυνομική βία, μιας και στις ΗΠΑ ενδέχεται να δώσεις λόγο αν πυροβολήσεις λευκό πολίτη. Έτσι και «φας» μαύρο από την άλλη, αρχίζουν τα «ναι μεν αλλά», τα «να το ξαναδούμε το θέμα», τα «μήπως δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη». Κι ας μιλάνε τα βίντεο από εκατό μεριές. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι αποδείξεις γίνονται ενδείξεις εν ριπή οφθαλμού.
Οπότε δεν θα πρέπει να μας παραξενεύει ότι κάηκε η Βαλτιμόρη μετά απ’ τον θάνατο του Φρέντυ Γκρέϊ. Μετά απ’ την κηδεία του, για να είμαι ακριβής, στην οποία παρέστησαν η δήμαρχος της πόλης, βουλευτές της πολιτείας και εκπρόσωποι της κυβέρνησης Ομπάμα. Διότι ο Φρέντυ Γκρέϊ άφησε την τελευταία του πνοή στα χέρια της αστυνομίας και είχε χρώμα λίγο πιο σκούρο απ’ το «κανονικό». Και πήγε να συναντήσει τους προγόνους του, στα εικοσιπέντε του χρόνια. Όχι, δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε πια, η έκρηξη είναι γεγονός. Δεν είναι η πρώτη και δεν θα είναι ούτε η τελευταία…
Υ.Γ.: Όσο για τα παλικαράκια της ελληνικής TV που μιλάνε για «λεηλασίες που δεν έχουν ξαναγίνει στις ΗΠΑ», καλό θα ήταν να θυμηθούν το Λος Άντζελες του Ρόντνεϊ Κινγκ ή το νεοϋορκέζικο μπλακ άουτ. Για να μην πάω πιο πίσω, στις ταραχές του ’68.
Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
