Ο Παναγιώτης είναι ένα μοναδικό δείγμα παλαιοκομματικού συνδικαλισμού. Δεν έχει ιδεολογικά προβλήματα. Μπορεί να συνεργαστεί και με τον διάβολο για το καλό του αγώνα, το οποίο κατά διαβολική σύμπτωση συνάδει πάντα με το προσωπικό του συμφέρον. Έτσι δεν πέρασαν πολλά χρόνια από την μέρα που κρατώντας αγκαζέ τον Γιώργο Παπανδρέου περιφερόταν στον 3o όροφο του ραδιοφώνου και ζητούσε από τους εργαζόμενους να αφήσουν τη δουλειά τους προκειμένου να του κάνουν μια χειραψία. Το περιστατικό δεν ήταν πρωτοφανές. Ο Παναγιώτης είχε κατά καιρούς περιφέρει πολλούς πρωθυπουργούς και υπουργούς, πάντα για το καλό τού αγώνα.
Όταν ο Σίμος Κεδίκογλου έριξε μαύρο στην δημόσια ραδιοτηλεόραση ο Παναγιώτης ήταν..
εκεί για να αναλάβει (χωρίς να του το ζητήσει κανείς) την πατρωνία της αξιοπρέπειας των εργαζομένων, κρατούσε άλλωστε τα κλειδιά για το ταμείο της ΠΟΣΠΕΡΤ. Ήταν μια ακόμη φορά που το δημόσιο συμφέρον ταυτιζόταν απόλυτα με το δικό του και ο Παναγιώτης είναι πολύ ευαίσθητο και ευσυγκίνητο παιδί. Έτσι όταν η Έλλη Στάη προσήλθε στο ραδιομέγαρο για να κάνει κανονικά την εκπομπή της το βράδυ της 11ης Ιουνίου παρά το μαύρο ήταν πάλι αυτός που όρμησε αφρίζοντας στο στούντιο για να πετάξει έξω όποιον καλεσμένο θεωρούσε προδότη.
Κι όταν άρχισαν οι υπονομευτικές δραστηριότητες της κυβέρνησης με την ΔΤ και αργότερα τη ΝΕΡΙΤ ήταν και πάλι αυτός που ουρλιάζοντας και φωνάζοντας για το πώς «θα τους πηδήξει» όλους κατάφερε τελικά να δώσει ένα ακόμα επιχείρημα σε αυτούς που πρόδωσαν τον κοινό αγώνα.
Ο πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ που δεν εκφράζει πια παρά μόνο μια χούφτα ανθρώπους ήταν αυτός που φώναζε περισσότερο, που κατηγορούσε όλους τους αλληλέγγυους λέγοντας ψέματα ότι εκφράζουν συγκεκριμένα συμφέροντα ή ακόμα και ότι αμείβονταν από άλλα κέντρα, που έκοβε εκπομπές στον αέρα και που κατήγγειλε τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα.
- από άρθρο του Κώστα Εφήμερου στο thepressproject