Πριν από κάτι βδομαδούλες είχα μια συνάντηση με έναν σημαντικό άνθρωπο. Έναν εκπρόσωπο ξένου οργανισμού, από εκείνους που μπορούν να αναστατώσουν πρόσωπα και πράγματα με μερικές μόνο κουβεντούλες. Θα μου πείτε «απ’ όλη την Αθήνα, εσένα ήρθε να δει ρε Ξανθάκη;» Σωστή η απορία, αλλά πρώτον εκτός από εμένα θα έβλεπε κι άλλον κόσμο και δεύτερον κάτι είχα να του πω κι εγώ. Όχι νούμερα, αριθμούς, στατιστικές και τέτοια θεσμικά, αλλά ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή. Αυτά που μαθαίνει κανείς όταν έχει 28 χρόνια στη δημοσιογραφία, αυτά ακριβώς που εννοούσε ο συγχωρεμένος ο Καραμανλής όταν έλεγε ότι «υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν γράφονται». Καταλαβαινόμαστε υποθέτω…
Τέλος πάντων κουβεντιάσαμε με τον άνθρωπο αρκετή ώρα. Όσα είπαμε ήταν σαφώς off the record, του το ζήτησα και το τήρησε. Άλλωστε το report του θα πήγαινε στα «κεντρικά», δεν θα πήγαινε σε κανά μαγαζάκι της συμφοράς για να πουλήσει τρομολαγνεία. Είχαν όμως μια σημασία και κάποια.. πράγματα που μου είπε ο ίδιος ο σημαντικός άνθρωπος, όπως τα είχε καταλάβει από μια σύντομη μελέτη της ελληνικής πραγματικότητας. Κάποια συμπεράσματα στα οποία είχε καταλήξει, τα οποία δεν ήταν διόλου μακριά από τις δικές μου τις διαπιστώσεις.
Συμπέρασμα πρώτο: Δεν είναι επαναστάτης, δεν είναι ακροαριστερός, δεν είναι έρμαιο των παθών του ο Τσίπρας. Η λέξη κλειδί για τον πρωθυπουργό (και μου την είπε έτσι ακριβώς ο ξένος) είναι «πραγματιστής». Αυτή την εντύπωση είχε αποκομίσει από τις κινήσεις του, τις δηλώσεις του, την συμπεριφορά του μετά απ’ τις εκλογές και αυτό θα σημείωνε στα μεγάλα αφεντικά όταν του ζητάγανε λογαριασμό για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Για να ξέρουν κι αυτοί να κινηθούν αναλόγως και να ειδοποιήσουν κάθε ενδιαφερόμενο δια τα περαιτέρω.
Συμπέρασμα δεύτερο: Όλο το κουμπί της ιστορίας είναι ο σκόπελος του Ιουνίου. Αν τον ξεπεράσει η κυβέρνηση και δεν φάει καμιά μπούφλα από τους Ευρωπαίους εταίρους, τότε έχει μπροστά της μια σχετικώς άνετη τετραετία. Αν τη φάει την καρπαζιά, τότε ο θεός βοηθός για όλους.
Συμπέρασμα τρίτο: Όπως μου είπε αυτολεξεί ο αλλοδαπός συνδαιτυμών, «το ζήτημα της Ελλάδας δεν είναι εν τέλει οικονομικό, είναι γεωπολιτικό». Επαναλαμβάνω, αυτό δεν μου το είπε κάποιος ψεκασμένος ή κάποιος που ομνύει στα Νεφελίμ, αλλά ένας πολύ σοβαρός κύριος που με τη γνώμη του μπορεί να επηρεάσει πολύ κόσμο και άλλες τόσες καταστάσεις. «Η Ελλάδα έχει μεγάλη στρατηγική σημασία» συνέχισε, «ιδίως αυτή την εποχή με όλα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή. Και οι Ευρωπαίοι την έχουν απόλυτη ανάγκη». Θέλετε τον πιστεύετε, θέλετε δεν τον πιστεύετε. Να τον αγνοήσει πάντως κανείς, είναι μάλλον αδύνατον…
Χρήστος Ξανθάκης (newpost)
