 |
| O επικεφαλής της ΒΕΑ, Remi Jouty |
(...) Κάθε φορά που οι πραγματογνώμονες βρίσκονται μπροστά σε ένα αεροπορικό δυστύχημα, γνωρίζουν καλά πως τα πλέον σημαντικά στοιχεία, πολύ πιο σημαντικά ακόμη και από τις ίδιες τις ηχογραφημένες συνομιλίες των πιλότων θα τα βρουν στο FDR (Flight Data Recorder) ή αλλιώς ADR (Accident Data Recorder), το γνωστό σε όλους λεγόμενο «μαύρο κουτί
Καθώς όμως οι ανακτήσεις στοιχείων από το FDR, οι οποίες αξίζει να σημειωθεί πως αποτελούν απλώς ένα μέρος των πολυεπίπεδων ερευνών, απαιτούν ένα όχι μικρό χρονικό διάστημα, εξαιρετικά «περίεργη», και όχι μόνο στην, εν πολλοίς «αδαή», κοινή γνώμη αλλά κυρίως σε όσους με τον έναν ή άλλο τρόπο βρίσκονται κοντά στο γνωστικό αντικείμενο, δείχνει η «βιασύνη» (;) με την οποία, πριν καν κλείσουν δυο 24ωρα από το συμβάν και πριν κλείσει ένα από τον εντοπισμό του μαύρου κουτιού, κάποιοι άρχισαν να μιλούν για «πορίσματα», και, κατά παράβαση κάθε.. εσωτερικού κανόνα της BEA, (της Εθνικής Υπηρεσίας της Γαλλίας για την Έρευνα και την Ανάλυση της Ασφάλειας της Πολιτικής Αεροπορίας) να διαρρέουν στοιχεία στα διεθνή ΜΜΕ, τα οποία φυσικά με εξαιρετικό «ενθουσιασμό» και για ευνοήτους λόγους, μετέφεραν στο κοινό τους.
Με τα πτώματα ακόμη να μην έχουν καν περισυλλεγεί από τις απόκρημνες πλαγιές των Γαλλικών Άλπεων και τα συντρίμμια του μοιραίου Airbus τα οποία αποτελούν πάντοτε πηγή πληροφοριών για τους πραγματογνώμονες, η New York Times, επικαλούμενη ανώνυμο ανώτερο στρατιωτικό Γάλλο αξιωματούχο, δείχνει να έχει… όλες τις απαντήσεις για τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος, αναφέροντας πως «ένας από τους πιλότους βρέθηκε κλειδωμένος από τον άλλον έξω από το cockpit και πως αυτό ήταν που προκάλεσε τη συντριβή».(...)
.Η από κάθε άποψη όμως απαράδεκτη και φυσικά εκτός κάθε νομιμότητος αλλά και πρακτικής διαρροή πληροφοριών, δείχνει να τινάζει στον αέρα όλη την εν εξελίξει έρευνα, υπονομεύοντας εμφανώς το δύσκολο έργο της BEA, μιας υπηρεσίας της Γαλλικής Κυβέρνησης πολιτικής και όχι στρατιωτικής, καθώς ήδη κατάφερε να εδραιώσει και να καταστήσει κυρίαρχο το γνωστό πλέον σε όλους το αφήγημα ενός «ψυχικά διαταραγμένου» συγκυβερνήτη, του Andreas Lubitz ο οποίος… ξαφνικά αποφάσισε να αυτοκτονήσει, παίρνοντας μαζί του και άλλες 149 ζωές αθώων ανθρώπων.Και καθώς οι NYT της Τετάρτης ήταν υπό έκδοση, ο επικεφαλής της ΒΕΑ, Remi Jouty, σε συνέντευξη Τύπου δείχνει να προσπαθεί να «μαζέψει» τα πράγματα λέγοντας επί λέξει πως «παρότι το μηχάνημα καταγραφής έχει εγγράψει ήχους και φωνές, δεν υπάρχει η παραμικρή εξήγηση για τη συντριβή του αεροσκάφους και πως θα χρειαστούν μέρες ή και εβδομάδες προκειμένου τα στοιχεία αυτά να αποκωδικοποιηθούν».
Δηλαδή να ταξινομηθούν και να συνθέσουν τα πραγματικά δεδομένα που έλαβαν χώρα μερικά δευτερόλεπτα πριν την πρόσκρουση του αεροσκάφους στους ορεινούς όγκους των Γαλλικών Άλπεων. Και συμπλήρωσε χαρακτηριστικά, καταρρίπτοντας στην πραγματικότητα κάθε προηγούμενη βεβαιότητα, η οποία όμως εν τω μεταξύ κατάφερε να εδραιωθεί ως κυρίαρχη:
«Yπάρχει η δουλειά του να κατανοήσουμε τις διαφορετικές φωνές και σε ποιον ανήκει η κάθε μία, τους ήχους αλλά και τους διάφορους συναγερμούς (alarms) που ακούγονται».
Παρά το κορυφαίο ωστόσο γεγονός της ουσιαστικά ανασκευής εκ μέρους της ΒΕΑ και δια στόματος Remi Jouty των πρώτων διαρροών που οδηγούσαν στο «λογικό» συμπέρασμα ενός «αυτόχειρα-δολοφόνου» συγκυβερνήτη, ακριβώς μια ημέρα μετά τη συγκεκριμένη συνέντευξη Τύπου, ο Γάλλος Εισαγγελέας Brice Robin δείχνει να μην λαμβάνει καν υπόψιν του τα λεγόμενα του επικεφαλής της BEA, ο οποίος παίρνει σαφέστατες αποστάσεις από το πρώτο αφήγημα, και αποφασίζει να ξεκινήσει ποινική διαδικασία φτάνοντας μάλιστα στο σημείο και να αποφανθεί ρητώς «ο Andreas Lubitz είχε σκοπό να καταστρέψει το αεροσκάφος».
Πώς όμως στήθηκε η ιστορία του «αυτόχειρα συγκυβερνήτη» και από ποιο «στοιχείο» ξεκίνησε;
Δείχνει πραγματικά τραγική η αφέλεια, αν δεν πρόκειται και για κάτι «περισσότερο» αλλά το σενάριο άρχισε να γράφεται από το στοιχείο της πρώτης διαρροής, πάνω στην οποία βασίστηκε και ο Γάλλος Εισαγγελέας που ξεκίνησε την ποινική διαδικασία, στο ότι δηλαδή, τη στιγμή που ο κυβερνήτης κατέβαλλε αγωνιώδεις προσπάθειες να εισέλθει στο πιλοτήριο, το Voice Recorder κατέγραψε την ανάσα του Lublitz, κάτι που «αποδείκνυε πως ήταν ζωντανός και για προφανείς λόγους δεν ήθελε να ανοίξει», έχοντας πάρει, υποτίθεται, τη μοιραία απόφαση να προβεί σε μαζική ανθρωποθυσία.
Ωστόσο, το «στοιχείο» αυτό δείχνει να είναι εκτός κάθε πραγματικότητος και για λόγους που εξηγεί ο Gerard Arnoux, o επί 18 έτη πιλότος της Air France αλλά και εκπρόσωπος της Εθνικής Επιτροπής Παρακολούθησης Ασφάλειας Πτήσεων, ο οποίος, δυο ημέρες μετά το δυστύχημα μίλησε στην εκπομπή «Le Grande Journal» και έκανε λόγο για τα τρία λάθη της ιστορίας που κάποιοι προσπαθούν να στήσουν.
1. Είναι απολύτως αδύνατον να καταγραφεί η ανάσα ενός πιλότου στο Voice Recorder. Kαι ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι το πιλοτήριο του συγκεκριμένου πρώτης γενιάς Airbus 320, είναι τόσο θορυβώδες κατά την ώρα της πτήσης που ακόμη και οι κυβερνήτες για να συνομιλήσουν μεταξύ τους χρησιμοποιούν τα ακουστικά με μικρόφωνο που φέρουν επάνω τους. Σύμφωνα με τον Arnoux, με τόσο θόρυβο από τον περιβάλλοντα χώρο του cockpit, μια αναφορά για καταγραφή «ανάσας» κινείται στη σφαίρα του κωμικού.
2. Σύμφωνα με την ίδια ιστορία και όπως αυτή πάει να στηθεί, «οι ερευνητές άκουσαν το «μπιπ» που έκανε το μπουτόν το οποίο πάτησε ο Lubitz για να μπει το αεροσκάφος σε τροχιά καθόδου. Αυτό θα ήταν ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο, αν ωστόσο, όπως διαβεβαιώνει ο διακεκριμένος πιλότος της Air France δεν υπήρχε η… «λεπτομέρεια» πως το συγκεκριμένο κουμπί όταν το πατάς δεν κάνει κανέναν ήχο.
3. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο Arnoux «αναρωτιέται» για το πώς είναι δυνατόν να καταγράφηκε η ανάσα του Lublitz και να μην καταγράφηκε ο δυνατός και οξύς ήχος που προκαλείται κατά την πληκτρολόγηση του κωδικού ασφαλείας όταν κάποιος αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει αυτή τη μέθοδο, στην περίπτωση που δεν του ανοίγει ο άλλος από μέσα.
Στο σημείο αυτό, ο Arnoux έκανε σαφές, πως ο ήχος αυτός της πληκτρολόγησης δεν παύει να βγαίνει ακόμη και αν αυτός που βρίσκεται στο πιλοτήριο έχει βάλει χειροκίνητα το μπουτόν κλειδώματος στη θέση Locked.
O ήχος αυτός, όπως επισημαίνει ο εκπρόσωπος της Εθνικής Επιτροπής Παρακολούθησης Ασφάλειας Πτήσεων, θα αποτελούσε τη μόνη απόδειξη για το ότι ο πιλότος όντως είχε κλειδωθεί απ” έξω, κάτι το οποίο ωστόσο και όπως όλα δείχνουν, ουδέποτε συνέβη.
Αντί γι′ αυτό, στα πλαίσια της «δημοσιογραφικής» φαντασίας δείχνουν να κινούνται αναφορές σύμφωνα με τις οποίες το CVR κατέγραψε ήχους από τη στιγμή που ο πιλότος, αντί να πληκτρολογήσει τον κωδικό, άρχισε να προσπαθεί να γκρεμίσει την πόρτα ενώ παράλληλα φώναζε «άνοιξε τη γαμημένη την πόρτα». Και όλα αυτά, πάντα μέσα στο εξαιρετικά θορυβώδες του πιλοτηρίου, όπως προαναφέρθηκε.
«Πρέπει νάχουν εξαιρετικά καλή ακοή», είπε σκωπτικά Gerarg Arnour, αφήνοντας, όχι απλώς αιχμές για έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρότητας των συγκεκριμένων αναφορών, αλλά και υποψίες για σκοπιμότητα στησίματος μιας ολόκληρης ιστορίας συγκάλυψης.
Μετά από τις συγκεκριμένες δηλώσεις του Arnoux, το δημοσιογραφικό ερώτημα που του απευθύνθηκε, ήταν κάτι περισσότερο από εύλογο:
«Aφού έχουν έτσι τα πράγματα, τότε γιατί ο εισαγγελέας άνοιξε φάκελο για ποινικό έγκλημα; Θέλουν κάποιοι να κρύψουν κάτι;»
Η απάντηση του Arnoux ήταν μονολεκτική και προφανώς «υπηρεσιακή»:
«Disinformation», δηλαδή… «κακή πληροφόρηση».
- εκτενές απόσπασμα από εκτενέστατο ρεπορτάζ του Παύλου Κιρκασίδη στο ereportaz