Ανήκω σε αυτούς που ψήφισαν Σύριζα όχι για αυτά που έλεγε οτι θα κάνει. αλλά για αυτά που προσπαθεί. Δεν είμαι Σύριζα, όπως δεν θα μπορούσα να με ταξινομήσω σε τίποτα από τα υπάρχοντα.
Το να ακούω για κωλοτούμπες από ανθρώπους που δεν έχουν μάθει να συνεννοούνται και με κανέναν άλλον τρόπο στη ζωή τους, με αφήνει παγερά αδιάφορο. Την Ευρώπη σαν Ένωση δεν την πίστεψα ποτέ, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν πιστεύω τις κροκοδείλιες κραυγές πληγωμένης αξιοπρέπειας από το ΚΚΕ του σοβιετικού μοντέλου και από αλλού.
Σαν εργαζόμενος που παντού του ήπιανε το αίμα όλα τα προηγούμενα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι ήμουν – και όσοι έχουμε ανάλογη αντίληψη- δέσμιος του χωροχρόνου, ανάμεσα σε ανθρώπους που μπορεί να δεινοπαθούσαν και να δεινοπαθούν αλλά δεν έχουν καμιά ταξική συνείδηση, ανάμεσα.. σε συνδικαλιστές σαν αυτούς που κατ΄ εξακολούθησιν στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σώμα με τη συντεχνιακή τους αντίληψη και κομφορμιστές μάγκες. Εξαιρέσεις φυσικά γνώρισα και γνωρίζω και είναι αυτό που λέει η λέξη, εξαιρέσεις.
Η θεμελιακή αιτία που δεν επιτρέπει την έξοδο από την Ευρώπη είναι η ίδια η ικανότητα του εκλογικού σώματος αυτής της χώρας. Την δυναμική των εργαζομένων και των κρατικοποιήσεων την χόρτασα επί ΠΑΣΟΚ, με την συνεργεία των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων, τους Κολλάδες και τους Φωτόπουλους αδυνατώ να τους ξεχάσω, και τις ίδιες νοοτροπίες και πρακτικές βλέπω να πρυτανεύουν ακόμα, ακόμα και σε περιπτώσεις που για όσους δεν τα ξέρουν από μέσα, οι εργαζόμενοι επικοινωνιακά προβάλλουν δίκαια αιτήματα χωρίς φυσικά να προβάλλουν και τις ζυμώσεις για την διαχείριση τους. Αυτό φυσικά δεν με κάνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και του ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου.
Στις εναλλακτικές που προτείνονται και στα ωραία επι χάρτου σχέδια και τις εξαγγελίες έμαθα σύντομα να προβλέπω ποιό θα είναι το σίγουρο πρόσκομμα, το έλλειμμα οράματος που μας διακατέχει ενόσω η έπαρση και η κατηγορηματικότητα σε όποιον αριστερό χώρο κι αν ανήκουμε περισσεύει. Δεν ξέρω τι μπορώ κι αν πρέπει να περιμένω οτιδήποτε από τους ανθρώπους της μισής αληθειας που γνωρίζω και δεν περιμένω την ιδεολογική τους τοποθέτηση για να ξέρω ότι διαφωνώ μαζί τους μια και η διαφωνία είναι βαθύτερη ιδιοσυστατική και καμιά συμφωνία στις θέσεις δεν την γεφυρώνει, όλα αλχημιστικά κι όλα να κουφοβράζουν.
Θα πω μόνο ότι όση δυσαρέσκεια και να μου δημιουργούν επιλογές και χειρισμοί της κυβέρνησης είναι αδύνατον να έχουν πειθώ οι αντιδράσεις των άλλων κοινοβουλευτικών παρατάξεων, ότι δέχομαι μόνο την ξεκάθαρη ταξική αντιπολίτευση που έχει ξεκαθαρίσει μέσα της εθνικά και άλλα αναχώματα της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων, αλλά είναι και σε θέση να γνωρίζει πόσο ακόμα πρώιμη και με παγκόσμια ευθύνη της αριστεράς είναι αυτή η αντίληψη.
Τόσο πρώιμη σαν το αυτεξούσιο θερμοκέφαλων ανθρώπων, τόσο πρώιμη για όσους πιστεύουν ότι το κοινό συμφέρον αρκεί για να ωθήσει σε κοινούς αγώνες .
Προς το παρόν χαζεύω τον Τσίπρα που ποτέ δεν του χαρίστηκα αλλά τον συμπαθώ παρά τις ευκρινείς αδυναμίες και ανεπάρκειες του. Γιατί τον συμπαθώ; Γιατί βλέπω έναν Οδυσσέα που ξεκίνησε με θράσος και πονηριά αλλά που μπορεί να δει πολλούς συντρόφους να χάνονται στον δρόμο. Γιατί βλέπω έναν άνθρωπο που τον αλλάζει η διαδρομή και το βίωμά του και αυτό έχει ενδιαφέρον. Γιατί βλέπω κάτι που δεν με παραπέμπει ούτε στο αρχαιοελληνικό ιδεώδες, ούτε στους Ευρωπαίους, ούτε στους Λατίνους. Βλέπω μια φάτσα ρωμαίικη, που το χαμόγελο προϋποθέτει και προεξοφλεί διαρκείς δοκιμασίες και σκαμπανεβάσματα, διαρκείς διαψεύσεις αλλά και αντοχές. Μπορεί να βλέπω αυτά που θέλω να δω, γιατί άπειρες αρλούμπες έχει πει και έχει κάνει. Αλλά δεν είναι Παπαρήγα, δεν είναι ούτε αυτό το οργανάκι ο Κουτσούμπας και δεν είναι βέβαια ούτε Αντρέας Παπανδρέου παρότι τον διακωμωδεί αρκετά πετυχημένα άθελά του στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και τα στημένα τηλεοπτικά. Έχει κάτι τυπικά ρωμαίικο, του μπαγάσα που τον συμπαθείς. του ψεύτη που τον δικιολογείς, έχει ένα βάσανο στο γέλιο.
Και εγώ έχω πράγματι χαμηλές προσδοκίες, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να πετάξω με τις ιδέες, οι άνθρωποι πάντα με προσγειώνανε.
Ισαάκ Σούσης (από τον Ημεροδρόμο)
