O δημοσιογράφος (και συγγραφέας) Ανδρέας Μπελεγρής περιγράφει την εμπειρία του με κάποιους κουρασμένους, αμετροεπείς και θρασύτατους εκπροσώπους κομμάτων με τους οποίους έχει την ατυχία να «συνεργάζεται» και να συνομιλεί προκειμένου να κάνει την δουλειά του...
Οι ελλιπείς εκπρόσωποι των κομμάτων
γράφει ο Ανδρέας ΜπελεγρήςΣκηνή πρώτη: περιγράφεις την εικόνα διάλυσης ενός κόμματος και φταις εσύ για... τη διάλυση του.
Σκηνή δεύτερη: τηλεφωνείς εκπρόσωπο κόμματος σε μία προεκλογική περίοδο όπου όλη η χώρα κρατάει την ανάσα της και διαπιστώνεις ότι... ξεκουράζεται; Σε αποκαλεί θρασύ.
Σκηνή τρίτη: αναφέρεσαι σε μια αποτυχημένη, κιτς πολιτική εκδήλωση και εγκαλείσαι από στέλεχος του κόμματος για την αποτύπωση της εικόνας;
Τα παραπάνω είναι τρία light περιστατικά που μπορεί να βιώσει ένας δημοσιογράφος μέσω μιας εκ των κρισιμότερων προεκλογικών περιόδων των τελευταίων χρόνων.
Αναλυτικότερα. Οι περισσότεροι εκπρόσωποι των κομμάτων βρίσκονται σε έναν στρόβιλο αμετροέπειας και θρασύτητας, σε μια περίοδο που είναι κυρίαρχος ο θυμός και η ανασφάλεια των πολιτών, οι οποίοι αναζητούν μια ελάχιστη έκφραση στα media. Η πλειοψηφία των κομματικών εκπροσώπων, όμως, δεν δέχονται κριτική. Δεν δέχονται τη σάτιρα. Δεν δέχονται την άλλη άποψη. Αναζητούν δημοσιογράφους – συνομιλητές που δεν θα έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Οι εκπρόσωποι των γραφείων Τύπου στην μεγάλη πλειοψηφία τους με υποκρισία το πρωί δηλώνουν Σαρλί, και το βράδυ ασκούν πιέσεις για να μην κάνεις τη δουλειά σου με καθαρό μυαλό. Επιδίωξή τους είναι να θολώσουν την πολιτική σκέψη. Να δημιουργήσουν κωφά φερέφωνα. Να μην γραφτεί κάτι για το οποίο την επομένη το πρωί θα τους ζητήσει εξηγήσεις ο αρχηγός. Να δημιουργήσουν μια εικονική πραγματικότητα, με τρόπο που είναι πέρα από κάθε αρχή ελευθεροτυπίας.
Δεν γίνονται μόνο σήμερα αυτά. Πάντοτε γίνονταν. Όμως τώρα, η ψυχραιμία έχει χαθεί όσο λίγες φορές στη Μεταπολίτευση. Το πολιτικό σκηνικό τείνει να αλλάξει ριζικά. Κεκτημένα δεκαετιών θα χαθούν. Μερικοί «σκοτώνουν» για την επιβίωση τους. Η αγριότητα έχει περάσει σε πρώτο πλάνο.
Τα φίλια πυρά είναι το σύνηθες.
Η εξουσία μπορεί να περάσει στα χέρια ανθρώπων που δεν μπορούσαν να το φανταστούν προ τριετίας. Έρχονται τα πάνω κάτω. Στις 25 Ιανουαρίου κάποιοι πολιτικοί θα χαθούν από το προσκήνιο για χρόνια, ίσως και για πάντα. Τώρα ενδέχεται και να παίζουν το τελευταίο χαρτί τους. Και κάποιοι που μιλάνε με την ιστορία, δείχνουν να μην ξέρουν σε ποια... γλώσσα να της απευθυνθούν. Δεν βλέπουν μπροστά τους, ζώντας ήδη στη μέθη της εξουσίας.
Ο λαός δεν έχει πια αντοχές για ένα ακόμα παιχνίδι στην πλάτη του. Έχει υποφέρει αρκετά. Ταπεινώθηκε, φτωχοποιήθηκε, πλήρωσε. Τα επικοινωνιακά παιχνίδια έχουν συγκεκριμένο τέλος. Έχουμε περάσει σε μια μετα-επικοινωνιακή εποχή. Οι πολίτες δεν παίρνουν μόνο το μήνυμα. Το κρίνουν και το σκανάρουν. Ενώ οι κάθε λογής παλαιοκομματικοί μιλάνε στο mute.
Δεδομένου ότι το επόμενο δεκαήμερο θεωρείται κρίσιμο για τους πολιτικούς παίκτες, είναι η πλέον κατάλληλη ώρα να αποδειχθεί ποιος μπορεί να υιοθετήσει μια σύγχρονη συμπεριφορά. Να εκφράσει έναν μοντέρνο λόγο - εντός και εκτός των τειχών της επικοινωνιακής διαχείρισης. Αυτός θα ξεχωρίσει.
Όλοι κινούνται σε συνθήκες πίεσης. Στην τελική, είναι η καλύτερη στιγμή οι προοδευτικοί να δείξουν πόσο προοδευτικοί είναι, οι φιλελεύθεροι πόσο φιλελεύθεροι και οι κάφροι πόσο κάφροι.
