(...) Στην Ελλάδα, σε μια εποχή πρωτοφανούς κρίσης στα ελληνικά media, βλέπουμε νέες ιντερνετικές πλατφόρμες και νέα κανάλια και νέες εφημερίδες και νέα ραδιόφωνα να ξεκινούν σχεδόν αποκλειστικά είτε με κρατική διαφήμιση είτε με κομματικές άκρες, προσπαθώντας να διεισδύσουν στο κενό που αφήνουν τα συστημικά μέσα, τα οποία δικαίως σε μεγάλο βαθμό επικρίθηκαν και απαξιώθηκαν για τις σχέσεις τους με το «παλαιό καθεστώς».
Συνήθως, τα νέα μίντια αυτής της παλιάς δημοσιογραφίας διακρίνονται από δύο πράγματα: Από τη γνωστή, κάτω από τα τραπέζι, ταύτιση (κι όχι απλώς σχέση) με επιχειρηματίες, και απ' την ένταση της φωνής τους. Που μεταλλάσσει τους υπαινιγμούς σε επιχειρήματα και την πληροφορία σε είδηση. (Χαρακτηριστική η φράση: «Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο»).
Έτσι, χωρίς όρους, με μοναδική συνθήκη ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα, επιχειρείται η.. αντικατάσταση του «παλιού» από ένα «νέο» που είναι παλιότερο από το «παλιό». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ουδείς σήμερα από τον μιντιακό χώρο έχει ασχοληθεί με το πολιτικό χρήμα - όταν μάλιστα είχαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις σε λιγότερο από έναν χρόνο. Η παραδοσιακή συνθήκη, μίντια-πολιτική-επιχειρηματικό συμφέρον, παραμένει ισχυρή, ενεργή και αναλλοίωτη και μάλιστα χωρίς να τηρούνται από πλευράς των αρμόδιων κρατικών ελεγκτών ούτε τα προσχήματα. Στην Ελλάδα της Κρίσης παρακολουθούμε ακόμη και συμπράξεις κομματικών μιντιακών μηχανισμών με ιδιώτες! (Δήθεν) Ιδεολογικοποιούν την κρίση για να ξαναγυρίσουν και να ξαναπουλήσουν τη δημοσιογραφία του καλού και του κακού (με το αζημίωτο). Κύριο χαρακτηριστικό τους; Βρυχώνται για την αδιαφάνεια του άλλου, αλλά ουδέποτε οι ίδιοι δημοσιοποιούν τα στοιχεία τους.
Θυμάμαι, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία σε μια εποχή που ήταν αίτημα η προστασία από το σοκ του Τσερνομπίλ και της Μποπάλ αλλά κι από τα ανεξέλεγκτα φυτοφάρμακα, ο μεγάλος διευθυντής των ΝΕΩΝ ο Λέων Καραπαναγιώτης μου είχε πει: «Γράφε αλλά μην έχεις βεβαιότητες. Χωρίς ένα πραγματικό καταναλωτικό κίνημα, δύσκολα έρχονται αλλαγές». Ζούσαμε την εποχή των τεσσάρων ΓΣΕΕ, τεσσάρων Κινήσεων Γυναικών, τεσσάρων κινήσεων Ειρήνης, καμίας ΕΦΕΕ κ.λπ.
Σκέφτομαι σήμερα τα λόγια του με πολλή θλίψη. Για την αποτυχία της δικιάς μου γενιάς σαν σύνολο (παρότι υπάρχουν επαγγελματίες που εκτιμώ και εγχειρήματα από τα οποία υπάρχουν ακόμη προσδοκίες). Αλλά καταγράφεται όλο και πιο έντονα και ο εγκλωβισμός και νεότερων γενιών σε μια φραστικά καταγγελτική δημοσιογραφία, που όλο και απομακρύνεται από τις αναζητήσεις της κακής Δύσης για να προσφέρει στρατιώτες της ενημέρωσης σε νέα (ή ανανήψαντα) τζάκια, κομματικά ή επιχειρηματικά, πάλι χωρίς όρους. Λες και αρκούν ο Τσαβικός μεσσιανισμός ή το παλαιοκομματικό ραχάτι για την κάθαρση…
- από άρθρο του Τάκη Καμπύλη στο protagon
