Η απενοχοποίηση της ψήφου μπορεί να επιτευχθεί με πλείστους τρόπους. Ο πλέον πρόσφορος είναι και ο απλούστερος. Ο φορέας της επιδιώκει να ταυτιστεί με τον μέσο καλό άνθρωπο, ο οποίος αν και δέχεται χτυπήματα, εν τούτοις ως άλλος Ιώβ εξακολουθεί να τα υπομένει, με την πίστη και την ελπίδα ότι στο τέλος κάτι θα γίνει και θα τη «βγάλει καθαρή».
Ο νεοσυντηρητισμός αυτής της πολιτικής τακτικής είναι ευκολοκατανόητος, δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική ευφυΐα, τα μηνύματα που εκπέμπει είναι ευκολοχώνευτα, οι διαπιστώσεις του δεν υπερβαίνουν το σήμερα και η προβολή τους στο αύριο είναι συγγενείς με το χθες, με το οποίο ο πολιτικός φορέας δεν επιθυμεί να διαρρήξει τους δεσμούς που τον ενώνουν.
Συνακόλουθα προσφέρει σε μεγάλες δόσεις ένα στιλ τα χαρακτηριστικά του οποίου παραπέμπουν σε ένα παρελθόν ευκολοχώνευτης κοινωνικής κριτικής, αριστοτελικού εκλεκτισμού, σε συνδυασμό..
με τη χαρακτηριστική «καταδεκτικότητα» του μικροαστού ευγενή γείτονα.
Ο επικεφαλής του Ποταμιού δεν είναι πολιτικός, είναι πολιτικάντης και μάλιστα παλαιάς κοπής, που εμμέσως υπόσχεται τα πάντα σε όλους, για να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Το μότο «όλοι οι καλοί χωράμε», αγαπημένο του Στ. Θεοδωράκη, απενοχοποιεί το παρελθόν πρωτίστως του ίδιου και δευτερευόντως αλλά εξίσου δραστικά και όσων τον ακολουθούν. Η τακτική είναι γνωστή, «λάθη έγιναν, αλλά μπορούν να διορθωθούν», αποδεικνύει και το συντηρητικό πρόσημο του Ποταμιού, το οποίο λειτουργεί ως συμπληρωματική δύναμη στο συντηρητικό στρατόπεδο.
Ο πολιτικός του λόγος «χαϊδεύει αυτιά», συγχωρεί λάθη και επιβραβεύει την πολιτική ατολμία, την οποία αναγορεύει σε προσόν. Ο Στ. Θεοδωράκης αλιεύει ψήφους, όπως άλλοτε τηλεθεατές, επιδιώκοντας την κατάληψη της προνομιούχου κατ’ αυτόν τρίτης θέσης. Επιθυμεί να αναγορευθεί ρυθμιστής (!), μόνο και μόνο για να δημιουργήσει τη βάση της (ανα)δημιουργίας, ενός ευρωπαϊκού τύπου συντηρητικού κόμματος, στην οποία έχει αρωγούς εκείνους που επιθυμούν τη «σοβαρή, κοινωνιστική, αξιοκρατική Δεξιά».
Μόνο που οι πολιτικοί καιροί είναι αρκούντως καχύποπτοι και οι πολίτες έχουν βαρεθεί τους εξυπνακισμούς, πόσο μάλλον εκείνους που εκφέρονται ως τηλεοπτικοί πλάγιοι λόγοι.
-Εφ. Συν.
