«
Τον Ιούλιο πήγα στο γραφείο της Χρυσής Αυγής στον Πειραιά για να δηλώσω συμμετοχή για τις εκδηλώσεις στις Θερμοπύλες. Ζήτησαν το όνομά μου – τους έδωσα ψεύτικο – και το διαβατήριό μου. Ισχυρίστηκα ότι δεν το είχα μαζί μου. Το βρήκαν ψάχνοντας την τσάντα μου. Κατά τη διάρκεια της διάλεξης για τον Λεωνίδα, είδα τον επικεφαλής του γραφείου να γκουγκλάρει μανιωδώς σε ένα κλειστό γραφείο. Ορισμένα μέλη της οργάνωσης πήγαν κοντά του και συζητούσαν έντονα. Ο ομιλητής ολοκλήρωσε βιαστικά τον υπόλοιπο λόγο του. Τότε είδα τον επικεφαλής να σηκώνει το τηλέφωνο. Άρπαξα την τσάντα μου, προσπέρασα βιαστικά τους “στρατιώτες”, κατέβηκα γρήγορα τη σκάλα και έτρεξα στο δρόμο. Πήρα τρία διαφορετικά ταξί για να γυρίσω στο σπίτι. Από τότε δεν έχω επιστρέψει». Με αυτή τη γλαφυρή περιγραφή της σχεδόν κινηματογραφικής, τελευταίας εξόδου από το στόμα του λύκου τη στιγμή που οι Χρυσαυγίτες κατάλαβαν ποιος πραγματικά είναι, ολοκληρώνει το ρεπορτάζ του, που
δημοσιεύτηκε στο βρετανικό περιοδικό London Review of Books, ο Αμερικανός δημοσιογράφος (και συνεργάτης της εφημερίδας Καθημερινή)
Alexander Clapp.
Αυτής της «σεκάνς» είχαν προηγηθεί αρκετές εβδομάδες κατά τη διάρκεια των οποίων – ακριβώς γιατί συστήθηκε όχι ως δημοσιογράφος, αλλά ως «Αμερικανός νεοφασίστας» – απέκτησε..
πρόσβαση στη λαϊκή βάση της εγκληματικής οργάνωσης, μέσα από συνεχείς επισκέψεις σε κατά τόπους γραφεία και εκδηλώσεις, αλλά και στην «αδούλωτη Μάνη», τόπο καταγωγής του προφυλακισμένου Μιχαλολιάκου και προπύργιο της Χρυσής Αυγής, όπως επιβεβαιώνουν τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα και όχι μόνο. Εκεί, μάλιστα, έφτασε μέχρι το σπίτι του «αρχηγού», στο χωριό Κορογονιάνικα, συνοδευόμενος από έναν ανηψιό του που εκτός όλων των άλλων του είπε ότι «οι Μανιάτες είναι μία οικογένεια, σαν τη μαφία. Αν φύγεις από τη Μάνη, σημαίνει ότι είσαι ηλίθιος». Στην
Popaganda και στον Θεοδόση Μίχο, ο Clapp εξηγεί τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πραγματοποιήθηκε το ρεπορτάζ και αναδεικνύει τα πιο χρήσιμα, για όλους μας, συμπεράσματά του.
