Δεν έχει αφήσει ποτάμι για ποτάμι και λίμνη για λίμνη που να μην έχει βρέξει τα πόδια του. Εχει γυρίσει όλα τα ορεινά χωριά (πάντα υπό καταρρακτώδη βροχή και ομίχλη) έχει πιεί νερό από όλες τις βρυσούλες, έχει σκαρφαλώσει άφοβα σε καταράκτες, έχει διαβεί λόγγους, βουνά, ραχούλες και το κυριότερο: Δεν έχει αφήσει στάνη για στάνη που να μην την έχει επισκεφτεί και προβατίνα για προβατίνα που να μην έχει ταΐσει, σε σημείο που κάποιοι διακρίνουν ένας είδος εμμονής με την.. κτηνοτροφία. Βλέπουμε συνεχώς την ίδια σκηνή: μπροστά πηγαίνει το τρακτέρ διασχίζοντας λασπωμένους αγροτικούς δρόμους και πίσω του ο Μάνεσης με το τζιπ της εκπομπής, με προορισμό που αλλού; Την κοντινότερη στάνη και τους τετράποδους ενοίκους της!
Είναι ο αγαπημένος όλων των ηλικιωμένων που χαμογελούν πλατιά μόλις τον αντικρίζουν να πλησιάζει κρατώντας το μικρόφωνο. Κι αμέσως μετά αρχίζει το τραγούδι και στήνεται το αυτοσχέδιο γλέντι στο μικρό καφενείο του χωριού. Η καλύτερή του...
Οπως φαίνεται όλα αυτά τα κάνει γιατί αυτή είναι η «τρελα» του, γιατί του αρέσουν... Και σ' εμάς αρέσουν. Μας κάνει να χαμογελάμε, είναι αυθεντικός, δεν προσποιείται... Είναι ο Νίκος Μάνεσης.
ΥΓ Ολα τα παραπάνω, τώρα τον χειμώνα, γιατί το καλοκαίρι είχαμε τα νησιά... Εξήντα λεπτά Ελλάδα, εξήντα λεπτά Νίκος Μανεσης!
