Η ιστορία της ΕΣΗΕΑ γράφεται 100 χρόνια από μεγάλους δημοσιογράφους, μεγάλους αγωνιστές αντιστασιακούς δημοσιογράφους, κομμουνιστές, δημοκράτες και πατριώτες, που έδωσαν και τη ζωή τους για την πατρίδα και την λευτεριά και από γενναίους μαχόμενους δημοσιογράφους, αρκετοί από τους οποίους, ειδικά μέσα σε σκληρές μνημονιακές εποχές, με τον λαό να υποφέρει και τα τσιράκια της τρόικας να ψηφίζουν εναντίον του μνημόνια-θηλειές, δεν φοβούνται την χούντα τους. Δεν τρομάζουν από τα ΜΑΤ και την ωμή αστυνομική βία. Δεν παραδίδουν τα μολύβια τους, υπηρετώντας τρόικα και ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες και τραπεζίτες. Δεν γίνονται ούτε παπαγαλάκια, ούτε "πρόθυμοι"...
Αντίθετοι πολιτικά , αλλά και ουσιαστικά με αυτούς, που διοργάνωσαν φιέστες, με σπόνσορες..
εφοπλιστες, τραπεζίτες και επιχειρηματίες, κάποιοι συνάδελφοι πήγαμε σήμερα στη "γιορτή"
μαζί με τους ελεύθερους δημοσιογράφους της ΕΡΤ, με άνεργους, απλήρωτους και απελπισμένους
συναδέλφους μας και πραγματοποιούσαμε ειρηνική συγκέντρωση διαμαρτυρίας, ακριβώς έξω από την είσοδο του σωματείου μας.
Ποιος κινδύνευε από μας, που ήμασταν λίγοι, όπως είπε και ο Δημαρίτης συνάδελφος του Δ.Σ;
Εμείς πιστεύουμε, πως τα 100 χρόνια γιορτάζονται με αγώνες. Με απεργίες. Με διεκδικήσεις.
Και με μία λιτή έκθεση με τα διαμάντια του ιστορικού αρχείου της Ενωσης.
Και με την κυρία Μπακογιάννη, τον κ. Θ. Ρουσσόπουλο, την Σοφία Βούλτεψη, τον Χρ.Πρωτόπαπα και πιθανόν και με άλλους, που δεν τους είδαμε από το απέναντι πεζοδρόμιο, όπου μας πέταξαν σαν... σκουπίδια, τα πειθήνια αστυνομικά όργανα, αδιαφορώντας ακόμα και για την πυκνή ροή της Ακαδημίας και τα αυτοκίνητα, που έρχονταν κατά πάνω μας...
Και για να δώσουμε το ρεπορτάζ, ακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια, ήρθε ένας επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων μας ρώτησε, αν είμαστε μέλη της ΕΣΗΕΑ και στη συνέχεια άρχισε να μας λέει φορτικά, μία να πάμε πιο δεξιά, μία να πάμε πιο αριστερά, μία να πάμε απέναντι και τελικά
παρά την ολιγόλεπτη παρουσία του μέλους της παράταξης της μνημονιακής προέδρου, κ Διόγου,
ο οποίος αναφωνούσε "τους δημοσιογράφους δεν θα τους πειράξει κανείς", ήρθε η εντολή από τον ασύρματο ενώπιον μας, και άρχισαν να μας σπρώχνουν με βία απο το πεζοδρόμιο προν τον δρόμο, οι αστυνομικοί με τις ασπίδες τους....
Την ώρα, που με χτύπησαν με ασπίδα στα πόδια κι ενώ κρατούσα το μπαστούνι μου, εμφανίστηκε πίσω από τις αστυνομικές δυνάμεις, η πρόεδρος Μαρία Αντωνιάδου, κατα τα λοιπά θρησκευόμενη και εκκλησιαστική συντάκτρια, προφανώς, γιατί έπρεπε να υποδεχτεί τον πρωθυπουργό της, Αντώνη Σαμαρά σε "καθαρό" πεζοδρόμιο και παρά το γεγονός ότι της φώναζα ότι μας χτυπούν μπροστά της και η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική της, κοιτούσε παγερά αδιάφορη...
Η ΚΥΡΊΑ, ΠΟΥ ΘΑΡΡΕΙ, ΠΩΣ, ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΣΒΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΑΠΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΙΧΟ ΤΟ " ΧΡΥΣΟΓΡΑΜΜΕΝΟ" ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Τιμούσε τα 100 χρόνια της ΕΣΗΕΑ, παρακολουθώντας η ίδια, λες και επόπτευε, την βίαιη απομάκρυνσή μας απο τους αστυνομικούς της ΥΜΕΤ, για νάρθουν στο δικό μας σπίτι, οι δικοί της πολιτικοί φίλοι, κομματικοί αδελφοί και κολλητοί της.
Φυσικά και δεν σέβονται οι αστυνομικοί τους ανάπηρους ή τους πολίτες με κινητικά προβλήματα και μπαστούνι και δεν περιμέναμε να το πράξουν σήμερα. Συνάδελφοι, όπως ο Γιάννης Αγγέλης, η Ματίνα Παπαχριστούδη, ο Γιώργος Φιλιππάκης, (μέλος του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ), ο Βασίλης Τζήμτσος,
ο Νεόφυτος Πανταζίδης, (ο οποίος χτυπήθηκε και τραυματίστηκε) η Ελένη Ανδριανού, ο Νάσος Μπράτσος, ο Τάσος Αναστασιάδης και άλλοι, που ας με συγχωρησουν, ξεχνώ, τούτη την ώρα, με ασπίδες απωθήθηκαν βίαια. Χτυπήθηκαν και πετάχτηκαν στον δρόμο, παρότι οι αρμόδιοι αστυνομικοί κανένα απολύτως μέτρο δεν είχαν πάρει για την πυκνή κυκλοφορία.
Οι αστυνομικοί μας κυνήγησαν και απέναντι, προσπαθώντας να μας απωθήσουν βιαίως προς την Βουκουρεστίου, κάτι που δεν το κατάφεραν τελικά.
Και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, που υπέγραψε τα πάντα εναντίον του λαού και των συναδέλφων μας στην ΕΡΤ και εναντίον της ενημέρωσης, τελικά δεν... ήρθε! Γιατί;
Για τους κ.κ Αρ. Μανωλάκο και Νίκο Κιάο, που έμπαιναν στο κτίριο, παρότι έβλεπαν να μας έχουν περικυκλώσει οι αστυνομικές δυνάμεις, δεν θα κάνω σχόλιο. Ας κάνουν την αυτοκριτική τους.
Η ιστορία της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών δεν ανήκει σε κάποιους, επειδή εκλέχτηκαν πρώτη παράταξη στις εκλογές.
Η μαύρη σελίδα της ιστορίας της ΕΣΗΕΑ, που έγραψε σήμερα η μνημονιακή πρόεδρος, θα την ακολουθεί...
Και είτε αρέσει στην ίδια και σε όσους την στηρίζουν, δεξιούς κι αριστερούς, είτε δεν αρέσει πάντα κάποιοι δημοσιογράφοι θα παραμένουν στο δρόμο, όρθιοι, ανυπόταχτοι και στο πλευρό του Ελληνα πολίτη...
Με την ανοχή της και παρουσία της, οι αστυνομικές δυνάμεις χτύπησαν συναδέλφους της, μέλη της ΕΣΗΕΑ, για να μπορέσει ανενόχλητη η κυρία Αντωνιάδου να σταθεί κεράκι αναμμένο στους κ.κ. Παπούλια, Σαμαρά, Μπακογιάννη, Ρουσόπουλο και λοιπούς, των οποίων τα ονόματα θα θυμούνται πάντα και ο λαός, που καταδυναστεύεται και υποφέρει και οι δημοσιογράφοι, άνεργοι εκατοντάδες, απλήρωτοι, φτωχοί οικογενειάρχες, που βλέπουν το σωματείο τους να κάνει φιέστες κι όχι αγώνες.
Πόπη Χριστοδουλίδου