Δημοκρατία, έλεγε ο Αριστοτέλης, είναι το καθεστώς στο οποίο κυριαρχούν οι ελεύθεροι και φτωχοί, ενώ ολιγαρχία, όταν κυριαρχούν οι πλούσιοι και ευγενούς καταγωγής. Ο ορισμός είναι τόσο ξεκάθαρος ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να τον ξεχάσεις. Στο πέρασμα των χρόνων, όμως, πολλοί ήταν οι πλούσιοι και ολιγάριθμοι που προσποιούνταν ότι δεν τους αρμόζει ο τίτλος του ολιγάρχη. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης ο όρος «ολιγάρχες» έφτασε να χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για τους νέους επιχειρηματίες της Ρωσίας και του πρώην..
ανατολικού μπλοκ που θησαύρισαν σε διάστημα λίγων ημερών λεηλατώντας τη δημόσια περιουσία. Ο όρος επανήλθε στο καθημερινό λεξιλόγιο της Δύσης μετά την πραξικοπηματική ανατροπή της ουκρανικής κυβέρνησης από την Ε.Ε. και τις ΗΠΑ.
Αυτό που ποτέ δεν αναφέρουν όμως τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας είναι ότι ο όρος χρησιμοποιείται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια για να περιγράψει και την ελληνική οικονομική ελίτ. «Η ελληνική τραγωδία είναι οι ολιγάρχες-αρπακτικά» έγραφαν από τον Νοέμβριο του 2011 οι «Financial Times», συγκρίνοντας την κορυφή της ελληνικής αστικής τάξης με την Καμόρα – τη μαφία της Νάπολης. «Χρησιμοποιώντας τα υστερικά ΜΜΕ που ελέγχουν», συνέχιζε το άρθρο, «περιμένουν να κατασπαράξουν τη δημόσια περιουσία που ιδιωτικοποιείται». Ενα χρόνο αργότερα το γερμανικό περιοδικό «Stern» εντόπιζε τους Ελληνες ολιγάρχες στα πρόσωπα συγκεκριμένων επιχειρηματιών, όπως ο Μπόμπολας, ο Αγγελόπουλος, ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης και ο Κόκκαλης. Για άλλη μια φορά γινόταν σύγκριση με τους Ρώσους ολιγάρχες και την ιταλική μαφία, ενώ οι συντάκτες δεν παρέλειπαν να αναφερθούν και στο παρελθόν συγκεκριμένων επιχειρηματιών, όπως λόγου χάρη τις φερόμενες σχέσεις του Κόκκαλη με τη Στάζι κ.ο.κ.
- διαβάστε τη συνέχεια στο info-war
