Από τον Χρήστο Ξανθάκη
Υπάρχει μια εντύπωση στο ευρύ κοινό ότι οι διευθυντές προγράμματος της τηλεόρασης είναι κάτι τύποι που τους πληρώνουν για να κάθονται. «Κι εγώ καταλαβαίνω», λέει ο μέσος τηλεθεατής, «ότι τα δελτία παίζουνε βράδυ και η ψυχαγωγία παίζει πρωί. Άρα τι τους θέλουνε αυτούς τους περίεργους και τους δίνουνε ένα σωρό λεφτά;». Κατά το γνωστόν «μωρέ κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα»...
Και δίκιο θα είχε ο τηλεθεατής, αν ήταν τα πράγματα τόσο απλά. Ή, μάλλον, αν ήταν τα πράγματα έτσι μονοκόμματα και μονολιθικά. Αλλά δεν είναι. Είναι απολύτως πιο περίπλοκα και.. μπουρδουκλωμένα και σαλάτα σκέτη και θέλει τρέξιμο και τηλεφωνάκι και δουλειά, πολλές φορές από το πρωί ως το βράδυ. και πάνω απ' όλα, μα πάνω απ' όλα, θέλει γερά νεύρα. Βλέπε και την περίπτωση του Μάρκου Σεφερλή.
Το οποίον το θυμάστε όλοι ότι βγήκε το πρωινάδικο του Mega και τα τσουρούφλισε τα μηχανάκια της AGB. Μέχρι και εξηντάρες χτύπησε στα νεανικά κοινά, αναγκάζοντας τους πάντες να ασχοληθούν μαζί του. Παραλίγο μάλιστα να χαλάσουμε τις καρδιές μας για τον κύριο Μάρκο, άνθρωποι που αγαπάμε και εκτιμάμε ο ένας τον άλλον. Τόσο βάρβαρο και βαρβάτο ταυτοχρόνως ήταν το φαινόμενο. Την ώρα όμως που εμείς ανταλλάσσαμε σφαλιαρίδια, κάποιοι άλλοι κάνανε υπομονή.
Διότι η τηλεόραση είναι μαραθώνιος -καλή του ώρα!-, δεν είναι δρόμος ταχύτητας. Κι αυτό που σήμερα φωτίζει τον ουρανό, μπορεί αύριο να αποδειχθεί πυροτέχνημα. Ξαναβλέπε την περίπτωση του Μάρκου Σεφερλή που ήρθε κι έκατσε κι απέχει πέντε και έξη και επτά μονάδες καθημερινά από το δίδυμο Σκορδά-Λιάγκα. Συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοια νούμερα είχε καταφέρει στα τέλη της περασμένης σαιζόν ο Πέτρος Κωστόπουλος. Και τον διώξανε από το Mega, δίχως δεύτερη κουβέντα.
Ο Σεφερλής βεβαίως την βρήκε την αιτία. Μιλώντας στην εκπομπή του Πρετεντέρη, δήλωσε με αυτό το ύφος το σεφερλίδικο -πώς αλλιώς να το πω;- ότι ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε με τις άθλιες φάρσες του σε ηλικιωμένους μπορεί και να «ενορχηστρώθηκε από τον ανταγωνισμό». Σαν να λέμε, παρασύρθηκε ο δόλιος ο κοσμάκης και μια αθώα εκδήλωση εφηβικού χιούμορ την εξέλαβε ως καφρίλα, επειδή τον ζάλισαν τα μάγια των άλλων καναλιών. Ούτε ως αστείο δεν στέκει αυτό, ούτε ως κρυάδα επιθεωρησιακή...
Εκείνο που πραγματικά συνέβη ήταν πολύ απλό. Νούμερο ένα, τέλειωσε η περιέργεια. Τις πρώτες μέρες είδαν όλοι οι τηλεθεατές Σεφερλή γιατί τους είχε φάει η απορία πως θα ήταν αυτό το πράγμα. Και δικαίως, λέω εγώ, ψαχνότανε, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση. Είδαν, έκριναν, αποφάσισαν, κάποιοι έμειναν, κάποιοι έφυγαν. Νούμερο δύο, τώρα που πήρε μπρος η σεζόν, μετράνε πάρα πολύ οι καλεσμένοι των πρωινάδικων. Οι ηθοποιοί που παίζουν στα σίριαλ, οι διαγωνιζόμενοι των ριάλιτι, οι συμμετέχοντες στα σόου και πάρε και δώσε. Στο συγκεκριμένο τομέα, ο Antenna το σκίζει το Mega σαν χασέ. Κοινώς, έχει όλο τον κόσμο τον καλό ενώ οι απέναντι έχουν κάτι ψιλουδάκια για να πάνε κόντρα. Νούμερο τρία, για να ξαναγυρίσουμε στον μαραθώνιο της αρχής, ο Σεφερλής είναι κάτι απολύτως μονοκόμματο. Ένα πράγμα ξέρει να κάνει, το κάνει καλά, τελεία. Αλλιώς δεν γίνεται. Οι απέναντι έχουν περιθώρια ελιγμών, έχουν άνεση να διαμορφώσουν τις κινήσεις τους, μπορούν στη διαδρομή να τα θολώσουν τα νερά πιο εύκολα. Πράγμα το οποίο κάνουν, με μικρές και λεπτές επεμβάσεις του πεντάλεπτου και του δεκάλεπτου που υποστηρίζονται καταλλήλως. Και πάνω απ' όλα δεν πανικοβάλλονται. Διότι ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Στον Antenna λοιπόν το αντιμετώπισαν με ψυχραιμία το θέμα. «Έχουμε ξαναδεί εξηντάρια, δεν ανησυχούμε», λέγανε δεξιά κι αριστερά, περιμένοντας να ξεθυμάνει το φαινόμενο. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα θαύματα στην ελληνική τηλεόραση κρατάνε μία άντε δύο το πολύ εβδομάδες. Κι ύστερα επιστρέφουν όλοι στο κουπί, στο κουπί το ατελείωτο. Εξαιρείται το «Παρά πέντε», το ξέρω, αλλά ας υπάρξει ρε παιδάκι μου και μια εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα!
- provocateur
