Οι γενναίοι του Σταύρου Μπρανκαλεόνε
Μέχρι τώρα νόμιζα ότι επανάσταση είναι να τα βάζεις με τον βασιλιά της Γαλλίας, με τον τσάρο της Ρωσίας, να παίρνεις τους συντρόφους σου και να πολεμάς στα βουνά της Βολιβίας με τον στρατό και την CIA και άλλα παρόμοια. Α πα πα, αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια, παρωχημένες πρακτικές, παρωχημένων χρόνων. Στις μέρες μας, επανάσταση είναι να αφήνεις τη μεταμεσονύχτια εκπομπή σου του Μega, να εγκαταλείπεις το πολυτελές εστιατόριό σου, να μαζεύεις τους φίλους και να φτιάχνεις ένα κόμμα θερμοκηπίου, προστατευμένο και παραχαϊδεμένο. Και να μας απειλείς ότι αν δεν σου δώσουμε 5% ή 10%, θα σηκωθείς και θα φύγεις.
«Έκανα την επανάστασή μου», αποκάλυψε ο Σταύρος Θεοδωράκης στον Νίκο Χατζηνικολάου. Φράση τετριμμένη, που αποκαλύπτει κάποια αιφνίδια μεταστροφή του βίου: έκανα την επανάστασή μου, έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα, ανέβηκα για κάμπινγκ στο βουνό, άρχισα να ακούω.. Ιάννη Ξενάκη κ.ο.κ. Ο κ. Θεοδωράκης δεν εννοεί κάτι τέτοιο, δεν αναφέρεται σε κάποια αιφνίδια μεταστροφή, θεωρεί ότι κάνει επανάσταση πραγματική, ανέστη υπέρ υμών, για να μας σώσει, κατά τας γραφάς, από τα δεινά του παλαιού κόσμου. Κι ο Σταύρος παιδί του παλαιού κόσμου είναι και μάλιστα από τα κακομαθημένα. Δεν βαριέσαι όμως, στην Ελλάδα είσαι ό,τι σε δηλώσει ο Μπόμπολας.
Το μεγάλο μειονέκτημα του Θεοδωράκη είναι η καταφανέστατη αλαζονεία του. Τον βλέπεις και λες να ένα ψώνιο, ένας καβαλημένος, ένας Δελαπατρίδης με σακίδιο (Αρμάνδος Δελαπατρίδης, υπάλληλος συμβολαιογραφείου από τη Μυτιλήνη, που ήρθε στην Αθήνα το 1925 και έγινε διάσημος εκφωνώντας πολιτικούς λόγους ανεβασμένος σε σκαμνί).
Η αλαζονεία είναι η αδυναμία του Σταύρου, είναι όμως και η δύναμή του, φαντάζει ως ο ιδανικός ηγέτης για χιλιάδες ανθρώπους που όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν Σταύροι και Σταυρούλες. Αυτή είναι η κρίσιμη μάζα που δίνει πολιτικό οξυγόνο στο Ποτάμι, ο Σταύρος το λέει «ριζοσπαστικό Κέντρο», άλλοι το λένε «εξτρεμιστικό Κέντρο». Εντάξει, δεν θα τα χαλάσουμε στο όνομα.
Δείτε τα σάιτ, τα μπλογκ, τα τουίτερ και τα φέισμπουκ και θα καταλάβετε τι εννοούμε όταν ομιλούμε για «εξτρεμιστικό Κέντρο». Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο θεωρούν ότι είναι έξυπνοι, διορατικοί, επιτυχημένοι, όμορφοι, μορφωμένοι, ξέρουν ποια είναι τα καλύτερα μπαρ, τα καλύτερα εστιατόρια, οι καλύτερες παραστάσεις, οι καλύτεροι δίσκοι. Ορδές φανατικών που νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τους αναπαραγωγικούς αδένες και ως εκ τούτου περιφρονούν όλους όσοι δεν είναι σαν αυτούς. Ξορκίζουν οτιδήποτε λαϊκό, μαζικό, συλλογικό και ομνύουν στη μεταφυσική δύναμη του ατόμου -μεικτά ραμφάκια, χωρίς τις γνώσεις του Ράμφου-, έχοντας ως πρότυπο μια κοινωνία εκλεκτών, που θα αποτελείται από τους ίδιους, του φίλους τους και τους φίλους των φίλων τους.
Αυτός είναι, Σταύρο μου, ο στρατός σου. Δυστυχώς για σένα, διότι με κάτι τέτοιους χειμερινά ανάκτορα δεν πρόκειται να δεις, το πολύ - πολύ να φτάσεις μέχρι τη Βαλαωρίτου για έναν στρέτο.
Γιώργος Ανανδρανιστάκης
