Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Λένε στην Αμερική ότι από δύο πράγματα δεν μπορείς να γλυτώσεις: από το θάνατο και τους φόρους. Στην Ελλάδα, λέω εγώ, πρέπει να προσθέσουμε ένα πράγμα ακόμη στην εξίσωση. Ή μάλλον ένα πρόσωπο, τον Πέτρο Κωστόπουλο! Ό,τι και να γίνει, ό,τι κι αν συμβεί, λοιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, ο Πετράν θα είναι πάντα κοντά μας. Θα μας συνοδεύει είτε το θέλουμε είτε όχι μέσα από τα media, μέσα από μία ακόμη μεταμόρφωση, μέσα από την τελευταία του μετάλλαξη. Μπροστά του, ακόμη και οι χαμαιλέοντες θα έμοιαζαν με τοπία βιομηχανικά και ψόφια.
Η αφορμή για να τα γράψω τα ανωτέρω; Μα η επιστροφή του στο ίντερνετ μέσα από μια φρέσκια ιστοσελίδα. Το όνομα της οποίας δεν θα το γράψω, μιας και ηταν το μοναδικό προαπαιτούμενο στο πρώτο editorial του Κωστό. Κάτι σαν "βρίστε εμένα όσο θέλετε, δεν με νοιάζει αρκεί να γράφετε πώς λένε την ιστοσελίδα". Το βασικό αξίωμα δηλαδή της αμερικάνικης διαφήμισης, για να θυμηθώ ξανά.. τις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει αρνητική και θετική προβολή, υπάρχει μόνο προβολή. Αυτό το καταραμένο το visibility, που έχει βάλει μπουρλότο στα καλύτερα τα σπίτια...
Και κατέστρεψε και το image (συγγνώμη για τα αγγλικά, θα τα κόψω μόλις αποσχισθεί η Σκωτία) του ίδιου του Πέτρου. Σωστά το είχε πει ο Άρης Τερζόπουλος σε πρόσφατη συνέντευξή του: Η μεγαλύτερη τιμωρία για τον Κωστόπουλο ήταν που τον έβαλαν να κάνει πρωινάδικο. Γιατί; Διότι αφαίρεσε κάθε μαγεία και κάθε μυστήριο, από έναν άνθρωπο που είχε φιλοτεχνήσει αποτελεσματικά το δικό του μύθο. Πώς όμως τον φιλοτέχνησε; Πίσω από τις σελίδες των περιοδικών και τα μικρόφωνα των ραδιοφώνων, με σποραδικές μόνο εμφανίσεις μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα. Ακόμη και στη νυχτερινή του την εκπομπή που έβγαινε κάθε εβδομάδα, το έλεγχε απολύτως το προϊόν. Ενώ στο πρωινάδικο...
“Στο πρωινάδικο αναγκάσθηκε να αποκαλυφθεί. Έτσι είναι η φύση της ώρας, δεν σηκώνει μπλόφες και κουίντες. Κι αν είσαι Λιάγκας και Φαίη, απολύτως κενός περιεχομένου και εμπειριών, δεν τρέχει κάστανο. Σε αγαπάει ο τηλεθεατής και ταυτίζεται μαζί σου. Αν είσαι Κωστόπουλος, ένα άτομο που ζούσε και τρεφόταν από τις κοινωνικές, πολιτικές και ψυχαγωγικές ίντριγκες, πρέπει να δώσεις αίμα για να κινήσεις το ενδιαφέρον του κοινού. Δεν το δίνεις; Κάηκες! Σε ξεφτιλίζουν οι μετρήσεις. Το δίνεις; Πάλι κάηκες! Σε τιμούν οι αριθμοί, αλλά αποκαλύπτεται ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και νευριασμένος και μπαρουτιασμένος και έξαλλος. Βad company, που θα λέγανε και στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού.”
Κάπως έτσι μας τελείωσε το πρωινάδικο και κάπως έτσι μας προέκυψε η καινούρια ιστοσελίδα του Πέτρου Κωστόπουλου. Με ρεπορτάζ, με άποψη, με αποκαλύψεις, με αιχμές κλπ, κλπ. Αυτά υπόσχεται ο ίδιος, αλλά με μια πρώτη ματιά το περιεχόμενο μοιάζει πολύ με ξαναζεσταμένο φαγητό. Και ο πρώτος καυγάς, η πρώτη αφορμή για να ερεθιστούν τα μπλογκς, αφορούσε σε ένα κείμενο για τον Ουγγαρέζο που δεν έπρεπε να μπει αλλά μπήκε. Για τον Ουγγαρέζο, αν έχετε Θεό! Απ' τα σαλόνια στα αλώνια, σαν να λέμε, μέσα σε ολίγους μήνες.
Σε μια σεζόν μέσα, όπου χάθηκε οριστικά η μπάλα για τον Πετράν. Έστω κι αν δεν χάθηκε το μένος του για εκδίκηση και επιστροφή. Απ' αυτό φοβούμαι ότι δεν θα γλυτώσουμε ποτέ των ποτών και θα μας έχει στο μάτι όπως ο θάνατος και οι φόροι. Ένα μάτι θολό και κουρασμένο, αλλά πανταχού παρόν.
Το είχε πει και ο στρατηγός Μακ Άρθουρ, μια φορά κι έναν καιρό, σε μια φημισμένη ομιλία του: Οι γηραιοί στρατιώτες δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλώς ξεθωριάζουν...
- provocateur
