Στο ασφαλιστικό, η επίθεση κυβέρνησης, εργοδοτών και τρόικας στα δικαιώματα και τα Ταμεία μας συνεχίζεται και κλιμακώνεται. Ειδικά ο ΕΔΟΕΑΠ, παρά τις προσπάθειες “συμμαζέματος” στις αυθαίρετες και αδικαιολόγητες δαπάνες, παρά τη συνεχιζόμενη αποκάλυψη κυκλωμάτων που λυμαίνονταν το σύστημα, εξακολουθεί να κρέμεται κυριολεκτικά από μία κλωστή.
Με βασική αιτία, προφανώς, όχι τις δήθεν υπέρογκες συντάξεις και τις γενναίες παροχές προς τα.. μέλη του (πολλές από τις οποίες περικόπηκαν εντελώς αδικαιολόγητα από την πλειοψηφία της διοίκησης), αλλά την υψηλή ανεργία, τα “φέσια” διαφημιστικών και μιντιαρχών και, φυσικά, τα ληστρικά “κουρέματα” των αποθεματικών του. Η απάντηση που ονειρεύονται και ταυτόχρονα μεθοδεύουν ορισμένοι απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι να ξαναμοιράσουν τα ψίχουλα που έχουν απομείνει από το αγγελιόσημο σε λιγότερους δικαιούχους, αφού ξεκαθαρίσουν τον κλάδο από τους “ανεπιθύμητους”.
Στο μέτωπο της ΕΡΤ, ο ηρωικός αγώνας πολλών εκατοντάδων εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα, μέσα από την ΕΡΤ3, το ertopen και αρκετούς περιφερειακούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, βρίσκεται σε καμπή. Απέναντι στους ωμούς εκβιασμούς της κυβέρνησης και του κατεστημένου για άνευ όρων συνθηκολόγηση και αποδοχή των εκτρωμάτων τύπου ΔΤ και ΝΕΡΙΤ, ορισμένοι έρχονται να καπηλευτούν την αγωνία των απολυμένων προσφέροντας υποσχέσεις (που δεν απέχουν πολύ από πολιτικό εκβιασμό...) αποκατάστασης όταν και εφόσον κάποιοι άλλοι πάρουν την κυβέρνηση ή με σχέδια για “αυτοδιαχειριζόμενα” σχήματα που δήθεν θα στηριχθούν από την Περιφέρεια Αττικής ή άλλες αυτοδιοικητικές αρχές.
Έτσι, όμως, υπονομεύεται (συνειδητά;) το κυρίαρχο αίτημα και ο πόθος των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που βγήκαν στους δρόμους μετά το πραξικόπημα Κεδίκογλου, για τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού, δημόσιου, κοινωνικά ελεγχόμενου και αντικειμενικού φορέα ενημέρωσης, που δεν θα αποτελεί φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης και του μπλοκ εξουσίας, που θα είναι στο πλευρό των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Όσο για την ΕΣΗΕΑ, την ΠΟΕΣΥ και τα άλλα σωματεία των ΜΜΕ, είναι πλέον κοινό μυστικό ότι η σήψη τους προχωρά ταχύτατα. Οι αποτυχημένες μάχες οπισθοφυλακών τα προηγούμενα χρόνια, η αδυναμία (ή μήπως άρνηση;) ουσιαστικής σύνδεσης με τις ανησυχίες και τους αγώνες άλλων κλάδων εργαζομένων και της κοινωνίας απέναντι στη λαίλαπα των Μνημονίων και της ΕΕ, ο ρόλος του Δούρειου Ίππου εργοδοσίας και κυβέρνησης που συγκεκριμένες παρατάξεις και πρόσωπα διαδραμάτισαν όλα αυτά τα χρόνια, έχουν συμβάλλει αποφασιστικά στην απαξίωση των “θεσμικών οργάνων”.
Καμία απόλυση ή λουκέτο δεν αποτράπηκε, οι συλλογικές συμβάσεις καταργήθηκαν και οι ατομικές έγιναν καθεστώς, όπως και η απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία, η “γαλέρα” του Διαδικτύου μεγαλώνει διαρκώς. Απέναντι στην κατεδάφιση δικαιωμάτων και ζωών, οι απεργιακοί αγώνες ήταν αποσπασματικοί, χωρίς ουσιαστικό σχέδιο και πλαίσιο, χωρίς συνέχεια και διάρκεια – δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην άλλη πλευρά να κάνει... πάρτι!
Κι όμως. Μετά από όλα αυτά, θα βάλουν πάλι τα καλά τους και θα σου ζητήσουν να τους στηρίξεις, να τους ψηφίσεις, ακόμη και να μπεις στα ψηφοδέλτιά τους. Οι μεν για να παραμείνεις εντός συστήματος διαπλοκής και να έχεις ελπίδες “βολέματος”, έστω και με πενταροδεκάρες και όντας για πάντα “φιμωμένος” και καλός στρατιώτης – μιας και, όπως θα σου πουν, δεν υπάρχει άλλη λύση. Οι δε για να ελπίζεις ότι θα είσαι μέσα στο κόλπο με την αλλαγή της κατάστασης – διότι, όπως θα επιμείνουν, αυτή είναι η μοναδική ρεαλιστική άλλη λύση (έστω κι αν εδώ και καιρό συγκυβερνούν αρμονικά με τους “μνημονιακούς”, στην ΠΟΕΣΥ, την ΕΣΗΕΑ και άλλα σωματεία...).
Κάποιοι άλλοι, πάλι, θα καταγγείλουν τους πάντες και τα πάντα, τους πρώην, τους νυν και τους επόμενους, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι οι “μικροί” αγώνες δεν έχουν νόημα και είναι χαμένοι από χέρι, αλλά και για να σε πείσουν ότι μόνο μαζί τους μπορείς να θεωρείσαι συνεπής.
Εσύ, όμως, ξέρεις πια. Έπαθες. Έμαθες. Δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο σου. Δεν μπορούν να καλύψουν ούτε καν την ανάγκη για διαμαρτυρία, πολύ δε περισσότερο για αντίσταση και ανατροπή. Είναι κομμάτι του παλιού, του χρεοκοπημένου, του υποταγμένου, του ηττημένου.
Στις επικείμενες εκλογές μπορείς να στείλεις στο συνέδριο της ΠΟΕΣΥ τους συναδέλφους του διπλανού γραφείου, του δρόμου, του καθημερινού μόχθου, της αλληλεγγύης, του αγώνα. Τους απολυμένους και τους διωγμένους επειδή τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι. Μπορείς να μαυρίσεις τους κάθε λογής διαπλεκόμενους. Να τους στείλεις ένα μήνυμα ότι αντέχεις ακόμη. Ότι ελπίζεις. Ότι είσαι εδώ.
- Για να μην παραδώσουμε (και) την ΠΟΕΣΥ στα συμφέροντα, στους εργοδότες, το κράτος και την τρόικα.
- Για να διεκδικήσουμε πίσω τα κλεμμένα, να πληρώσουν κράτος και εργοδότες τα ελλείμματα, να κρατήσουμε ζωντανά τα Ταμεία.
- Για να βγαίνει πάντα στο φως και στον αέρα η αλήθεια, για να αποκαλύπτονται τα παρασκήνια και οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι.
- Για να προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε δημοκρατική ενημέρωση, χωρίς τη χειραγώγηση των αφεντικών και των κέντρων. Για να επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ – μια διαφορετική ΕΡΤ
- Για να μείνει ζωντανή η ελπίδα της ανασύνταξης και της αντεπίθεσης – γιατί εμείς εξακολουθούμε να είμαστε οι πολλοί και αυτοί οι λίγοι.
- Για να δώσουμε τη μάχη της συγκρότησης ενός συνδικάτου όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ και όχι ενός γραφειοκρατικού μορφώματος τύπου ΓΣΕΕ ή ΑΔΕΔΥ, όπως σχεδιάζουν και προωθούν ορισμένοι “παράγοντες”.
- Για να στείλουμε μήνυμα στην κοινωνία που αναστενάζει, που απογοητεύεται, που αγωνιά και ιδρώνει, ότι έχει και στα Μέσα συμμάχους, συντρόφους στον αγώνα.
- Για να καταλάβουν οι εκδότες και καναλάρχες, το Μαξίμου και οι Βρυξέλλες, ότι δεν σκύβουν όλοι το κεφάλι, ότι δεν μας έχουν “σκοτώσει”, ότι απειλούνται.
Πρωτοβουλία για την Ανατροπή
(Financial Crimes, Αριστερό Ριζοσπαστικό
ΜΜΕτωπο, Σπάρτακος, ανένταχτοι αγωνιστές)
