Η παράνοια της δημοσιογραφίας: γράφω ξημερώματα της Κυριακής της Πανσελήνου του Αυγούστου, όσα εσείς θα διαβάσετε μια Κυριακή αργότερα. Και το μυαλό μου τρέχει 20 χρόνια πριν, ένα βράδυ με Πανσέληνο που κάναμε το γύρο του Παγασητικού μέσα σ' ένα τρεχαντήρι.
Στην παρέα ο μακαρίτης πια γλύπτης Αντώνης Ταβάνης και ο επίσης μακαρίτης διεθνούς εμβέλειας σαξοφωνίστας Στιβ Λέισι. Και θα μεταφέρω από ένα διήγημά μου με τίτλο «Λατρεύω τη γεύση της μπίρας στα χείλη σου» από τον τόμο «Ιστορίες στον αφρό» (εκδόσεις «Περίπλους») την αίσθηση εκείνης της νύχτας, όπως ο αφηγητής την ομολογούσε σε μια γυναίκα, Αύγουστο καλή ώρα, ενώ βρίσκονταν στην παραλία. Βοήθειά μας...
«Ωραία λοιπόν, κάναμε το γύρο του κόλπου, όχι του μικρού που είμαστε τώρα αλλά όλου του μεγάλου κόλπου μ' ένα τρεχαντήρι και είμαστε μεγάλη παρέα και είχε Πανσέληνο κι εγώ δεν ήμουν ερωτευμένος τότε κι αυτό μ' ενοχλούσε. Οχι πως το σκεφτόμουν, αλλά όταν βγήκε το φεγγάρι πίσω από τα βουνά και το είδα, ζήλεψα όσους κρατιούνταν αγκαλιά. Ηθελα κι εγώ μια αγκαλιά αλλά .. μετά είπα μέσα μου πως χέστηκα και πως δεν είχα ανάγκη μια γυναίκα για να είμαι καλύτερα.
»Κι έτσι ήπια ουίσκι, ήπιαμε με τον Αντώνη, που ήταν ζευγαρωμένος αλλά πάντα έπινε ουίσκι μαζί μου. Υστερα ο μακαρίτης ο Στηβ έβγαλε το σαξόφωνο από τη θήκη του κι άρχισε να παίζει. Και το τρεχαντήρι πήγαινε κι ο Στηβ έπαιζε και αίφνης άρχισαν ν' ανάβουν τα φώτα στα σπίτια.
»Το τρεχαντήρι πήγαινε, η μουσική καβάλαγε το κύμα και τα φώτα άναβαν, γίνονταν περιδέραιο στις παραλίες όλου του κόλπου, φωταγωγούσαμε τον κόλπο, είχαμε γίνει η ΔΕΗ της ομορφιάς κι ο Στηβ τα έβλεπε τα φώτα που άναβαν και έπαιζε όλο και με περισσότερη ένταση, μ' όση ένταση είχαν τα πνευμόνια του.
»Μετά σταθήκαμε γιατί με μια ντουντούκα μας προκαλούσαν να πλευρίσουμε στου Μάραθου, άλλος μακαρίτης πια αυτός. Ομως εμείς δεν θέλαμε ν' αφήσουμε τη θάλασσα κι έτσι δεν πήγαμε αλλά μας είχε τελειώσει το ουίσκι και πέσαμε στο νερό με τον Αντώνη, κολυμπήσαμε βιαστικά, φτάσαμε στην εξέδρα και χωρίς να βγούμε από το νερό, ζητήσαμε ένα μπουκάλι. Μας το έδωσαν και πήραμε το κολύμπι προς τα πίσω αλλά σταθήκαμε, γιατί ανάμεσα στην παραλία και στο τρεχαντήρι ο Στηβ άρχισε να παίζει ένα κομμάτι του Γκέρσουιν που μας έπιασε στην καρδιά κι έτσι ξεταπώσαμε το μπουκάλι κι ήπιαμε, περνώντας το χέρι, χέρι, όσο ο άλλος έπαιζε το "Ι love you Porgy", νομίζω. Μετά ανεβήκαμε στο σκάφος και χρόνια μετά ο Αντώνης έφυγε.
ΚΑΙ όπως συχνά σου έχω πει κάθε φορά που είναι πανσέληνο το φεγγάρι τον σκέφτομαι. Και μη μου ξαναζητήσεις να σου πω αυτή την ιστορία, τουλάχιστον για δύο χρόνια. Με πονάει, να το ξέρεις».
(Κ.Ε.)
