Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος πρότεινε κάτι που, δεδομένων των συνθηκών, ακούγεται θεμιτό: να πάει το αντιρατσιστικό στην ολομέλεια και έτσι ο κάθε βουλευτής να αναλάβει ευθύνες απέναντι στην ιστορία και στη συνείδησή του. Αν πετάξετε τα βαρύγδουπα και δείτε τη σκέτη αλήθεια, θα ακούσετε τον Χαρακόπουλο να λέει ότι δεν είναι κορόιδο να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο και να τον εγκαλούν μετά ως όργανο εβραιομασωνικών νεοταξικών συμφερόντων. Περίπου το ίδιο λένε και οι υπόλοιποι 37 και, όπως ίσως θα μάθατε, η κυβέρνηση επιδεικνύει κατανόηση. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε ότι η άρνηση και ο ευτελισμός των γενοκτονιών θα αποτελεί αδίκημα.
Κλείνει το θέμα; Πιθανότατα ναι, όμως κλείνει πάνω σε ένα άλλο που έπρεπε να ανοίξει. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε, αλλά αντί να συζητάμε την ουσία ενός αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, πιάσαμε τις γενοκτονίες. Αντί να πούμε δυο λόγια παραπάνω για τις ρατσιστικές συμπεριφορές, που.. ξεπηδούν σαν παράσιτα στο ξέφραγο αμπέλι μας, αρχίσαμε το μοιρολόι για τις χαμένες πατρίδες.
Ούτε αυτό είναι παράλογο. Στη βάση της η κοινωνία είναι αδιάφορη και η κυβέρνηση αμήχανη -ούτως ή άλλως το μεγαλύτερο κομμάτι της Ν.Δ. κρίνει ότι η χώρα δεν χρειάζεται αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Το βάζουμε, λοιπόν, στο θερινό τμήμα και φροντίζουμε να ξεμπερδέψουμε γρήγορα και με όσο το δυνατόν λιγότερο θόρυβο. Όμως σε αυτούς τους χειρισμούς η γελοιότητα είναι όπως η φέτα στη χωριάτικη-απαραίτητη. Ψηφίζουμε αντιρατσιστικό νόμο αγνοώντας πλήρως και με προκλητικό τρόπο τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. Κοινώς, ψηφίζουμε αντιρατσιστικό νόμο επιδεικνύοντας ρατσιστική συμπεριφορά. Βέβαια, αν οι gay είχαν ένα λόμπι σοβαρό και πολιτικά υπολογίσιμο ίσως συγκινούσαν μερικούς από τους βουλευτές που διαφωνούν με τη θέσπιση του συμφώνου - καμιά μάνα, να είναι και υπεράνω πάσης υποψίας, με εννοείτε...
Τέλος πάντων και οι gay όλο και κάποιον θα έβρισκαν. Άλλωστε τι είναι ο βουλευτής; Υπηρέτης των ψηφοφόρων του είναι. Γι' αυτό και συχνά κάνει τον γάιδαρό του χαρταετό, αρκεί ο ψηφοφόρος να πει ότι πετάει. Δείτε, ας πούμε, πώς μεταχειρίζονται οι βουλευτές τον νέο εθνικό μας μύθο για την κατασκευή της κρίσης από τους ξένους, όπως πιστεύει το 75% των συμπατριωτών μας. Ελάχιστοι θα βάλουν τη σανίδα τους κόντρα στο κύμα. Οι περισσότεροι είτε θα υιοθετήσουν τον ισχυρισμό, είτε θα τον παρακάμψουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ξέρετε πολλούς βουλευτές που θα βγουν στην τηλεόραση για να πουν ότι οι Εβραίοι δεν είναι εχθροί του ελληνισμού; Όχι βέβαια! Ο βουλευτής είναι το χωνί μέσα από το οποίο ακούγεται η φωνή των ψηφοφόρων του, ειδικά σε θέματα έθνους και ηθών-το είπε και η Παναγιά στον Τσίπρα.
Θα μου πείτε ότι, εν προκειμένω, είναι ασφαλέστερο η λαϊκή βούληση να φιλτράρεται μέσα από το κοινοβούλιο. Φανταστείτε να είχαμε διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας και δημοψηφισμάτων για το θρήσκευμα στις ταυτότητες και τα σχετικά. Ο Άνθιμος θα ζητούσε τα κλειδιά του Μαξίμου. Συμφωνώ, αυτή είναι η ελληνική κοινωνία. Εδώ, όμως, ο βουλευτής έρχεται και υπονομεύει τον ρόλο του, το καθήκον που έχει απέναντι στην πατρίδα και στην Ιστορία. Ο πολιτικός οφείλει να πάει την κοινωνία μπροστά. Να έρθει σε ρήξη με το παλιό, κομίζοντας το νέο. Να έχει αληθινό ανάστημα, όχι μια σκιά που μακραίνει στο φως.
- από το protagon