Όταν ξεκίνησα να γράφω, είχα την πολυτέλεια να βλέπω μόνο αυτούς που επιθυμώ εγώ.
Εντάξει, γνώρισα και μερικούς θλιβερούς ανθρώπους στη μικρή διαδρομή μου στα ΜΜΕ, αλλά δεν υπήρχε λόγος να τους συναναστρέφομαι. Τους γνώρισα και αντίο.
Νομίζω πως αυτό μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση σε ανθρώπους που γνώρισα στα ΜΜΕ είναι αυτοί που βρίζουν και κατηγορούν ο ένας τον άλλον πίσω από την πλάτη του -και όλοι μαζί το.. αφεντικό τους- αλλά μετά γλείφονται μεταξύ τους και γλείφουν όλοι μαζί το αφεντικό.
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω με τίποτα. Δεν μπορώ να το κάνω. Μου προκαλεί αηδία. Και οίκτο για αυτούς που το κάνουν.
Γελώ πάρα πολύ όταν βλέπω ανθρώπους που τους άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά να κατασυκοφαντούν κάποιον, να λένε τώρα τι καλός και σπουδαίος που είναι, ενώ δεν μου μένει άντερο από τα γέλια, όταν βλέπω Λαυρέντηδες να μιλάνε για ανθρωπισμό.
Βέβαια, γνώρισα και εξαιρετικούς ανθρώπους στα ΜΜΕ, και το περίεργο είναι πως κάποιους από αυτούς δεν τους είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση πριν τους γνωρίσω, ενώ, κάποιοι άνθρωποι που μου φαίνονταν αστέρια από μακριά, αποδείχτηκαν φοβερά καθαρματάκια.
Τέλος πάντων, το συμπέρασμά μου είναι πως, αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις είναι να τιμήσεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκτιμούν τους δικούς τους ανθρώπους. Τους θεωρούν δεδομένους. Και τους χάνουν.
Η ζωή σου αλλάζει εντελώς, όταν έχεις το προνόμιο να συναναστρέφεσαι μόνο τους ανθρώπους που εσύ επιθυμείς.
Σε πλημμυρίζει η γαλήνη.
Όποιος μπορεί, ας το δοκιμάσει.
Πιτσιρίκος