Ζω στο Μιζούρι και έχω ένα γιο 18 ετών. Και για να είμαι ειλικρινής, οι πιθανότητες να πέσει ο γιος μου νεκρός από αστυνομικά πυρά, είναι πολύ λίγες. Από την άλλη, οι πιθανότητες να πέσει θύμα αστυνομικής βίας είναι πολύ περισσότερες εδώ, σε σχέση με την Ελλάδα. Ο Economist έκανε έναν συσχετισμό και έδειξε πόσο πιο συχνή είναι η αστυνομική βία στις ΗΠΑ σε σχέση με την Αγγλία. Μη σας κουράζω με αριθμούς, είναι τρομακτικοί. Η αμερικανική κοινωνία μετράει περισσότερους από 400 το νεκρούς τον χρόνο, ως θύματα αστυνομικής βίας. Όμως γιατί δεν έχει αντίστοιχα περιστατικά βίαιης αντίδρασης, όπως συμβαίνει τώρα στο Φέργκιουσον;
Το Φέργκιουσον είναι μία τυπική φτωχή αμερικανική πόλη. Οι αφροαμερικανοί αποτελούν το 67% του πληθυσμού, όμως ουσιαστικά δεν έχουν καμία αντιπροσώπευση στους φορείς εξουσίας καθώς.. οι περισσότεροι δεν ψηφίζουν. Όσοι πηγαίνουν στις κάλπες, ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Όμως ο δήμαρχος είναι λευκός και ρεπουμπλικάνος. Το αστυνομικό προσωπικό είναι 56 άτομα. Μόνο τρεις είναι μαύροι. Η αστυνομική βία, λοιπόν, έχει χρώμα και φυλετικό κίνητρο. Και οι φτωχοί μαύροι του Φέργκιουσον είναι δύσπιστοι σε όποιον αντιπροσωπεύει την εξουσία. Ο Ομπάμα έστειλε τον υπουργό Δικαιοσύνης. Είναι μαύρος. Τον αγνόησαν. Πώς θα αποκλιμακωθεί η ένταση; Θα χρειαστεί χρόνο. Αλλά το πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί, θα είναι εκεί.
Η αμερικανική κοινωνία δεν έχει απαλλαγεί από τον ρατσισμό. Παρά τις τεράστιες προόδους που έχει κάνει, εξακολουθεί να βλέπει τους νεαρούς αφροαμερικανούς ως πηγή εγκληματικότητας. Η στάση αυτή ενισχύεται και από τα μεγάλα media που επιβεβαιώνουν το ρατσιστικό στερεότυπο. Όμως είναι και η αστυνομία που άλλαξε. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου οι Αμερικανοί αστυνομικοί δεν παρέλαβαν μόνο στρατιωτικό υλικό, αλλά υιοθέτησαν και αντίστοιχη κουλτούρα. Από όργανα της τάξης έγιναν και όργανα βίαιης καταστολής. Σήμερα πια δεν έχεις το περιθώριο να μην υπακούσεις σε εντολή αστυνομικού. Αλίμονό σου... Και, φυσικά, πάνω από όλα είναι η στάση της αμερικανικής δικαιοσύνης που δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο λευκούς και αφροαμερικανούς. Το 30% των αφροαμερικανών έχει ανοιχτή κάποια υπόθεση με τη δικαιοσύνη ή το σωφρονιστικό σύστημα αν και η εγκληματικότητα στη χώρα έχει σημειώσει μείωση. Αυτό είναι κάτι που εξοργίζει τους πληθυσμούς των φτωχών αφροαμερικανών που εξωθούνται στο περιθώριο. Ξέρουν ότι τα πάντα είναι εναντίον τους.
Και εγώ λοιπόν, από την ασφάλεια του γραφείου μου ή τον καναπέ του σπιτιού μου, βλέπω όσα συμβαίνουν στο Φέργκιουσον. Αναρωτιέμαι τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση των γονιών του Μάικλ Μπράουν. Διώχνω τη σκέψη μακριά με μία ευχή: να μη συναντηθεί το παιδί μου με την αστυνομία, οπουδήποτε σε αυτή τη χώρα.
Ο Ακης Καλαϊτζίδης είναι καθηγητής πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Κεντρικού Μιζούρι και γράφει στο protagon
