Η ιδεολογική και θεωρητική συγκρότηση ως χαρακτηριστικό και αξιακό φορτίο ενός πολιτικού δεν τον ενδιαφέρει αφού προτιμά τη γλώσσα και.. τους τρόπους της διπλωματίας. Στη βιβλιοθήκη του μπορεί να έχει βιβλία του Σπένσερ, του Φρίντμαν, του Χάγεκ, του Σμιθ, του Μαρξ, όμως οι μόνες σελίδες που θα είναι κομμένες και θα δείχνουν πολυδιαβασμένες θα είναι από το βιβλίο του Μαζαρίνου "Το εγχειρίδιο του καλού πολιτικού".
Βλέπετε, ο Δημήτριος θέλει να ειναι άνθρωπος του κράτους και όχι της κοινωνίας. Αξιωματούχος και όχι ακτιβιστής. Υπερτονίζει την ανάγκη συμβιβασμών ακόμη και σε θέματα που οι ρήξεις είναι απαραίτητες. Στις πολιτικές του ιεραρχήσεις η προσωπική του ατζέντα βρίσκεται υπεράνω της παραταξιακής. Είναι όπως το αυγό, δεν έχει γωνίες και ισορροπεί σε κάθε πλευρά. Μιλά για συναίνεση και εννοεί συμβιβασμό. Αρέσκεται να έχει υπηκόους και όχι συμμαχητές ή συντρόφους
- διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Νίκου Φελέκη στο Matrix24 (εδώ)
