Ο Αλέξης Τσίπρας, επιχειρεί να δημιουργήσει συμμάχους. Πολιτικούς και κοινωνικούς. Καλά κάνει. Θα τους χρειαστεί αν το κόμμα του κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας δεν είναι απλά απίθανο. Δεν υπάρχει. Χθες, έκανε μια πρώτη τέτοια προσπάθεια, καλώντας δυνάμεις της αντιπολίτευσης να ανταποκριθούν σ' ένα κοινό μέτωπο για το θέμα της ΔΕΗ. Εκεί, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε πολλά.
Προφανώς για να κάνει πιο ελκυστικό τον λόγο του, επικαλέστηκε ένα παλιό, πραγματικά υπέροχο τραγούδι της δεκαετίας του 30. "Which side are you on boys?". Και είπε, μεταξύ άλλων, ότι «στη μεγαλύτερη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε ο τόπος, όλες οι δυνάμεις,
προσωπικότητες και διανοούμενοι, συλλογικότητες, πρέπει να διαλέξουν πλευρά. Και στο ζήτημα της ενεργειακής πολιτικής δύο κόσμοι συγκρούονται».
Το τραγούδι "Which side are you on boys?", γράφτηκε με αφορμή τις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων στο Κεντάκυ και χρησιμοποιήθηκε σαν ύμνος των εργατών στη συνέχεια. Ακόμα και στους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα στην Αμερική. Η ιστορία του τραγουδιού, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η κυρία Ρις (στην οποία αποδίδονται και οι στίχοι), ήταν σύζυγος του Σαμ, ενός απο τους ηγέτες του σωματείου των ανθρακωρύχων. Ο σερίφης της περιοχής (J.H.Blair, γίνεται αναφορά στο τραγούδι στο όνομά του), μπήκε με άλλους αστυνομικούς στο σπίτι του Σαμ ένα βράδυ της απεργίας και τον αναζήτησε. Δεν τον βρήκαν, έστησαν ενέδρα και τον περίμεναν.Τότε η Ρις έγραψε σ' ένα λευκό χαρτί τους στίχους.
Η ιστορία αυτή, έχει αναφορά σε μια εποχή, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τη σημερινή. Οποιαδήποτε σύγκριση, θα ήταν εντελώς άστοχη. Και ας δεχτούμε την επίκληση του τραγουδιού, απλά ως άνα σχετικά εύστοχο εύρημα. Εκείνο που μ' εντυπωσίασε, ήταν, όταν κάτω από την ομιλία Τσίπρα, διάβασα τα ονόματα εκείνων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του. Ανεξάρτητοι βουλευτές, Ραχήλ Μακρή και άλλες... δημοκρατικές δυνάμεις. Ας το παραβλέψουμε και ας πάμε παρακάτω. Νίκος Φωτόπουλος, συνδικαλιστής και πρώην πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και Παναγιώτης Καλφαγιάννης, πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ. Μάλιστα, είπα μέσα μου, όταν διάβασα τα δύο ονόματα. Ιδιαίτερα το δεύτερο.
Μια μικρή σύγκριση -με δεδομένη τη διαφορά εποχών και συνθηκών- μεταξύ του Αμερικανού ανθρακωρύχου συνδικαλιστή, με τους δυο προαναφερόμενους συνδικαλιστές, νομίζω πως θα ήταν τουλάχιστον προσβλητική για τον πρώτο. Ας μην την κάνουμε λοιπόν. Αλλά ας σκεφτούμε, ας σκεφτεί μάλλον καλύτερα ο κ. Τσίπρας, με ποιους συνδικαλιστές σκοπεύει να συνεργαστεί στην προσπάθειά του για δημιουργία συμμαχιών. Μικρός ο τόπος, όλοι γνωριζόμαστε. Ας ρωτήσει, λοιπόν, λίγο παραπάνω για τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκαν συνδικαλιστικά και οι συγκεκριμένοι και πολλοί άλλοι, που όσο βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ πιο κοντά στην εξουσία, τόσο πιο πολύ πλησιάζουν την Κουμουνδούρου. Και ας θέσει έμμεσα ο κ. Τσίπρας το ερώτημα που βάζει το τραγούδι σε όλους αυτούς. Παραλλαγμένο λίγο. Σε αόριστο χρόνο. «Με ποια πλευρά είσασταν τόσα χρόνια;». Αν βρει τις απαντήσεις τους ικανοποιητικές, δεν θα έχουμε να πούμε τίποτα. Which side were you on boys?
