Τώρα πες ότι είσαι ο Κώστας Κατσουράνης. Και βλέπεις ότι δεκάδες χιλιάδες συμπατριωτών σου, μέσα σε μια έκρηξη χαράς, απαιτούν να μην αγωνιστείς στο επόμενο παιχνίδι της Εθνικής. Έλα να.. απαντήσεις στην πιο ηλίθια ερώτηση του αθλητικού ρεπορτάζ: Τι αισθάνεσαι; Εντάξει, επειδή ως χαρακτήρας δεν είσαι και από βούτυρο, ίσως πνίξεις την πίκρα σε ένα χάχανο και σε ένα «δεν γαμιούνται οι μαλάκες». Όμως πιο πιθανό μου φαίνεται να αισθάνεσαι ότι δεκάδες χιλιάδες πιράνχας κομματιάζουν το γόητρο και τη δημόσια εικόνα σου. Είσαι ο ανεπιθύμητος στη γιορτή, ο στόχος που δείχνoυν ένα δάσος από δάχτυλα, η αιτία του κακού, η μομφή προσωποποιημένη. Πώς αντιδράς, λοιπόν; Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ διότι, εξ όσων γνωρίζω, δεν έχει συμβεί και σε άλλον. Είσαι το πρώτο θύμα εθνικού cyber bullying. Ένοχος λαϊκού ψηφιακού δικαστηρίου. Μπορεί να σου φαίνεται βάρβαρο, πρόστυχο, βίαιο. Ακόμα και αν έδωσες το έρεισμα, το εισπράττεις στο πολλαπλάσιο. Έτσι είναι πια αυτά τα πράγματα. Δεν υπάρχει δίκαιο ή άδικο. Υπάρχει ένα νέο τοπίο κοινωνικής έκφρασης που ενσωματώνει αυτόματα το συλλογικό θυμικό. Είναι, αν θες, ένα σενάριο, μια εκδοχή άμεσης δημοκρατίας. Όπου ο κυρίαρχος λαός απαιτεί από τον προπονητή να υπακούσει στην επιλογή του. Αν μη τι άλλο, η εθνική ανήκει στους Έλληνες.
Και τώρα πες ότι είσαι αυτός που κάνει like στη σελίδα. Μην το υποθέσεις, είσαι. Ο ψηφιακός κόσμος, που δεν είναι ούτε νέος, ούτε γενναίος πια, σου επιτρέπει να πεις αυτό που σκέφτεσαι, να αναζητήσεις ανθρώπους που συμφωνούν μαζί σου, να διεκδικήσεις αυτό που θεωρείς δίκαιο, να διαμαρτυρηθείς για αυτά που θεωρείς άδικα. Έχεις κάθε δικαίωμα να πεις δημόσια εκείνο που λες στην παρέα σου. Και αυτό γίνεται μέγεθος, τάση, κλίμα. Με τον τρόπο σου λες στον Κατσουράνη ότι το κόστος της διασημότητας έχει μετακινηθεί προς τα πάνω.
Κώστας Γιαννακίδης (citi-zen)