Ιδού οι πρώτες σκόρπιες σκέψεις μου επί του ανασχηματισμού:
Θέλω να δω τον Αργύρη Ντινόπουλο ως υπουργό Εσωτερικών, να συνεργάζεται με την Περιφερειάρχη Ρένα Δούρου. Θα είναι η αποθέωση του ήρεμου και εποικοδομητικού διαλόγου.
Θέλω να δω τον Βασίλη Κικίλια, όταν θα τον δουλεύουν κολακεύοντας τον οι στρατηγοί της ΕΛΑΣ. Εκεί ξέρετε, πρώτα λένε «όχι», μετά δικαιολογούν το «όχι» με νόμους και κανονισμούς και στη συνέχεια ακούνε την ερώτηση. Πάντα με απόλυτο ιεραρχικό σεβασμό.
Θέλω να δω τον Άδωνι να παραδίδει στον Βορίδη. Και τον Βορίδη να παραλαμβάνει από τον.. Άδωνι. Το Υγείας είναι το υπουργείο στο οποίο ο Σαμαράς απέδειξε πως όταν θέλει, μπορεί να κάνει χοντρή πλάκα.
Θέλω να μετρήσω πόσες φορές η Σοφία Βούλτεψη θα αναφερθεί ως κυβερνητικός εκπρόσωπος στις σχέσεις ΣΥΡΙΖΑ και Βενεζουέλας. Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος είχε μιλήσει γι αυτό τρία εκατομμύρια, εφτακόσιες είκοσι έξι χιλιάδες, διακόσιες δώδεκα φορές, μετρημένες.
Θέλω να δω τους σκληροπυρηνικούς της Ν.Δ., όταν μάθουν ότι ο Χαρδούβελης θα πάρει για υπεύθυνο τύπου τον Πανταγιά και για διευθυντή του γραφείου του τον Τσουκάτο.
Θέλω να δω τον Μάκη Γιακουμάτο να επιτίθεται στις τιμές των σούπερ-μάρκετς και των καυσίμων. Με τη βαθιά πολιτική του σκέψη και με την άριστη τεχνοκρατική του συγκρότηση, οι τιμές θα παραδοθούν μόνες τους αμαχητί.
Θέλω να δω την επόμενη συνάντηση του Αρβανιτόπουλου με τον Βασίλη Μιχαλολιάκο. Μάλλον θα πάνε μαζί για αναπηρική σύνταξη, καθότι πέσανε κι οι δυό πάνω στον Μαρινάκη.
Θέλω να δω το επόμενο (στιλιστικό) βήμα της Όλγας, μετά την είσοδο της Γκερέκου στην κυβέρνηση. Καθότι άλλο είναι να παίζεις μόνη σου κι άλλο να έχεις ανταγωνισμό.
Αυτοί είναι οι πρώτοι βαθυστόχαστοι προβληματισμοί μου επί του νέου κυβερνητικού σχήματος. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Δημήτρης Καμπουράκης
(απο το protagon.gr)