«Δύο καλές αναρτήσεις την ημέρα θες και θα ’σαι μια χαρά», έλεγε σε υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο ο επικεφαλής του συνδυασμού για να τον «ψήσει» να κατέβει. Ομως, θαυμαστό το Ιντερνετ, αλλά...
θαύματα δεν κάνει. Οι υποψήφιοι σύμβουλοι που πίστεψαν ότι αρκεί μια καλή διαχείριση του λογαριασμού τους στο Facebook για να διεκδικήσουν «στα ίσα» μια θέση στον ήλιο της Tοπικής Aυτοδιοίκησης πλανήθηκαν.
Το μέσο έχει σε ένα βαθμό «εκδημοκρατικοποιήσει» τη μάχη της ψήφου, παρέχοντας σε όλους την αρχική πλατφόρμα επικοινωνίας (εξ ου και το τσουνάμι των υποψηφίων), όμως αφενός ο ηλεκτρονικός βομβαρδισμός από προεκλογικό υλικό προκαλεί δυσαρέσκεια και αφετέρου, ανάλογα.. εργαλεία έχουν και οι ψηφοφόροι. Οσοι έχουν ενεργοποιημένο το ad block φερ’ ειπείν στον υπολογιστή τους (την εφαρμογή που αποκλείει τις διαφημίσεις) δεν έχουν δει ούτε ζωγραφιστό υποψήφιο όλον αυτόν τον καιρό, το ίδιο και όσοι δεν έχουν ενδοιασμούς με τα κουμπιά (hide και unfollow) που κρύβουν τα ενοχλητικά ποστ.
Μολονότι το κόστος μιας προεκλογικής εκστρατείας είναι σαφώς χαμηλότερο σήμερα σε σχέση με τα παράλογα, αλλά ισχύοντα λίγα μόλις χρόνια πριν, είναι σαφώς υψηλότερο από τα λίγα ευρώ την ημέρα που χρειάζονται για να απευθυνθεί κάποιος στοχευμένα σε χρήστες του Facebook. Αλλωστε, εκτός από το targeting (να βγει, δηλαδή, η σελίδα σου στα προτεινόμενα στο ταϊμλάιν χρηστών της περιφέρειας που σε ενδιαφέρει – κοστίζει περίπου μισό ευρώ το like), ο υποψήφιος πρέπει να μεριμνήσει για συνεχή παρουσία, σχόλια κ.λπ. «Με ευχές δεν βάφονται αυγά», όπως ήταν –σε ελεύθερη απόδοση– η αποστροφή γνωστού επικοινωνιολόγου.
Για τους ειδικούς, δεν λογίζεται καμπάνια χωρίς στοιχειώδες site και υποτυπώδες έντυπο υλικό, όπως η καρτούλα με τη φωτογραφία και τα βασικά στοιχεία του υποψηφίου. «Φαίνεται ντεμοντέ, αλλά είναι χρήσιμη. Ο σταυρός παίζεται στην αναγνωρισιμότητα»...
(απόσπασμα από άρθρο στην Καθημερινή)