Η ευτυχία της Ρένας ΔούρουΣε ποιον ανήκει η νίκη της Ρένας Δούρου; Στην ίδια φυσικά. Εντάξει, ένα ποσοστό πιστώνεται και στο κόμμα, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Όμως αν δεν βάλεις το σωστό πρόσωπο κάτω από την κομματική σημαία δεν κερδίζεις ούτε διαχείριση πολυκατοικίας. Η Δούρου έβαλε τη σανίδα της πάνω στο ρεύμα που προσπαθεί να σηκώσει το κόμμα της. Δεν θα εκλέγετο αν κατέβαινε με άλλο χρώμα. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα έπαιρνε την περιφέρεια με άλλον υποψήφιο.
Η Δούρου έκανε έναν αγώνα με ρίσκο. Όταν εγκατέλειψε τη βουλευτική της έδρα, δεν έπαιξε, απλώς, τα ρέστα της. Έσπασε και τον κουμπαρά της. Κάποιοι, ακόμα και σύντροφοί της, το βρήκαν λαϊκίστικο. Λάθος. Ήταν πειστικό. Τα υπόλοιπα τα έφερε η λογική. Εμφανίστηκε πιο «φρέσκια», πιο ξεκούραστη, πιο παθιασμένη από τον Σγουρό. Γυναίκα, νέα, συμπαθητική. Αυτά προσθέτουν..
πόντους που ήταν αδύνατο να διεκδικήσει ο αντίπαλος.
Η Δούρου έλυσε το μεγάλο πρόβλημα. Δεν έλυσε όλα όσα έχει. Πρώτα πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει μέση και ώμους για να πάρει το βάρος πάνω της. Αλλά αυτό δεν ισχύει με κάθε πρωτάρη; Όμως η Δούρου πρέπει να χτίσει «σύστημα», υποδομή σε ανθρώπους και στελέχη. Αν το κόμμα την αφήσει ήσυχη, τότε έχει πιθανότητες να κάνει σοβαρό μηχανισμό και όχι γραφικούς «θύλακες αντίστασης στη μνημονιακή θηριωδία». Είναι και το άλλο: αυτή τη φορά θα κριθεί για αυτά που κάνει, όχι για αυτά που λέει. Δεν ψηφίστηκε για να κάνει «πόλεμο με τα συμφέροντα». Ψηφίστηκε για να κάνει έργο. Θα γίνει το πανί, πάνω στο οποίο θα προβληθεί η δυνατότητα και η κυβερνητική επάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ. Και όσο ο Τσίπρας τελεί πρωθυπουργός εν αναμονή, η Δούρου θα επιτελεί έργο μικρού πρωθυπουργού. Αυτό, βέβαια, μπορεί να την επαναπροσδιορίσει στο πολιτικό ταμπλό. Τώρα πλέον έχει την πολυτέλεια του διακριτού ρόλου και λόγου. Και στην κεντρική σκηνή και στο κόμμα της, κρατώντας το χαρτί της «ασυλίας» που προσφέρει η θέση της.
Η Δούρου ανήκει στους ευτυχισμένους των ημερών και στους ευνοημένους των καιρών. Μπορεί να πάει πιο κάτω; Θα δείξει. Αρκεί να θυμάται ότι είναι καλύτερο να γράψεις εσύ την ιστορία, όχι να σε γράψει εκείνη.
Kώστας Γιαννακίδης / citi-zen
