Συνέβη αρκετές φορές στο παρελθόν αυτό, συνέβη και την περασμένη Πέμπτη το βράδυ. Μέσα από την τηλεοπτική συχνότητα του άλλοτε 902 του ΚΚΕ (μια δημόσια συχνότητα που καταλήφθηκε από ένα κόμμα και μετά πουλήθηκε, κάτι για το οποίο δεν μιλάει κανένας, όπως δεν.. μιλάει και για τα υπόλοιπα κανάλια, δηλαδή), ο Γ. Τράγκας έδωσε τα μικρόφωνα και άπλετο χρόνο όχι σ’ έναν ή δύο, αλλά έξι βουλευτές της οργάνωσης να πουν ό,τι θέλουν.
Με αφορμή το σκάνδαλο Μπαλτάκου, οι Χρυσαυγίτες έκαναν αυτό που ακριβώς ήθελαν. Απείλησαν, προειδοποίησαν και γενικά ακολούθησαν τη γνωστή από τον Γκέμπελς τακτική. Έτυχε να δω λίγο από το θέαμα. Έριξαν λάσπη προς κάθε κατεύθυνση. Και το έκαναν ανεμπόδιστα αφού αυτός που μοιάζει με ηθοποιό χωρίς ταλέντο, απλά τους βοηθούσε να το κάνουν.
Ο βίος και η πολιτεία του συγκεκριμένου εκδότη και δημοσιογράφου, είναι λίγο ως πολύ γνωστά. Τα λόγια περιττεύουν. Το πρόβλημα είναι άλλο. Πώς ο Τράγκας επιβραβεύεται γι' αυτό που κάνει από δυο πλευρές. Από τους χιλιάδες τηλεθεατές που τον βλέπουν. Και από τους πολιτικούς που εξακολουθούν τις υπόλοιπες ημέρες (όταν δεν φιλοξενεί αποκλειστικά Χρυσαυγίτες), να πηγαίνουν στις εκπομπές του. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι, ουσιαστικά «νομιμοποιούν» τον συγκεκριμένο τρόπο δημοσιογραφίας. Όχι μιας δημοσιογραφίας που δεν μας αρέσει, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά μιας δημοσιογραφίας που λειτουργεί ως κολυμπήθρα για τους εκπροσώπους των πιο αποκρουστικών ιδεών.
Για τους πρώτους (τους τηλεθεατές), η παρακολούθηση εκπομπών του Τράγκα, δεν σημαίνει και αποδοχή όσων ακούνε και βλέπουν, αλίμονο. Ή, τουλάχιστον, δεν ισχύει για όλους. Για τους δεύτερους όμως (και δεν αναφερόμαστε μόνο σε πολιτικούς, αλλά και εκπροσώπους φορέων, σωματείων κ.α.), το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο. Για λόγους προσωπικής ή κομματικής προβολής, δέχονται να καθίσουν στις ίδιες καρέκλες όπου κάθονται εκπρόσωποι των πιο φρικαλέων ιδεών και πρακτικών...
Γιάννης Παντελάκης
