O Mάνος Αντώναρος γράφει για τελευταία φορά στο blog του... αποχαιρετά τους αναγνώστες του και θυμάται πόσο υπέροχα πέρασε μαζί τους στο gazzetta
Είναι δύσκολο και στενάχωρο πράγμα οι αποχαιρετισμοί.
Ειδικά όταν πρέπει να αποχαιρετήσεις ανθρώπους που αγαπάς και καταστάσεις που έχεις συνηθίσει. Εφτασε όμως η ώρα να αποχαιρετιστούμε.
Πριν από 3 ½ χρόνια ο Βασίλης Σκουντής μου άνοιξε τον δρόμο για να γράφω στο gazzeta. Σε μια εποχή που ήμουν απολύτως σίγουρος ότι είχα τελειώσει με τη δημοσιογραφία μίλησε για μένα (κι αυτό Βασίλη δεν θα το ξεχάσω ποτέ) στον Βασίλη Παπαθεοδώρου.
Και ενώ ήμουν έτοιμος να κλείσω πίσω μου έναν επαγγελματικό κύκλο 35+ ετων, βρίσκομαι..
απρόσμενα να ζω αυτό που κάθε δημοσιογράφος ονειρεύεται: Πλήρη ελευθερία στο τι γράφω, στο πόσο γραφω, στο κάθε πότε γράφω και ταυτόχρονα να συμμετέχω στην μεγαλύτερη e-επιτυχία που’χει γνωρισει μέχρι σήμερα που μιλάμε η Ελλάδα.
Ποτέ στην καριέρα μου δεν με έχουν ξαναδιαβάσει τόσο μεγάλος αριθμός ανθρώπων… Μιλάμε για τεράστια νούμερα.
Και δεν φτάνει αυτό… μετά από 1-2 μήνες αποκτώ το δικαίωμα-πολυτέλεια να ανεβάζω μόνος μου τα κείμενά μου. Από το σπίτι μου…η από τις διακοπές μου… από κάθε σημείο του πλανήτη.
Α, όχι δεν τελειώσαμε ακόμα από τα δώρα της ζωής.
Αποκτώ και αγαπημένους αναγνώστες… τους e-καρδιακούς μου φίλους τους συμμορίτες μου… μιαν ομάδα αναγνωστών –σχολιαστών υψηλής αισθητικής, γνώσης και ήθους…
Δίνω παράλληλα μάχη για να απαγκιστρωθώ και να απαγκιστρώσω ανθρώπους από τις οπαδικές χειροπέδες. Και το πετυχαίνω… στο πιο δύσκολο γήπεδο. Το inbox μου στο FB και το αντίστοιχο Page μου… γεμίζουν από φωνές νεαρών παιδιών-οπαδών που ζητάνε τη γνώμη μου, τη συμβουλή μου, την συνδρομή μου για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Κραυγάζουν για το σβήσιμο των ονείρων τους.Ο οπαδισμός εξαφανίζεται.
Θέλω να πιστεύω ότι ημουν εκεί δίπλα τους με πλήρη εχεμύθεια.
Είμαι ο πρώτος (συγχωρείστε μου τον εγωισμό) που κτυπάω στα ίσια το σάπιο τηλεοπτικό κατεστημένο. Ακολουθεί το πολιτικό. Με ονόματα…όχι γενικώς και αορίστως… και όμως ουδείς τολμά να διαμαρτυρηθεί ή να με διαψεύσει… Γιατί; Επειδή το gazzetta ανεβαίνει με τεράστια βήματα προς την κορυφή.
Και το καλύτερο: Δέχομαι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ επίθεση αγάπης από τον κόσμο του ΠΑΟΚ, επειδή έκανα το αυτονόητο: Εγραψα ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ και χωρίς να είμαι ΠΑΟΚτσής (χαχαχαχαχα… ξέρω ξέρω… ΠΑΟΚ είσαι Αντώναρε) τον θαυμασμό μου όχι για την 11άδα, αλλά για τον φίλαθλο της μεγάλης αυτής ομάδας…. Για τη λαϊκή της βάση… Είναι το πιο τρυφερό πράγμα πουχω ever εισπράξει στην δημοσιογραφική μου καριέρα.
Οι άνθρωποι των κομμάτων και των ομάδων γνωρίζουν ότι αγνοώ τα τηλέφωνα τους, τα mail τους… ακόμα και τη διεύθυνση των γραφείων τους. Όλα αυτά τα χρόνια στο gazzetta δεν ήρθα ΠΟΤΕ σε επαφή με κανέναν τους. Καμαρώνω γι’ αυτό.
Είμαι ένας από τους πρώτους που άνοιξε την στροφιγγα του blogging στην Eλλάδα. Αρα δικαιούμαι δια να ομιλώ. Το blogging δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι κάτι ΣΑΝ ημερολόγιο, αλλά δημοσιογραφία δεν είναι.
Δημοσιογραφία είναι –κατά τη γνώμη μου- μια ομαδική δουλειά που το τελικό αποτέλεσμα το αποφασίσει ΕΝΑΣ: Ο διευθυντής.
Μπορεί κάποιοι άλλοι ναχουν άλλη γνώμη. Στα παπάρια μου.
Εγω είμαι αυτης της γνώμης και δεν προτίθεμαι να την αλλαξω τώρα.
Απολαμβανα λοιπόν όλα αυτά που σας περιγράφω παραπάνω γιατι το gazzetta είναι ένα προϊόν ομαδικής δουλειάς (respect στους συναδέλφους μου) την οποία ενέκρινε ο διευθυντής του.
Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου.
Αυτός έφτιαξε το πλαίσιο και μου’δωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι έκανα.
Δεν τον γνωριζα πριν έρθω εδώ αλλά σήμερα λέω ότι είναι ο πιο σημαντικός διευθυντής που γνωρισα ποτέ.
Εχει και θα έχει όλον τον σεβασμό μου.
Χθες απολύθηκε.
Λυπάμαι, αλλά είναι ώρα να σας αποχαιρετίσω.
Γνωρίζω τους λόγους και κτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Δεν τους σχολιάζω όχι επειδή φοβάμαι κάτι, αλλά επειδή θεωρώ το τακτ υψιστο τρόπο συμπεριφοράς.
Ο κ. Παπαθεοδώρου μου έδωσε την ελευθερία ως διευθυντής. Την φιλοξενία όμως μου την έδωσαν οι ιδιοκτήτες του gazzetta, τους οποίους δεν συνάντησα ποτέ.
Και το να κάνεις κριτική σ’ αυτόν που σε φιλοξενεί είναι τζάμπα μαγκιά και φυσικά απόλυτη έλλειψη τακτ.
Θυμωμένος είμαι ...όχι αχάριστος.
Nα’στε όλοι και όλες καλά.
Χάρηκα που γνωριστήκαμε.
Είμαι σίγουρος ότι δεν θα e-χαθούμε.
YΓ1. Ετοίμαζα για το εδώ blog μου ένα εβδομαδιαίο κόμικ ( σε σκίτσα του Αντώνη Κυριαζή) με ήρωες τους ανθρώπους του gazzetta. (φωτό) Δυστυχώς δεν πρόλαβα.Συγγνωμη για την δουλειά που σε στριμωξα να κάνεις Αντώνη.
ΥΓ2. Τα κείμενα μου τα έσωζα ως “gazzetta-εκάστοτε τίτλος”. Αλήθεια δεν ειχα φαντασθεί –λόγω της τεράστιας επιτυχίας- ότι θα έσωζα και ένα ως gazzetta-telos
