Το μεσημέρι της Κυριακής, με ένα πρησμένο ούλο και μυαλό τρύπιο από τον πόνο, πήγα στον Ερυθρό Σταυρό που εφημέρευε για τα οδοντιατρικά. Και ναι, από τον σεκιουριτά μέχρι τον νοσηλευτή που άκουσαν τα μασημένα λόγια μου, έλαβα άρτιες οδηγίες.
Πήγα, όντως, τέρμα αριστερά και στήθηκα σε μiα ουρά όπου, όταν έφτανε η σειρά σου, μοιραζόσουν τα προσωπικά σου δεδομένα με μiα καλη κυρία και όσους περίμεναν πίσω σου. Καμιά δεκαριά ήταν μπροστά μου, κάτι άκουγα για ΙΚΑ, ΕΟΠΥΥ και ανασφάλιστους. ΕΔΟΕΑΠ, είπα εγώ. «Τι είναι αυτό; Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο» είπε η κυρία. Σκέφτηκα ότι ο Στουρνάρας το ΄πε και το έκανε, μας το έφαγαν το ταμείο και δεν θα δίνει και επιδόματα μέχρι το παιδί να γίνει υπουργός. «Ε-Δ-Ο-Ε-Α-Π, των δημοσιογράφων», είπα ψυθιριστά -πάντα προσέχω όταν λέω τι δουλειά κάνω.
Τέλος πάντων, πήρα το τυπωμένο χαρτί και την οδηγία της κυρίας: «στο υπόγειο». Ευτυχώς, γιατί.. η εικόνα του διαδρόμου δεν ήταν, φυσικά, η ιδανική. Για να είμαι ακριβής, δεν θα πω ότι ερχόταν από άλλη ήπειρο. Έφτασε, όμως, στις μέρες μας, από άλλη δεκαετία. Παλιές υποδομές, φθορά παντού, ευτυχώς όχι στους ανθρώπους. Από την κοπέλα του ΕΚΑΒ, ως τους ανθρώπους που εφημέρευαν, μέχρι και που έβρισκες χαμόγελο να πιαστείς. Υποθέτω ότι, λόγω ημέρας και αργίας, δεν ήταν φορτωμένη η εφημερία. Ήμουν βέβαιος ότι κάποιοι θα πονούσαν περισσότερο από μένα, αλλά τους άφησα πίσω μου, κατεβαίνοντας στα σκοτάδια του υπογείου.
Όποιος έχει παίξει Resident Evil μπορεί να προσλάβει πιο εύκολα την εικόνα του υπογείου. Περπατάς στο διάδρομο και περιμένεις από πού θα βγει ο τύπος για να του ρίξεις μία στο κεφάλι με το shotgun -δύο νοσηλευτές δεν ξέρουν πόσο τυχεροί ήταν που δεν οπλοφορώ. Το οδοντιατρικό τμήμα είναι φυτεμένο εκεί κάτω. Και μέσα σε ένα υπόγειο ιατρείο, με άθλιο φωτισμό, ο Βασίλειος Σταμαδιανός, Επιμελητής Α’ στο Οδοντιατρικό Τμήμα, του Κοργιαλένειου-Μπενάκειου, πέρασε 24 ώρες υποδεχόμενος τύπους σαν και μένα -ελπίζω καλύτερους.
Η σχέση που ανέπτυξα μαζί του, χωρίς να το ξέρει ο άνθρωπος, είναι αντίστοιχη εκείνης που κάνει το αγρίμι με τον τύπο που του βγάζει το αγκάθι από το πόδι. Με λύτρωσε, κοινώς έκανε τη δουλειά του ως όφειλε, με ένα ελαφρύ χαμόγελο και ένα «εμείς εδώ είμαστε όλη μέρα, αν έχεις πρόβλημα έλα πάλι».
Το βράδυ κοιμήθηκα μια χαρά. Δεν ξέρω αν και ο Σταμαδιανός την έπεσε σε κανένα κρεβάτι ή στην οδοντιατρική καρέκλα. Ξέρω, όμως, ότι ο ίδιος και οι συνάδελφοί του, που πέρασαν εκείνο το βράδυ σε κάποιο νοσοκομείο, θα κάνουν τουλάχιστον τρεις μήνες να πληρωθούν την εφημερία τους. Μέρα που είναι, θα αισθανόμουν εθνικά υπερήφανος αν κάποιος έλεγε ότι αντί να βγουν μηχανοκίνητα και να σηκωθούν αεροπλάνα, θα πληρωθούν, ορισμένες έστω, εφημερίες γιατρών. Και ας μην ήταν του Σταμαδιανού. Έτσι όπως τον έκοψα φυσιογνωμικά, υποθέτω ότι θα έκανε υπομονή.
Κώστας Γιαννακίδης / Citizen
