Σ' εκείνα τα χρόνια και σ' εκείνο το κτήριο, δεν τον συμπαθούσαν πολλοί από τους “παλιούς”. Τον συμπαθούσαν όμως όλοι οι νέοι και κυρίως όλοι εκείνοι που δεν είχαν πίσω τους “πλάτες” “όνομα” και “κληρονομιές”. Ο Σταύρος παρότι γνώριζε πως δεν ήταν ο “εκλεκτός” της Χρήστου Λαδά το προσπαθούσε, το πάλευε και το κατάφερε, όχι μόνο.. σε επαγγελματικό αλλά και σε διαπροσωπικό επίπεδο. Το πείσμα του, η επιμονή του και η ρετσινιά του “ποταμιού” που τον ακολουθούσε έγινε χείμαρρος που τους σάρωσε όλους. Ακόμη κι εκείνους που πίστευαν ότι είναι άριστοι κολυμβητές στα θολωμένα νερά της δημοσιογραφίας.
Σήμερα, σχεδόν 15 χρόνια μετά, οι πολιτικές προτάσεις του θυμίζουν εκείνο τον τύπο που ήταν περισσότερο φιλαράκι παρά συνάδελφος. Περισσότερο άνθρωπος, παρά κύριος. Θέλει, λέει, οι νέοι να έχουν το δικαίωμα του εκλέγεσθαι από τα 18 τους χρόνια. Θέλει ακόμη να αισθανόμαστε όλοι άσχημα για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα τα νέα παιδιά. Και να τα βοηθήσουμε. Θέλει να φέρει τούμπα τα εκλογικά συστήματα του βολέματος, να φτύσουμε τα ρουσφέτια, να κάνουμε δεύτερη φύση μας την έννοια της αξιοκρατίας, να γίνουμε αυτάρκεις και να απαρνηθούμε τον “μεγάλο θείο” που έχει στο κομπόδεμα φράγκα για τα “φτωχά του ανίψια”. Θέλει να σοβαρευτούμε, να πιαστούμε από το χέρι σαν μια μεγάλη παρέα και να βάλουμε στο χορό κι άλλους ρομαντικούς. Θέλει, όλα όσα θέλω κι εγώ, κι εσύ κι ο παραδίπλα.
Το μόνο που μένει είναι να ευχηθούμε όλα αυτά που θέλει να μην του τα πάρει το ποτάμι. Κι ως τώρα, έχει αποδείξει ότι το μπορεί...
Ρομίνα Ξύδα / protothema.gr