Διαβάστε όμως τι γράφει ο Κ. Γιαννακίδης στο ενδιαφέρον άρθρο του υπό τον τίτλο «Θεοδωράκης 26/2»:
Είναι να μη σε πιάσει η ιστορία με τα παντελόνια κάτω. Μετά θα σέρνεις τη γελοιότητα ως το τέλος του θλιβερού σου βίου. Στις ταβέρνες δε, θα βουτάς αμήχανα στα σαγανάκια, μην τυχόν και η κουβέντα σε υποχρεώσει να αφηγηθείς πράγματα δεν θέλεις να θυμάσαι. Δεν ξέρω αν Το Ποτάμι θα αποτελέσει κεφάλαιο ή υποσημείωση στα πολιτικά του τόπου. Αν αποτελέσει κεφάλαιο, την έχω άσχημα. Την ώρα που οι άλλοι θα ανατρέχουν σε αυτές τις μέρες, εγώ θα καρφώνω τα μάτια στο χώμα και θα μετράω πετραδάκια ή πλακάκια. Πέντε χρόνια συνεργάζομαι με τον Σταύρο στο Protagon. Αηδιαστικά στενά, κάθε μέρα. Και τι του είπα όταν μου ανακοίνωσε τα νέα; Είπα κάτι σπουδαίο; Εκστόμισα κάτι πομπώδες, κάτι βαρύ, αντάξιο της στιγμής; Όχι. «Έλα, ρε μαλάκα, κοίτα, βασικά μαλακία κάνεις ως δημοσιογράφος και επαγγελματίας, αλλά ok, αφού το θέλεις τόσο πολύ και τα παρατάς όλα, το σέβομαι και respect αφού κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου. Μας γαμάς κάπως, στο Protagon, αλλά εντάξει...»
Θα ήταν καλύτερο να το περιγράψω ως εξής: Και τότε ο Σταύρος σηκώθηκε και μου είπε: «Φίλε μου, ο κύβος ερρίφθη. Θα κάνω κόμμα». Και εγώ απάντησα: «Ω, αγαπητέ, αποφάσισες να διαβείς τον Ρουβίκωνα;» Και αποκρίθηκε: «Μα, τώρα που λες για τον Ρουβίκωνα, μήπως είναι καλή ιδέα Το Ποτάμι;» Δεν νομίζω να το διέψευδε κανείς και, αν το κόλπο τού βγει, θα το κεφαλαιοποιούσα ιστορικά. Εντάξει, ξεχάστε τα παραπάνω, αυτό με τον Ρουβίκωνα είναι η αφήγησή μου. Εκείνο που δεν μπορώ να περιγράψω είναι η φάτσα του Σταύρου τη συγκεκριμένη στιγμή. Ένα κλικ πριν τη συγκίνηση και μισό μετά το φόβο, με το δέος του ανθρώπου που βουτάει στο άγνωστο. Δεν τον έχω δει ποτέ έτσι. Πιθανότατα δεν θα τον ξαναδώ ποτέ.
Aπό το μεσημέρι της 26ης Φεβρουαρίου έχουν γραφτεί σεντόνια για τα κίνητρα του Θεοδωράκη. Δέχθηκε κριτική για το κατά πόσο «δικαιούται» να κάνει κόμμα. Εγώ πάλι δεν κατάλαβα ποιος δικαιούται να κάνει κόμμα. Άκουσα ότι λειτουργεί ως μέσο χειραγώγησης της λαϊκής βούλησης. Μάλιστα. Από τη μία ο λαός είναι σοφός και φέρνει ανατροπές, από την άλλη χειραγωγείται. Αποφασίστε. Είναι το κρυφό χαρτί του Σημίτη για την περίπτωση που δεν του βγει η Ελιά; Μην είναι το έσχατο ανάχωμα της διαπλοκής απέναντι στην επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ; Κάπου διάβασα ότι είναι η μαριονέτα του άλλου Σταύρου, του Ψυχάρη. Όταν αντέτεινα τη σκληρή επίθεση και τη χλεύη που εκπέμπεται από το «Βήμα», μου είπαν ότι είμαι αφελής, αυτά γίνονται για ξεκάρφωμα, κοινώς στην πραγματικότητα ο ΔΟΛ στηρίζει αυτούς που ξεφωνίζει. Η δική μου εκδοχή είναι ευτελώς πεζή. Το κίνητρο του Σταύρου είναι αυτό που κάποιος θα το πει έπαρση, άλλος μεγαλομανία, ίσως και πλήξη. Μπορεί να είναι και τα τρία. Ο Θεοδωράκης είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που μπαίνουν στην πολιτική αφήνοντας ηγεμονικές θέσεις και αμοιβές. Έχει βγάλει πολλά χρήματα και μπορούσε να πουλάει ποιότητα και εναλλακτικό στιλ κάνοντας αυτό για το οποίο συχνά εγκαλείται: δημοσιογραφία των απαλών τόνων. Έτσι σε αγαπάνε όλοι.
Στην πολιτική είναι εξαιρετικά πιθανό να σε μισήσουν όλοι. Η θεωρία λέει ότι όταν τα μεγάλα αφεντικά απέτυχαν να εκμαυλίσουν τον Αλέξη, έριξαν στην αρένα τον Σταύρο, ίσως και ως λαγό του Σημίτη. Μαλακίες. Άρνηση του προφανούς. Ο Θεοδωράκης, ένα φτωχόπαιδο, χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση, από την Αγία Βαρβάρα, είδε να του βγαίνουν όλα όσα δοκίμασε. Και στα 50, με λυμένα όλα του τα προβλήματα, είπε να μετατρέψει τον πολιτικό του προβληματισμό σε πράξη. Άλλος στη θέση του, εγώ για παράδειγμα, θα είχε ωραίο εξοχικό και κάρτα μιλίων για μακρινά ταξίδια. Αυτός τη βρίσκει αλλιώς. Και, όχι, δεν το κάνει από φιλοπατρία, ας είμαστε σοβαροί. Για την πάρτη του το κάνει, για την προσωπική του αίσθηση περί πεπρωμένου. Θα του βγει; Δεν ξέρω. Δεν αποκλείεται να βγει στον Θεοδωράκη και να μη βγει σε μας. Είναι και αυτό ένα σενάριο με ισχυρές πιθανότητες.
