Το «νέον» είναι γοητευτικό. Παραπέμπει στο άφθαρτον και στην ευχυμία απόψεων και ιδεών, που αδυνατεί να εισφέρει το «παλιό». Διαχρονικής ισχύος η γοητεία αυτή, λειτουργεί ως ηλεκτρική εκκένωση σε περιόδους σαν τη σημερινή, κατά την οποία το «παλιό» βαρύνεται με μύρια όσα και έχει απαξιωθεί. Αν, δε, βρεθεί η κατάλληλη συσκευασία ή ένας χαρισματικός «πωλητής», δικαιωμένος από την «αγορά», τότε το «νέον» κάνει πάταγο. Οπως τώρα το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη.
Ο πρώην συνάδελφος ήξερε πάντοτε το «πότε» και το «πώς». Οταν του δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγει από την μάλλον μικρής εμβέλειας παρουσία του στην έντυπη δημοσιογραφία, και να ξανοιχτεί στην τηλεοπτική θάλασσα, το έπραξε επιτυχώς. Δεν αρκέστηκε σ' ένα στρογγυλό τραπέζι στο οποίο συγχρωτίζονται εκπρόσωποι κομμάτων και μαλώνουν για το φύλο των αγγέλων. Ιδιαίτερη θεματική (περιφρονημένα θέματα και πρόσωπα) και πρωτότυπη παρουσίαση. Ελλιπείς συνήθως -και συχνά αβαθείς- οι προσεγγίσεις, με..
τον ίδιο κατ' ουσίαν να πρωταγωνιστεί, αλλά ό,τι έπρεπε για τη χαυνωμένη τηλεκριτική. Ηταν το άλλοθι της ποιότητος, που δήθεν επιδίωκε η θολή ματιά της. Ποτέ, ούτε μια φορά, δεν είχε αρνητικές κριτικές ο Σ. Θεοδωράκης. Ούτε καν από τους εξ αριστερών σημερινούς επικριτές του.
- διαβάστε:
Η γοητεία του «νέου» (1)
Η γοητεία του «νέου» (2)
