Μια προσωπική εμπειρία, μερικά ερωτήματα...
Για ένα συκοφαντημένο -αλλά και με πολλά προβλήματα- δημόσιο σύστημα Υγείας... Μια κουβέντα μόνο και να ηρεμήσω- πρώτη νύχτα χωρίς (πολύ πόνο) μετά από καιρό.
Στο ΚΑΤ (και σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία) υπάρχουν ψυχάρες νοσηλευτές και νοσηλεύτριες. Άνθρωποι που δεν σε βάζουν σε timeline, όπως θάκανε, ο Γερμανός ή ο Δανός. Αφιερώνουν χρόνο, ακούνε τι έχεις να τους πεις. Τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες, νυχτερινοί βοηθοί, ένας μικρόκοσμος του πόνου, μικροί άγγελοι για τους απελπισμένους. Όλοι αυτοί φίλε Άδωνι δεν θα γίνουν ποτέ "κουτάκια" στο λαπ τοπ του..
Ματίας Μορς.
ΕΠΙΣΗΣ, ΣΤΟ ΚΑΤ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑΤΡΑΡΕΣ. Ο Θανάσης Αντωνόπουλος που με χειρούργησε είναι ένας "μικρός φιλόσοφος" ένας δάσκαλος για τους νέους. Από την Κυπαρισσία, άνθρωπος που γνώριζε βιωματικά το αντάρτικο κι από τις δύο πλευρές. Και το βίωσε επώδυνα κι απ΄ τις δύο πλευρές. Κι ο Γεροσταθόπουλος, εξαιρετικός. Της...αμερικανικής σχολής. Και φυσικά ο φίλος μου ο Μάνος Φανδρίδης. Ίσως ο καλύτερος χειρουργός άκρας χειρός που έχουμε. Περιζήτητος στο ιδιωτικό σύστημα αλλά επιμένει να μένει στο ΚΑΤ.
Κλείνω με μία μικρή ιστορία: στο εμφύλιο της Λιβύης, όταν Γάλλοι- ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν τον Καντάφι, μερικές χιλιάδες βαριά τραυματίες από βόμβες, νάρκες, βλήματα μεταφέρθηκαν να χειρουργηθούν σε δύο συγκεκριμένα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, μέσω της πρεσβείας του Κατάρ. Πληρώθηκαν αδρά και μέσω αυτών των αεροδιακομιδών ήρθαν και μερικές κυρίες για "μπότοξ". Τα πιο σοβαρά από τα περιστατικά, οι γιατροί των ιδιωτικών κλινικών τα έστελναν κρυφά στο ΚΑΤ γιατί δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν, ή ζητούσαν από τους γιατρούς του ΚΑΤ να τους δώσουν οδηγίες πως να τα αντιμετωπίσουν.Η ελληνική κυβέρνηση, τότε, άγνωστο γιατί, δεν επέτρεψε να νοσηλευτούν όλοι αυτοί το ΚΑΤ. Το νοσοκομείο θα είχε λύσει όλα τα οικονομικά του προβλήματα, θα είχε συντηρήσει τις πτέρυγες που καταρρέουν και τον μοναδικό του ιατρικό εξοπλισμό.
Γι αυτά τα εγκλήματα -όπως και πολλά άλλα- φίλε μου Άδωνι, υπουργέ, δεν σου έχει μιλήσει κανείς ή ίσως δεν νοιάστηκες να σου μιλήσουν. ΚΙ εγώ αν για το κάταγμα στο ισχίο (ή για τις ρωγμώσεις των αγοριών στο μπάσκετ) πήγαινα στα ιδιωτικά που μου καλύπτει το Ταμείο, ίσως να μην τα μάθαινα ποτέ.... (από το opinion24)
Για ένα συκοφαντημένο -αλλά και με πολλά προβλήματα- δημόσιο σύστημα Υγείας... Μια κουβέντα μόνο και να ηρεμήσω- πρώτη νύχτα χωρίς (πολύ πόνο) μετά από καιρό.
Στο ΚΑΤ (και σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία) υπάρχουν ψυχάρες νοσηλευτές και νοσηλεύτριες. Άνθρωποι που δεν σε βάζουν σε timeline, όπως θάκανε, ο Γερμανός ή ο Δανός. Αφιερώνουν χρόνο, ακούνε τι έχεις να τους πεις. Τραπεζοκόμοι, καθαρίστριες, νυχτερινοί βοηθοί, ένας μικρόκοσμος του πόνου, μικροί άγγελοι για τους απελπισμένους. Όλοι αυτοί φίλε Άδωνι δεν θα γίνουν ποτέ "κουτάκια" στο λαπ τοπ του..
Ματίας Μορς.
ΕΠΙΣΗΣ, ΣΤΟ ΚΑΤ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑΤΡΑΡΕΣ. Ο Θανάσης Αντωνόπουλος που με χειρούργησε είναι ένας "μικρός φιλόσοφος" ένας δάσκαλος για τους νέους. Από την Κυπαρισσία, άνθρωπος που γνώριζε βιωματικά το αντάρτικο κι από τις δύο πλευρές. Και το βίωσε επώδυνα κι απ΄ τις δύο πλευρές. Κι ο Γεροσταθόπουλος, εξαιρετικός. Της...αμερικανικής σχολής. Και φυσικά ο φίλος μου ο Μάνος Φανδρίδης. Ίσως ο καλύτερος χειρουργός άκρας χειρός που έχουμε. Περιζήτητος στο ιδιωτικό σύστημα αλλά επιμένει να μένει στο ΚΑΤ.
Κλείνω με μία μικρή ιστορία: στο εμφύλιο της Λιβύης, όταν Γάλλοι- ΝΑΤΟ βομβάρδιζαν τον Καντάφι, μερικές χιλιάδες βαριά τραυματίες από βόμβες, νάρκες, βλήματα μεταφέρθηκαν να χειρουργηθούν σε δύο συγκεκριμένα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας, μέσω της πρεσβείας του Κατάρ. Πληρώθηκαν αδρά και μέσω αυτών των αεροδιακομιδών ήρθαν και μερικές κυρίες για "μπότοξ". Τα πιο σοβαρά από τα περιστατικά, οι γιατροί των ιδιωτικών κλινικών τα έστελναν κρυφά στο ΚΑΤ γιατί δεν ήξεραν και δεν μπορούσαν, ή ζητούσαν από τους γιατρούς του ΚΑΤ να τους δώσουν οδηγίες πως να τα αντιμετωπίσουν.Η ελληνική κυβέρνηση, τότε, άγνωστο γιατί, δεν επέτρεψε να νοσηλευτούν όλοι αυτοί το ΚΑΤ. Το νοσοκομείο θα είχε λύσει όλα τα οικονομικά του προβλήματα, θα είχε συντηρήσει τις πτέρυγες που καταρρέουν και τον μοναδικό του ιατρικό εξοπλισμό.
Γι αυτά τα εγκλήματα -όπως και πολλά άλλα- φίλε μου Άδωνι, υπουργέ, δεν σου έχει μιλήσει κανείς ή ίσως δεν νοιάστηκες να σου μιλήσουν. ΚΙ εγώ αν για το κάταγμα στο ισχίο (ή για τις ρωγμώσεις των αγοριών στο μπάσκετ) πήγαινα στα ιδιωτικά που μου καλύπτει το Ταμείο, ίσως να μην τα μάθαινα ποτέ.... (από το opinion24)