11/06/2013, Το Σοκ
2.650 άνθρωποι, ανάμεσα τους κι εγώ, βρεθήκαμε άνεργοι. Γιατί; Γιατί έτσι.
Mας πέταξαν στον δρόμο χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ούτε καν ένδειξη, χωρίς διαβούλευση με τους εργαζομένους, καταπατώντας κάθε έννοια εργασιακού δικαιώματος, χωρίς να τηρηθεί η εθνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις, με κάτι μπακαλόχαρτα για χαρτιά απόλυσης. Σοκ, κεραμίδα, σφυριά, χαστούκι, βιασμός. Και όλα αυτά ως αποτέλεσμα της εφαρμογής μιας Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία τίθεται σε ισχύ μόνο σε περιπτώσεις «εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης».
22/07/2013, Οι Επιλογές
α. Η μόνη «εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη» είναι η επιβίωση. Να μη μείνεις άνεργος,
να μη χάσεις το σπίτι σου, να ταΐσεις τα παιδιά σου, να μη μείνεις «εκτός» της αγοράς εργασίας. Κάνεις αίτηση στη ΔΤ.
β. Η μόνη «εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη» είναι η αξιοπρέπεια. Να μη συναινέσεις στην παρανομία, να μη χάσει το σπίτι του ο άλλος επειδή εσύ σώζεις το δικό σου, να κοιτάς στα μάτια τα παιδιά σου, να μείνεις «εκτός» της παράνομης αγοράς εργασίας. Δεν κάνεις αίτηση στη ΔΤ.
9 μήνες μετά
Είμαι 9 μήνες άνεργη. Είμαι 9 μήνες εργαζόμενη. Όσο η ανάκληση των παράνομων απολύσεών μας βαδίζει σε δικαστικές οδούς, εργάζομαι καθημερινά για την παραγωγή του τηλεοπτικού προγράμματος της ελεύθερης ΕΡΤ από τα στούντιο της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη.
Όσο αντέξω. Όσο αντέξουμε. Οι περισσότεροι δεν έχουμε προλάβει να ψάξουμε για δουλειά λόγω των καθημερινών αναγκών του δελτίου αλλά και από αυτούς που αναζήτησαν εργασία δυστυχώς λίγοι τα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα. Βγάζω το καπέλο σε αυτούς που βρήκαν δουλειά και συνεχίζουν να κρατούν ζωντανή την ΕΡΤ με την τεχνογνωσία, το ταλέντο και από το περίσσευμα του χρόνου τους, γιατί διαψεύδουν αυτούς που έλεγαν ότι το μόνο που μας νοιάζει είναι η θεσούλα μας. Ορίστε, βρήκαν θεσούλα. Γιατί δεν σταματάνε τον αγώνα; Χαίρομαι όταν κάποιος από τους συναδέλφους μου βρίσκει δουλειά κι ας ξέρω ότι η προσφορά του θα είναι μικρότερη. Θα κοπιάσω εγώ διπλά. Και ξέρω ότι το ίδιο θα κάνει και ο άλλος για μένα όταν, και αν, βρω δουλειά εγώ. Πλάκα - πλάκα, πρέπει να ανασκουμπωθούμε και οι υπόλοιποι. Τα λεφτά τελειώνουν. Αποζημιώσεις δεν παίρνουμε. Το ταμείο ανεργίας θα κοπεί. Είπαμε. Όσο αντέξω, όσο αντέξουμε. Στο κομβικό σημείο της οριακής αντοχής, τσουπ και η προκήρυξη για τη ΝΕΡΙΤ. «Σπάνε» κι άλλοι, «αορίστου» σου λέει, νεκρό τοπίο ο χώρος των media, τους πρώην ερτατζήδες θα πάρουνε, ρε βλάκα.
Αν η μόνη μου ελπίδα για εργασία είναι αυτή, τότε, λυπάμαι, αλλά η ανεργία είναι υποχρέωση.
Και όχι μόνο για τους παράνομα απολυμένους της ΕΡΤ.
Πριν λίγες μέρες η πολυεθνική εταιρεία Lafarge, έναν χρόνο αφού έκλεισε το τσιμεντάδικο της Χαλκίδας ως μη βιώσιμο, ζήτησε την ανανέωση της άδειας εκμετάλλευσης των λατομείων, επιβεβαιώνοντας επί της ουσίας τις καταγγελίες για κερδοσκοπικό παιχνίδι. Αν η μόνη ελπίδα των 229 πρώην εργαζομένων στο εργοστάσιο είναι να δουλέψουν στα λατομεία που η Lafarge έκλεισε για να ξανανοίξει, τότε λυπάμαι, αλλά η ανεργία είναι υποχρέωση.
Η Coca - Cola 3E έκλεισε το εργοστάσιό της στη Θέρμη και μετέφερε στη Βουλγαρία την παραγωγική μονάδα αναψυκτικών που καταναλώνονται στην Ελλάδα. Αν η μόνη ελπίδα των απολυμένων της Coca - Cola είναι να δουλέψουν στα ιδιωτικά φορτηγά που διανέμουν τα προερχόμενα από εκεί αναψυκτικά στην ελληνική αγορά, τότε λυπάμαι, αλλά η ανεργία είναι υποχρέωση.
Αυτήν την ανεργία την επιλέγεις. Όχι γιατί είσαι πιο μάγκας, ούτε επειδή βαυκαλίζεσαι ότι είσαι κάνας ήρωας. Ακριβώς το αντίθετο. Επιλέγεις αυτήν την ανεργία γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι την ουσιαστική ανεργία.
* Η Δήμητρα Ακριώτου είναι δημοσιογράφος