του Γιάννη ΠαντελάκηMιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ ο δημοσιογράφος, και στενός συνεργάτης του κ. Κοντομηνά, Δήμος Βερύκιος, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει καμία παρανομία, οι προσωπικές εγγυήσεις που έχει δώσει ο κ. Κοντομηνάς είναι μεγαλύτερες από τα δάνεια». Το κοίταζα και το ξανακοίταζα στην οθόνη του λάπτοπ σαν ηλίθιος. Ενδεχομένως να είμαι. Αλλά επιμένω. Κάτι δεν πάει καλά. Ένας δημοσιογράφος, εμφανίζεται ως «στενός συνεργάτης» του αφεντικού του και το υπερασπίζεται για τις δικαστικές κατηγορίες, δημόσια και με βεβαιότητα.
Υπάρχει θέμα. Όχι με τον Βερύκιο. Όχι μόνο με τον Βερύκιο. Οι παροικούντες στη δημοσιογραφική... Ιερουσαλήμ, γνωρίζουν ότι αυτά συμβαίνουν. Με κάποιους δημοσιογράφους και κάποια αφεντικά. Συμβαίνουν σχεδόν πάντα. Θυμάμαι έναν συνάδελφό μου παλαιότερα, που για να..
κερδίσει την εύνοια του αφεντικού του, είχε πάει να καταθέσει σε δίκη, όπου το αφεντικό είχε κατηγορηθεί ότι οδηγούσε μεθυσμένο και έπεσε με το αυτοκίνητό του επάνω σε άλλο αυτοκίνητο. Ο δημοσιογράφος, που δεν είχε βέβαια ιδέα για το περιστατικό, κατέθετε πως αποκλείεται το αφεντικό να είχε μεθύσει. Τα αφεντικά δεν μεθάνε ποτέ, είναι γνωστό αυτό. Άρα, δεν πέφτουν επάνω σε άλλα αυτοκίνητα, άρα όλο αυτό ήταν μια σκευωρία. Αλλά τουλάχιστον τότε, με αυτή την περίπτωση, ο δημοσιογράφος ψιλοντρεπόταν που το έκανε. Και προφανώς το περιστατικό ήταν... πταίσμα μπροστά στην ωμή δημόσια παραδοχή πως ένας δημοσιογράφος εμφανίζεται ως «στενός συνεργάτης» του εργοδότη του.
Να το επαναλάβουμε. Ας μη ρίξουμε όλο το ανάθεμα στον Βερύκιο. Υπάρχουν δεκάδες ακόμα δημοσιογράφοι που έχουν μπλέξει την ιδιότητά τους. Όπως υπάρχουν κι άλλοι, που ενώ λειτουργούν σαν τον συγκεκριμένο, προσέχουν και δεν εκτίθενται. Δεν το φωνάζουν. Κινούνται στο παρασκήνιο και από εκεί εξυπηρετούν με όποιο τρόπο γνωρίζουν, τα συμφέροντα του boss. Υπάρχουν δημοσιογράφοι που βρίσκονται πλάι σε εργοδότες τους, όχι για να παράγουν έργο δημοσιογραφικό, αλλά για να χρησιμοποιούνται σαν «οι άνθρωποί τους» σε διάφορους χώρους που έχουν πρόσβαση. Και οι δημοσιογράφοι, έχουν πρόσβαση σε πολλούς χώρους. Άραγε, μόνο εγώ έχω ακούσει γι' αυτά; Η ΕΣΗΕΑ όχι;
Λίγο ως πολύ, αναφέρομαι σε γνωστές καταστάσεις. Παλιές και γνωστές. Εκείνο που φοβάμαι ωστόσο, είναι πως σε λίγο, φαινόμενα σαν κι αυτά θα θεωρούνται απόλυτα αυτονόητα. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Όλα καλά. Ο δημοσιογράφος σε ρόλο εκπροσώπου επιχειρηματιών, εκδοτών, πολιτικών και όποιου άλλου χρειαστεί. Παρότι η στοιχειώδης λογική λέει το ακριβώς αντίθετο. Εντάξει, να την υπερβούμε αυτή τη λογική, στην εποχή μας όλα μπορούμε να τα δούμε. Αλλά, διάολε, να θεωρείται και αυτονόητο;
