Πρώτη ημέρα ως αντικαταστάτης στο Τμήμα Διόρθωσης της «Ελευθεροτυπίας». Ο μυστακοφόρος κύριος, με ένα βλέμμα μάλλον βλοσυρό, διόρθωνε ακατάπαυστα τα κείμενα και τις σελίδες που βρίσκονταν μπροστά του, και απαντούσε μονολεκτικά στις ερωτήσεις των νεότερων διορθωτών.
- Ποιος είναι αυτός; ρώτησα μια παλαιότερη συνάδελφο.
- Ο Τηλέμαχός μας, μου απάντησε.
Ο Τηλέμαχος Βαρίκας στα επόμενα χρόνια γέμισε τη ζωή μου με τις λακωνικές ατάκες του, τα ευφυολογήματά του, τις γνώσεις του, τη δίψα του για τη ζωή. Και βέβαια με το τεράστιο χαμόγελό του, με το οποίο «απαντούσε» στα πειράγματά μου.
Με τη συνταξιοδότησή του λες και «άδειασε» το Τμήμα. Εκείνος όμως πάντα μας σκεφτόταν και.. διοργάνωνε βραδιές ώστε να ξαναβρισκόμαστε, με μπροστάρισσες την αγαπημένη του Ελένη και την κόρη τους Ευρυδίκη.
Είχα αρκετό καιρό να τον δω, αν και μάθαινα τα νέα του. Χθες το απόγευμα όμως δέχθηκα ένα τηλεφώνημα, και πληροφορήθηκα πως ο Τηλέμαχός μας δεν είναι πια εδώ...
Αγαπημένε μου συνάδελφε και φίλε, καλό σου ταξίδι!
Κων. Αν. / «E»