Είναι αυτό που λέει η λαϊκή παροιμία: Πολλές φορές πάει η στάμνα στη βρύση, αλλά μία φορά θα σπάσει. Βλέπε και την περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου, που βρέθηκε το πρωί της περασμένης Τρίτης στη ΓΑΔΑ για χρέη προς το Δημόσιο. Αυτός ήταν και ο λόγος που απουσίασε από το «Πρωινό mou», το οποίο παρουσιάζει εδώ και μερικές εβδομάδες στο Mega με σχετική, πολύ σχετική επιτυχία. Και έπεται συνέχεια...
Οι περιπέτειες για τον Πέτρο Κωστόπουλο είχαν αρχίσει από πολύ νωρίς, από τις πρώτες ημέρες έκδοσης του θρυλικού «ΚΛΙΚ».
Καινούργιο έντυπο ήταν, δεν γνώριζαν οι Ελληνες εκεί το 1988 τις χάρες του lifestyle, κοιμόταν μακάρια και η διαφημιστική αγορά, πώς να προκόψει το πράγμα; Κλυδωνιζόταν τις πρώτες μέρες το περιοδικό και δεν υπήρχε καμία εγγύηση για τη συνέχεια της έκδοσής του. Η λύση;..
Οι κακές γλώσσες της εποχής έκαναν λόγο για μια σημαντική οικονομική ενίσχυση εννιαψήφιου ύψους (για δραχμούλες μιλάμε, μην ταράζεσθε), που αφίχθη μέσω φιλικών οδών. Είναι αυτές οι παλιές πολιτικές γνωριμίες, που σε βγάζουν πολλές φορές από μια δύσκολη θέση, χωρίς μάλιστα να χρησιμοποιήσουν παράτυπες οδούς. Εκείνη την εποχή, άλλωστε, οι Ευρωπαίοι συναινούσαν σε όλα, όχι όπως σήμερα που λένε συνέχεια «όχι».
Ενας δεύτερος μεγάλος κλυδωνισμός ήρθε με την αποχώρηση της ομάδας Φώτη Γεωργελέ από το «ΚΛΙΚ». Ηθελαν μια άλλη κατεύθυνση για το περιοδικό, μια άλλη φυσιογνωμία τέλος πάντων, και δεν συμφωνούσαν διόλου με τη διαγραφόμενη παντοδυναμία Κωστόπουλου. Οπότε αποχώρησαν (η συνέχεια γνωστή σε όλους και πάλι χρόνια πολλά για τα δεκάχρονα της «Athens Voice») και το περιοδικό κόντεψε να δει τα ραδίκια ανάποδα.
Τα κατάφερε πάντως ο Πέτρος Κωστόπουλος να βρει λύσεις και συνεργάτες, τον ευνόησε και η εποχή που το γύριζε στον άγριο καταναλωτισμό και άνθησε εν τέλει αντί να λυγίσει το «ΚΛΙΚ». Και όλα πήγαν καλά επί σειρά ετών, ώς το 1994, όταν ο Κωστόπουλος ζήτησε μερίδιο στην επιχείρηση από τον εκδότη Αρη Τερζόπουλο.
Η απάντηση ήταν αρνητική και ο Πιέρ Κωστό (γαλλική εκδοχή, για φίλους και μόνο) αποχώρησε για να ανοίξει δικό του μαγαζί. Οπερ και εγένετο, καθώς συνεταιρίστηκε με τους Πάνο Μαρινόπουλο και Δάκη Ιωάννου για να φτιάξει την ΙΜΑΚΟ - όνομα προερχόμενο από τα αρχικά των επιθέτων τους. Κι εδώ ωστόσο εμφανίστηκαν δυσκολίες, όταν οι συνεταίροι αποφάσισαν κάποια στιγμή να πάρουν το καπελάκι τους και να φύγουν. Παρά τους κλυδωνισμούς, βρίσκονται λεφτά, αγοράζονται τα μερίδια, αρχίζει η επέκταση της εταιρείας, μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Ακόμη και οι τράπεζες υποθέτω, που εκείνη την εποχή διακρίνονταν για την απλοχεριά τους.
Η τελευταία μεγάλη ζαριά του Πέτρου Κωστόπουλου παίχτηκε τον καιρό του Χρηματιστηρίου. Του τρελού χρηματιστηριακού πάρτι για να είμαι ακριβής, όταν η ΙΜΑΚΟ κατάφερε να μπει μετά βαΐων και κλάδων στο ταμπλό. Θυμάμαι ότι το είχαμε συζητήσει το θέμα εκείνη την εποχή και μου είχε πει ελαφρώς εκνευρισμένος: «Εδώ έχουν μπει αυτοί οι τύποι που τυλίγουν σάντουιτς κι έφτασαν να έχουν αξία 80 δισεκατομμύρια και δεν θα μπω εγώ;». Μπήκε λοιπόν, κέρδισε την εμπιστοσύνη του επενδυτικού κοινού, άντλησε κεφάλαια, τα σκόρπισε στους πέντε ανέμους όπως οι περισσότεροι επιχειρηματίες Τύπου εν Ελλάδι. Οι επενδύσεις τους αποδείχθηκαν περισσότερο ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις, παρά θεμέλια λαμπρού μέλλοντος.
Και κάπως έτσι η ΙΜΑΚΟ φαλίρισε. Η εταιρεία που όρισε και καθόρισε το ελληνικό lifestyle, κατέρρευσε όταν διαλύθηκαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις της ευμάρειας. Ψόφησε η διαφημιστική αγορά των περιοδικών, ξεφούσκωσαν τα παραφουσκωμένα expense accounts, προσγειώθηκαν τα ιδιωτικά τζετ που ταξίδευαν ώς το L.Α. για προμήθεια t-shirts.
Η πικρή συνέχεια δόθηκε την περασμένη Τρίτη στη ΓΑΔΑ, αφήνοντας μετέωρο το Mega και τους μανδαρίνους του, που δεν φρόντισαν να το ψάξουν λίγο καλύτερα το θέμα. Σαν μια σκηνή από αμερικανικό σίριαλ, όταν όλα πάνε ξαφνικά κατά διαόλου και ο ήρωας είναι παγιδευμένος σε ένα φλεγόμενο ασανσέρ...
Χρ. Ξανθάκης / Μέσα & media / Κ.Ε.
