(...) Εχω εργασθεί στα «Νέα» από το 1991 έως το 2001, αμέσως μετά τον «Ριζοσπάστη». Η εφημερίδα επρόσκειτο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν ασκούσε ιδεολογική τρομοκρατία όπως κάνει τώρα εναντίον όποιου δεν είναι ΠΑΣΟΚ.
Υπό τη διεύθυνση του αείμνηστου Λέοντος Καραπαναγιώτη η εφημερίδα, πάντα πιστή στη γραμμή της, ήταν ταυτοχρόνως ευρύχωρη.
Ανθρωποι και της δεξιάς και της αριστεράς εξέφραζαν απ’ τα «Νέα» τις απόψεις τους. Αυτό δεν αφορούσε μόνον συνεργάτες της εφημερίδας, αλλά και εργαζόμενους. Ανάμεσα στους οποίους λαμπρές προσωπικότητες (δεν θα αναφέρω ονόματα, διότι θα ήταν ντροπή να παραλείψω έστω κι ένα) καθώς και εκλεκτοί εργάτες του Τύπου, αφανείς για τον πολύ κόσμο, αλλά εξίσου σπουδαίοι με τους γνωστότερους.
Προσωπικώς δεν λογοκρίθηκα ποτέ, όπως και πολλοί (ναι, πολλοί) άλλοι συνάδελφοι, που είχαν..
κατακτήσει με το σπαθί τους το δικαίωμα στην υπογραφή τους.
Επαναλαμβάνω ότι η εφημερίδα είχε τη γραμμή της, αλλά το στυλ και ο τρόπος μετρούσαν, δεν ήταν ντουντούκα του ΠΑΣΟΚ, το υποστήριζε. Οταν απολύθηκα απ’ την εφημερίδα, επειδή έγραψα για τους γιάπηδες του ΔΟΛ ότι αγοράζουν τζάγκουαρ και απολύουν καθαρίστριες, δεν ξέσπασε κανένας γόος στην αγορά για φίμωση της σάτιρας και της ελευθερίας του λόγου - μ’ αυτά που έγραψα, λογικό για τα αφεντικά ήταν να με απολύσουν.
Παρ’ ότι θα έπρεπε να είχα απολυθεί νωρίτερα για άλλα σημαντικότερα - πλην όμως αυτή είναι η δύναμη που δίνουν στους γραφιάδες οι αναγνώστες: η υποστήριξή τους. Το κόστος που θα έχει μια εφημερίδα όταν απολύει.
Αυτή είναι η δύναμη των δημοσιογράφων: να μην ξεχνούν οι ίδιοι και, κυρίως, οι αναγνώστες ότι οι εφημερίδες εκδίδονται από αφεντικά, αλλά γράφονται από εργάτες.
Οπως και να ’χει, απ’ όταν ο ΔΟΛ περιήλθε στα χέρια Ψυχάρη, και μάλιστα τα «Νέα», η εφημερίδα δεν ορρωδεί προ ουδενός. Προσδεδεμένο το Συγκρότημα στα χρέη του, προσαρτάται στις κυβερνήσεις που τα διαχειρίζονται.
- διαβάστε περισσότερα εδώ
