Πριν περίπου έναν χρόνο, είχα γράψει στο twitter πως η νύχτα θα έπρεπε να χορηγείται με συνταγή γιατρού. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η αφορμή για αυτό το tweet. Θα μπορούσε όμως να σταθεί ως σύντομη και αξιοπρεπής περίληψη των αμέτρητων απελπισμένων βραδιών κι εξαντλημένων πρωινών, τους τελευταίους έντεκα μήνες. Αν και για να είμαι απολύτως ειλικρινής, το είδωλό μου στον καθρέφτη μετά από δύο και τρεις μέρες συνεχούς αϋπνίας δεν πλησίαζε στο ελάχιστο τα όρια της αξιοπρέπειας. Εγώ όμως πλησίαζα με σταθερά βήματα προς την εξάντληση. Μου το φώναζε το σώμα μου σε κάθε μου κίνηση, αλλά το αγνοούσα σαν να επρόκειτο για κάποιον ξένο, κάποιον τρίτο, κάτι που δεν με αφορά. Είναι αυτή η ανθρώπινη λανθάνουσα..
αλαζονεία που σε κάνει να κρατάς αποστάσεις από ό,τι σε φθείρει. Δείτε για παράδειγμα, την στάση μας απέναντι στον θάνατο. Τον αντιμετωπίζουμε ευκολότερα μέσα από το πρίσμα του εξωτερικού παρατηρητή, ενώ επιτρέπουμε με δυσκολία να μας συστηθεί μες στο μυαλό μας σε πρώτο πρόσωπο.
Δεν ξεφεύγω από το θέμα. Η μακροχρόνια αϋπνία είναι σαν ένας μικρός θάνατος. Πεθαίνει πρώτα η διάθεση να κάνεις οποιαδήποτε δραστηριότητα. Όχι από επιλογή -απλώς δεν έχεις δυνάμεις. Κατόπιν, πεθαίνει το μυαλό σου. Ξεχνάς εύκολα και οι μόνες σκέψεις που καταφέρνουν να σχηματιστούν, αφορούν τον ύπνο. «Άραγε, θα κοιμηθώ απόψε;».
(για όσους έχουν την ίδια απορία με την Λουκρητία την Αμαρτωλή, ας διαβάσουν την συνέχεια εδώ)
