Ο Φίλιππος και η Τριανδρία…
Με τον Φίλιππο Συρίγο συνυπήρξαμε για μικρό διάστημα παλιά στην Αθλητική Ηχώ, στο ιστορικό κτίριο της Βούλγαρη όπου στεγάζονταν όλα μαζί: γραφεία, τυπογραφεία, πιεστήριο και το δημοσιογραφικό μεράκι μιας εποχής που επαγγελματικά ήταν ηρωική. Καταλυτικά δυνατός, χειμαρρώδης, μαχητικός και ακραιφνής μπασκετικός σε εποχές που ακόμα ο Έλληνας τηλεθεατής (κυρίως αυτός) αναρωτιόταν πώς στο μπάσκετ δεν σφυριζόταν οφσάιντ με τόσους αιφνιδιασμούς, να φεύγει δηλαδή ένας μόνος «στην πλάτη της άμυνας» και να σκοράρει.
Άριστος γνώστης του μπάσκετ κι ένας από την Τριανδρία που το επέβαλε και το προώθησε σε..
βάθος και σε πλάτος στην ελληνική κοινωνία: Γκάλης, Βασιλακόπουλος (με όποιες ενστάσεις μπορείς να έχεις σήμερα για τη διαχείριση της δύναμής του) και Συρίγος. Αν έλειπε ένας από τους τρεις το μπάσκετ θα γερνούσε στις φασκιές τού ’70 και των αρχών της δεκαετίας του ’80.
Από το βράδυ της Κυριακής ο Φίλιππος δημιούργησε ένα μεγάλο κενό στη δημοσιογραφία. Και ο χώρος μας κατέγραψε μια από τις πολύ ηχηρές απουσίες.
Δ. Βραϊμάκης
Ο μέγας Φίλιππος Συρίγος
Όταν βρέθηκα μικρός σε ηλικία στην Ελευθεροτυπία, αντιμετώπιζα με δέος τον Φίλιππο Συρίγο. Ήταν από τους δημοσιογράφους που εκτιμούσα και σεβόμουν απεριόριστα από παιδί, αλλά δεν ήθελα να του το πω. Για προφανείς λόγους, δεν ήξερα, ή μάλλον ήξερα πως θα το εκλάμβανε ο καθένας εκεί μέσα. Οπότε το άφηνα, δεν ήμασταν για τέτοια. Όταν τον μαχαίρωσαν και παρ' ολίγο να χάσει τη ζωή του, αναστατώθηκα. Να είμαστε στο διπλανό γραφείο και να μην του έχω πει τίποτε τόσα χρόνια; Αλλά και πάλι, όταν με το καλό επέστρεψε, γερός και δυνατός, δεν του ανέφερα κουβέντα. Τι να λέμε τώρα... Κι ας μου είχε πει κάποια στιγμή, «μικρέ σε πάω, συνέχισε έτσι»...
Ωσπου ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου, μετά από πολλά χρόνια, εκεί που καθόμασταν (βγαίναμε συχνά στις μουσικές σκηνές, πηγαίναμε και βλέπαμε διάφορα σχήματα) και είχαμε πιει κι ένα ποτό παραπάνω, γυρίζω και του λέω στο αυτί: «Φίλιππε ήσουν το δημοσιογραφικό πρότυπό μου, όσο ήμουν μικρός». Γέλασε ο Συρίγος και μου έριξε μία φιλική μπουνιά στο μπράτσο. Με έπιασε από το κεφάλι και με αγκάλιασε, πλέον δεν μπορούσε να παρεξηγηθεί οτιδήποτε, ούτε να φανεί κάτι διαφορετικό από εκείνο που... ίσχυε πραγματικά.
Δημήτρης Κανελλόπουλος
- δείτε πως αποχαιρέτησε η Ελευθεροτυπία τον Φίλιππο Συρίγο