Οσοι επέμεναν επί χρόνια (πριν ακόμα οι χρυσαυγίτες εισβάλουν στη Βουλή όχι με τα τεθωρακισμένα του έρωτά τους, αλλά με πολιορκητικό κριό τη λαϊκή ψήφο) ότι αντιμετωπίζουμε συμμορία και όχι ένα τυπικό νεοφασιστικό κόμμα χαίρονται φυσικά με την εξάρθρωση της συμμορίας, ταυτόχρονα, όμως,
παραξενεύονται και ανησυχούν. Παραξενεύονται διαπιστώνοντας ότι ξαφνικά, σαν να γύρισε ένας διακόπτης ή να δόθηκε εντολή απελευθέρωσης συνειδήσεων και αισθημάτων, πλημμύρισε άφοβους αντιφασίστες το κομματικο-πολιτικό μας σύστημα και ατρόμητους αντιναζιστές ο χώρος των ΜΜΕ. Ξενίζονται, δηλαδή, από το γεγονός ότι η σιωπή, η αδιαφορία, η ανοχή και η συγκάλυψη έδωσαν ταχύτατα τη θέση τους στους υψηλότατους καταγγελτικούς τόνους, που δεν τους λείπει η αναιδής αυτοηρωοποιητική διάσταση.
Θα ήταν ιλαρό αυτό, αν δεν ήταν αποκαλυπτικό. Αν δεν επιβεβαίωνε πως κάποια άλλη θεωρία περί άκρων (εντελώς διαφορετική από εκείνη που με ανιστόρητο καιροσκοπισμό εξακολουθούν να πρεσβεύουν οι συγκυβερνώντες) έχει την αλήθεια της· των άκρων ως προς τη στάση κομμάτων, θεσμών, μηχανισμών, ατόμων, εξουσιών, της τέταρτης συμπεριλαμβανομένης: από τον ιδιοτελώς σιωπηρό ωχαδερφισμό στη θορυβωδέστατη διεκδίκηση αντιναζιστικών πρωτείων...
- διαβάστε εδώ ολοκληρο το άρθρο του Παντελή Μπουκάλα
