Με τί μούτρα να μιλήσεις όταν δεν αρνήθηκες να ακολουθήσεις; Τον «χρυσό» κανόνα της σιωπής με το «ζαχαρωτό» της εθελουσίας, του συναινετικού διαζυγίου και της συμφέρουσας επιλογής για τον συνάδελφο, που έφευγε και δεν ξαναγυρνούσε. Η ανοχή έγινε συνενοχή στις απολύσεις των άλλων ορόφων και από τα ΝΕΑ δεν ακουγόταν ούτε κιχ.
Όμως, ώρες-ώρες η σιωπή ακουγόταν σαν επιθανάτιος ρόγχος. Μαζευόταν η θηλιά γύρω από το λαιμό σου γιατί εκτός από τα στραβά μάτια στις απολύσεις, τις περικοπές, τις ατομικές συμβάσεις γίνονταν εκπτώσεις στη δουλειά που τάχα υπερασπιζόσουν σκύβοντας το κεφάλι.
«Για αυτούς δεν γράφουμε».
«Τί σημαίνει φορτηγό με προπάνιο που ντεραπάρισε στη Βόρεια Ελλάδα; Εμείς δεν θα παρεκκλίνουμε και δεν ‘σκουριάζουμε’ ποτέ».
Σύριζα στην παραπληροφόρηση ενίοτε κάναμε βαθιές «γαργάρες» και δεν μιλούσαμε...
Πώς να μιλήσεις τώρα; Δεν έχει νόημα. Τα νερά δεν είναι αχαρτογράφητα και κυρίως δεν ταράσσονται.
Ετσι, η απόλυσή μου δεν ήταν ούτε βότσαλο στη λίμνη. Ήμουν απλά από τους πρώτους του χορού, που ακολουθεί στον Ζάλογγο, και στον οποίο δεν ξέρεις ούτε αν σε έσπρωξαν ή έπεσες μόνος σου.
Το μόνο που σε παρηγορεί πέφτοντας είναι ότι ξέρεις πως χάρη σε σένα έχει κρατηθεί πίσω κάποιος άλλος.
Κι η τουφεκιά του αποχωρισμού γίνεται ζαχαρωτή.
Μαρία Λίλα (απολυμένη από ΤΑ ΝΕΑ)- syspeirosi
