Η αποφράδα χρονιά του Μνημονίου είχε από τις φανφάρες της Ε.Ε. «ανακηρυχθεί» έτος «αφιερωμένο στην καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» - η σχετική ανακοίνωση του φιλοπτώχου διαβουλίου υπάρχει στο Ιντερνετ και ακόμη εξαπολύει «δράσεις» που εδράζονται στη «στρατηγική της Λισαβόνας» του 2000. Τίμια πράματα.
Το 2010, λοιπόν, από τις τηλεοπτικές ρεκλάμες της Ε.Ε. χιμούσαν στα μάτια μας, για να ξεγκαβωθούμε, και δύο φιγούρες, που -αν και άνθρωποι βωβοί- παραμιλούσαν λόγω ανέχειας: ένας γέρος και μια νοικοκυρά - μόνο αριθμούς χρωστούμενους είχαν στο μυαλό τους, μόνο τρύπες αμπάλωτες στην τσέπη τους, στα εσώψυχά τους μόνο αχ, μόνο..
άλαλα βαχ στις φάτσες τους όπως χάζευαν τα εμπορεύματα στα ράφια. Ανατιμημένα πράματα.
Δυο βήματα παραπέρα, το 2012, ο παππούς βρέθηκε στην Ελλάδα χειμωνιάτικα κοκαλωμένος -«από γεράματα»-, η νοικοκυρά στην Ισπανία ξεσπιτωμένη, μα απαλλαγμένη πια από τις έγνοιες της κατσαρόλας. Τελειωμένα πράματα.
Και τώρα, το 2013, το ευρωπαϊκό πολιτικό προσωπικό βλέπει «με πόνο» τη νεολαία να μεστώνει στην ανεργία και της εύχεται να νοικοκυρευτεί και να γεράσει. Τιμιότερα δεν γίνονται τα πράματα.
- παρέμβαση / Ελευθεροτυπία
